صلح و يا سقوط؟

میر عبدالواحد سادات

هوشدار و هشدار اى هموطن عزيز:
اظهر من الشمس است كه صلح شرط بقاى افغانستان و مبرمترين نياز مردم به عزا نشسته ما ميباشد. بدينرو پرداختن به كم و كيف صلح مكلفيت هر افغان در داخل و خارج كشور ميباشد .
خوب است، قبل از انكه كشتى شكسته ما در گرداب طوفانزايى حوادث غرق گردد، بر اساس منافع و مصالح علياى افغانستان اين سوال را مطرح نماييم كه: 
افغانستان عزيز ما در آستانه گذار بشاهراه صلح و يا سقوط قرار دارد؟
پاسدارى  هميشگى من از "  انقلاب اميد "  مانع ابراز تشويش و نگرانى من نخواهد گرديد .
مواردى را كه من ديشب بعد از شنيدن مصاحبه اقاى خليل زاد با تلويزيون طلوع ياداشت نمودم، بمثابه نگرانى جدى خود از،  " توافق " مطروحه با هموطنان عزيز شريك ميسازم :
درين نه ماه اقاى خليل زاد پيوسته اين موضوع را به تكرار مطرح و خاطر جمعى داده است كه :
" روى هيچ چيز موافقه نميشود تا بر هر چهار مورد توافق صورت نگيرد"
اكنون خلاف تعهد موضوعات را دو قسمت نموده و با توافق بر دو مورد " موافقتنامه " را " امضا " مينمايند .
البته چگونگى مذاكرات و بحث بر موارديكه  ناقض حق حاكميت ملى افغانستان است، منجمله رهايى محبوسانيكه بر طبق قانون و توسط محاكم افغانى محاكمه گرديده اند، ايجاب بحث جداگانه را مينمايد .
اقاى خليل زاد و همچنان وزير خارجه امريكا چندين بار تكرار نموده اند كه ما، نه بخاطر بيرون كردن قوا، بل بخاطر صلح مذاكره مينماييم .
اكنون و برخلاف بخاطر مصالح كمپاينى اقاى ترامپ بر بيرون رفت قوا در احوال تاكيد دارند كه افغانستان اماج  تروریسم و تشديد جنگ اعلام ناشده پاكستان قراردارد.

 اقايان خليل زاد و پامپيو چندين بار گفته اند كه :
هدف ما از مذاكرات كشاندن طالبان به مذاكرات با دولت افغانستان ميباشد، در حاليكه صحبت از نهايى شدن توافق ميشود، طالبان كماكان در موضع قبلى شان بخاطر عدم مذاكره با دولت پافشارى مينمايند .
در حاليكه بر اساس تجارب جهانى و تيورى حل منازعات، مذاكرات فقط در وجود دو طرف جنگ(دولت و طالبان) معنى دارد و متاسفانه در افغانستان نشست هاى تفاهمى را با مذاكرات مغالطه مينمايند .
البته اين مذاكرات غير مشروط بخاطر دستيابى به صلح مشروط انجام ميابد و صلح كه قيمت دارد، توسط جوانب درگير قيمت ان مشخص و هردو طرف بايد انرا بپردازند و مسايل مربوط به نوعيت رژيم سياسى و نظام حقوقى  و ... نيز در همين مذاكرات ميتواند مورد بحث قرارداده شود .
اتش بس بايد در صدر اجندا قرار ميداشت و در حاليكه متاسفانه مردم بيگناه و اهالى ملكى اماج دهشت و كشتار قراردارند و جنگ تشديد بيسابقه يافته است، اقاى خليل زاد در " موافقت نامه " از اتش بس قسمى و محلى صحبت نمود كه اشكارا به معنى تداوم جنگ و خونريزى ميباشد .
اتش بس بايد بمثابه خواست همگانى و نياز اصلى مردم مظلوم و به عزا نشسته بايد پيشرط هر نوع توافق با طالبان و سراسرى مطرح گردد .
اقاى خليل زاد اعتراف نمود كه " موافقت نامه " با امارت اسلامى طالبان ميباشد. پروسه بزرگ نمايى و قباحت زدايى از طالبان كه با اشتياق توسط جلابان سياسى افغان در مسكو و لاهور انجام بافت، اكنون به رسميت دان  حاكميت امارت طالبان منجر ميگردد كه به معنى حضور دو حاكميت  با سيستم هاى  سياسى و نظام حقوقى متفاوت در يك سرزمين ميباشد .
اين موضوع كه بظاهر ساده و دو حاكميت و در حضور وسيع داعش در شمال و شرق كشور و موجوديت گسترده مافيايى مواد مخدر و معادن و هزاران تفنگبدست بى بند و بار جهادى و ... در عدم حضور عساكر امريكا،  زمينه ساز اشوب و ملك الطوايفى ميگردد .
البته اقايان ترامپ ، پامپيو و خليل زاد بياد داشته باشند كه در قبال افغانستان تعهد حقوقى واخلاقى دارند كه عدم الزام به ان ، دولت امريكا را بمثابه اشغالگر ثبت تاريخ مينمايد .

با حرمت