پرولتاریاى جهان متحد شويد!

تاریخ مبارزات طبقاتی کارگران ارتباط ناگسستنی با شعار کارگران جهان متحد شوید، دارد. هرگاه با این شعار برمیخوریم دفعتأ مبارزات جنبش های کارگران و سوسیالیستان درسراسر جهان نزد مامتجسم میگردد.

جنبش کارگری اصطلاح گسترده‌ای برای یک حرکت جمعی ازسوی کارگران برای ایجاد تشکل‌های کارگری و گرفتن حقوق شان از کارفرمایان و دولت است. این حرکت می‌تواند باعث ایجاد یک دولت کارگری نیز شود.

با بیان شعار کارگران جهان متحد شوید، بیان گردید که کارگران دراثر مبارزهٔ شان هیچ چیز را بجزاز زنجیرهایشان از دست نخواهند داد. به اساس این شعارطبقه کارگر بی هراس عقاید شانرا ابراز میدارند، آنها آشکارا اعلام میدارند که ازطریق واژگون نمودن رژیم های استثمارگر میتوانند به اهداف شان نایل گردند که درین حالت پرولتاریا یگانه چیزی را که ازدست خواهد داد استثماروستم طبقه حکمفرما و ستمگرخواهد بود.

سوال برانگیزاست که هدف کارل مارکس ازشعارپرلتاریای جهان متحد شوید، دقیقا چه بوده است بهر حالت بدین معنی نخواهد بود که طبقه کارگر درسراسر جهان متحدانه و مشترکأ علیه طبقه حکمفرما و استثمارگر قیام نمایند و برخیزند، زیرا رشد اقتصادی و اجتماعی جوامع درعین زمان به یک سطح نمیباشد، بلکه هدف این شعار این است که کارگران و زحمتکشان هر کشور بخاطر دفاع ازمنافع حیاتی شان، استقراردموکراسی و سوسیالیزم مبارزه کنند زیرا کارگران و زحمتکشانِ تمام کشورها منافع مشترک و دشمن طبقاتی مشترک دارند، که بورژوازی سراسر دنیا است. سرمایه درمقیاس جهان متحد است، لذا کارهم درمقیاس جهانی بایست علیه آن متحد شود.

از نخستين ادوار تاريخ الی جوامع سرمایه داری ما شاهد تقسيم کامل جامعه به طبقات مختلف يا درجه‌ بندى گوناگون اجتماعى هستيم. در روم قديم ما به پاتريسينها، شواليه‌ها، پلبين‌ها، بردگان و در قرون وسطى، به اربابان فئودال، واسالها، استادکاران، شاگردان و سِرف‌ها برخورد ميکنيم و در ضمن تقريبا درهمه اين طبقات نيز درجه‌ بندى خاصى وجود دارد. خلاصه هدف این شعار در حقیقت دعوت مبارزه ستمکش علیه ستمگر که آنها با همدیگردر تضاد دایمی بوده اند، میباشد.

جامعه نوين بورژوازى، که ازبطن جامعه زوال يافته فئودالی بيرون شده، تضاد طبقاتى را از ميان نبرده است، بلکه تنها طبقات نوين، شرايط نوين ظلم و ستم و اشکال نوين مبارزه را جانشين اشکال و شرايط کهنه ساخته است و سراسرجامعه به دو اردوگاه بزرک متخاصم یعنی بورژوازی وپرولتاریا منقسم گردیده است.

در کتاب مانيفست حزب کمونيست آمده است که ديکتاتورى پرولتاريا يعنى متشکل ساختن پيشآهنگ ستمکشان بصورت طبقهٔ حاکمه براى سرکوب ستمگران، نميتواند بطور ساده فقط به بسط دمکراسى منتج گردد. زیرا همراه با بسط عظيم دمکراتيسم که براى نخستين باردمکراتيسم براى توانگران نبوده بلکه دمکراتيسم براى تهيدستان و مردم است، ديکتاتورى پرولتاريا محروميتهای از لحاظ آزادى براى ستمگران، استثمارگران و سرمايه‌داران قائل ميشود. چنانچه درکتاب دولت و انقلاب، اثر و.ا. لینن نگاشته شده است: «دمکراسى براى اکثريت عظيم مردم و سرکوب قهرى يعنى مستثناء داشتن استثمارگران و ستمگران مردم از دمکراسى ـ اين است آن تغيير شکل دمکراسى به هنگام گذار از سرمايه‌دارى به کمونيسم.»

انگلس دریکی از یادداشتهایش نگاشته است که «نياز پرولتاريا به دولت از نظر مصالح آزادى نبوده بلکه براى سرکوب مخالفين خويش است و هنگامى که از وجود آزادى ميتوان سخن گفت آنگاه ديگر دولت هم وجود نخواهد داشت».

دوکتور نظیفه «توخی»