عبدالاحمد فیض

طالبان درپی صلح یا درصدد کسب قدرت؟

طرح امریکائی صلح با جنبش طالبان با گشایش باب تفاهم ودیالوگ اینک وارد هفتمین فازخود گردیده وجانب هیأت امریکائی به قیادت آقای خلیلزاد درحالی به این دورمذاکرات دراواخِرماه جون به مصاف طالبان خواهند شتافت که بدلیل عدم پیشرفت درتمام مراحل گفگتوهای قبلی شبح بن بست روند موجود مذاکرات را تهدید مینماید. زیرا علی رغم ابرازخرسندی تصنعی طرفین ازنشست های گذشته، خروج کامل نظامیان خارجی عمدتأ ازموضوعات داغ درمحور خواستهای گروه طالب بود وطرف امریکائی قادرنبوده است تا موافقت هیأت طالبان را مبنی برانفاذ آتش بس، مذاکره فراگیربا دولت افغانستان وسایرطیفهای قدرت وهکذا خروج نیروهای نظامی غرب درچهارچوب یک جدول مناسب زمانی که واشنگتن متوقع است جلب نماید.

نشستهای دوحه وملاقاتهای سران احزاب اپوزیسیون کابل با نمایندگان حرکت طالبان درمسکو بوضوح ثابت ساخت که طالبان مسلح ازچنین جلسات فقط بمثابه ابزارتبلیغاتی درراستای جلب شناسائی وحمایت دیپلوماتیک ازاین جنبش بهره جسته نه تفاهم درجهت گشودن گره کورجنگ. زیرا طالبان تا کنون به این باورغالب که ادامه جنگ راهگشای بحران موجود نیست، نه رسیده اند؛ لذا ادامه جنگ را که حمایت بیدریغ کشورهای پیرامون را با خود دارند، وسیله مؤثربرای بیرون راندن نظامیان خارجی ورسیدن بقدرت میدانند.

 لذا پرسش که مطرح باید ساخت این خواهد بود که چرا این جنگجویان با تشکیلات واهداف مخوف که خود را وارث جهاد جهانی عنوان میکنند واعتقادی جزء استمرار جنگ تا کسب قدرت ندارند دراین مقطع تاریخی حاضربه تفاهم پیرامون آشتی با واشنگتن گردیدند؟به باورم پاسخ ساده است، فشارهای دیپلوماتیک وقطع همکاریهای واشنگتن براسلام آباد که درچهار چوب راهبرد دولت ترامپ درقبال اوضاع افغانستان وجنوب آسیا علیه آن کشوربه سبب وجود پناه گاه های امن گروهای تروریستی درقلمروپاکستان و پشتبانی مالی وتسلیحاتی نظامیان پاکستانی ازجنگ کنونی درافغانستان اعمال شد ونیزجا گرفتن نام رژیم اسلام آباد درفهرست خاگستری دولتهای حامی تروریزم باعث شد تا دولت واداره جاسوسی پاکستان که درسرپرستی وهدایت دهشت افگنان دست بالادارند تصمیم بگیرند تا بمنظوراغوای افکارعمومی درسطح منطقوی وجهانی، جلب رضایت غرب وتبارزبه اصطلاح حسن نیت، گروه طالبان را واداربا تأمین تماس با جانب امریکا ساخته تا با اقدامات ازاین گونه پاکستان را کشورطرفدارختم بحران موجود معرفی داشته وازفشارجهانی که برآن کشوردرحال تعمیل بود به گونه فریبکارانه بکاهد وازسوی دیگربا دادن دستورتشدید حملات وگسترش جنگ به گروه طالبان ، خود را تسهیل کننده درایجاد تمهیداب مذاکرات کذائی برای صلح افغانستان معرفی نماید. چنانچه مشاهده گردید که اداره پاکستان دراین زمینه با بکارگیری طیف گسترده ازهیاهوی تبلیغاتی درراستای تبرئه خویش با موفقیت عمل نمود وازجانب  دیگربه رهبران طالب ذهنیتی را القاء داشته است که حاضرشدن واشنگتن بمثابه یکقدرت جهانی برای گشودن صفحه تفاهم ومذاکره بااین گروه دال برآن است که امریکا دراین جنگ شکست خورده است ودرموقعیتی قراردارد که مانند اتحاد شوروی سابق ازبا تلاق جنگ کنونی با دادن تضمینات غیرالزامی خود را برهاند واین موجب شده است تا تحریک طالبان به امید پیروزی بعدی به رویکرد تشدید جنگ‌ توآم با تداوم مذاکره وتاکید برخروج عاجل نیروی خارجی وعدم روی آوردن به گفتگوهای صلح با دولت افغانستان با خیره سری دوام دهند.

همچنان گروه های متعدد تروریستی فعال با بهره گیری ازپوشش حمایتی پیکارجویان طالب درمیادین جنگ درکشور وجود دارد که واشنگتن را به اتخاذ تصامیم دشواروهوشمندانه می طلبد، بنابرین اظهارات مطبوعاتی پا مپیووسایر سران امنیتی واستخباراتی واشنگتن مبنی بردوام حضورنظامی امریکا درافغانستان ازیکطرف وطرح بقای یک یا چند مفرزه های ضربتی واستخباراتی ایالات متحده درمبارزه علیه تروریزم وگرانتوردرجهت عملی ساختن توافقات احتمالی صلح نقطه اختلافی بزرگی است که رسیدن به مصالحه وختم منازعه را با توجه به اهداف زیرزمینی طالب وحامیان، غیرمحتمل ساخته است.

هکذا طالبان صلح را به معنای ترک منازعه مسلحانه ومشارکت سیاسی تا کنون نپذیرفته ونیات شانرا ازمذاکرات انجام شده با هیأت امریکائی صرفأ خروج سربازان خارجی وختم اشغال عنوان میکنند وحاضرنیستند که به هدف ترک مسالمت آمیزمنازعه با دولت افغانستان مذاکره کنند، لذا توقع رسیدن به صلح با تدویرجلسات نمایشی دراین  ویا آن کشوربا جنبش مسلح که شرط کاهش خشونت وختم مناقشه مسلحانه را به استشاره حامیان درانتقال قدرت واحیای امارت شکست خورده شان جستجووخود را درموقف پیروزمند احساس مینمایند؛ آنهم دربرابردولت که به وضوح ازاختلافات وچند پارچگی درونی، نبود اجماع ملی، عدم انسجام داخلی وتهدیدات فزاینده دشمنان به شدت متأثراست معمای بیش نخواهد بود.به پندارغالب عدم صداقت حامیان کابل درمبارزه علیه هراس افگنی، ادامه سیاست مجهول شان درقبال انکشافات اوضاع کشور،عدم تمایل مطلق طالبان وحامیان ازمشارکت دریک روند  مسالمت آمیزبا دولت افغانستان، تلاش روزافزون دستان پنهان وآشکارازتداوم بحران موجود دروجود شبکه های   مختلف تروریستی منجمله گروه خونخوارداعش، امید برای فردای عاری ازجنگ درین وطن نگون بخت را به وضوح به یأس مبدل ساخته وبه ایقان کامل راه رسیدن به صلح وآشتی راه دشواروطولانی خواهد بود..