هدايت حبيب

پايان نشست بدون ‌نتيجه ی ده کشور در مسکو!

نشست مسکو با حضور ده کشور و هیأت طالبان برگزار شد؛ اما بدون نتیجه ویژه‌ای پایان یافت.

شرکت کنندگان درباره این نشست به توافق ویژه‌ای نرسیدند؛ اما در بیانیه‌ای بر کمک‌های فوری بشر دوستانه و اقتصادی برای بازسازی افغانستان تاکید کردند.

در بیانیه پایانی اين نشست که از سوی وزارت خارجه روسیه صادر شده است، شرکت کنندگان خواستار برگزاری نشست بین‌المللی دیگری درباره افغانستان شدند.

در این بیانیه کوتاه آمده است که «با در نظر گرفتن شرایط دشوار اجتماعی-اقتصادی و بشردوستانه در افغانستان، طرفین آمادگی خود را برای هماهنگی تلاش‌ها برای کمک به بازسازی این کشور پس از درگیری‌ها اعلام کردند».

همچنین در بیانیه منتشر شده پیشنهاد شده است که یک کنفرانس جامع کشورهای کمک کننده به افغانستان با هدف حل و فصل اوضاع نابسمان اقتصادی این کشور نیز در آینده نزدیک دایر شود.

نشست مسکو همچنین وضعیت سیاسی کنونی افغانستان؛ کمک‌های بشردوستانه و تشکیل یک دولت فراگیر و رعایت حقوق زنان را مورد بحث قرار دادند.

آجندای این نشست، بیشتر روی آزادی پول های منجمد شده ی افغانستان و بر کمک‌های فوری بشر دوستانه و اقتصادی برای بازسازی افغانستان؛ بیرون شدن رهبران طالبان از فهرست سیاه؛ دور می زد، که نتيجه ی قطعی مطلوب را به بار نياورد. تنها نتیجه نشست مسکو توافق بر ادامه گفتگوها بود و بس!

زيراکشور های شرکت کننده در اين نشست هرکدام پی منافع و مشکلات بازدارنده ی خود اند.

منافع کشور های نزدیک با طالبان، ازجمله چین درمورد برقراری ارتباط داعش با اویغورهای چین نگران است و به همین منظور در روند به رسمیت شناختن گروه طالبان نقش تسهیل کننده اختیار کرده و بدين طريق به دولت امريکا هم می گويد: گروهی را که تو سال ها پول و اسلحه و نام و نشان دادی وپيروزمند نبرد بيست ساله دربابر 120 هزار ارتش تا دندان مسلح ناتو به جهان معرفی کردی؛ اکنون عنان اختيار او و وليعهدش پاکستان، در دست من است.

درعين زمان، از آن جايی که افراط‌گرایان اویغور در اردوگاه‌ هایی که در افغانستان و پاکستان توسط عربستان سعودی تامین مالی شده ‌اند، آموزش ایدیولوژیک و نظامی دریافت می‌کنند. دولت چین می‌خواهد مطمئن شود که افراط‌گرایان اویغور در افغانستان و پاکستان پناهگاهی نداشته باشند.

اسلام اباد چند هدف اصلی را در افغانستان دنبال می کند از جمله اين که هر دولتی در این کشور بر سر کار بیاید، چه طالبان باشد و چه نباشد، تغییری در سیاست هایش نخواهد داد. پاکستان در وهله اول به دنبال به رسمیت شناختن خط دیورند است. دوم می خواهد دولت دست نشانده ای در کابل باشد که این موضوعات را دنبال نکند و اسلام اباد دست بازی در همه مسائل سياسی ـ اقتصادی ـ فرهنگی و امور دفاعی و امنيتی افغانستان داشته باشد. سوم اینکه هند نتواند در افغانستان دست بالا را داشته باشد و چهارم اینکه یک خط ترانزیتی از پیشاور به اسیای مرکزی برود که مطرح شده با طالبان چنین اتفاقی هم بیفتد. 

روسیه و ایران منافغ مشترک و همگون دارند هردو کشور خواهان این اند که از يکطرف گروه های ترورستی با استفاده از خاک أفغانستان علیه کشور های آسیای مینه و ایران نفوذ نکرده ثبات را منطقه تخریب نکنند؛ از جانب ديگر عين پيغام چين را به ايالات متحده امريکا و سازمان ناتو داده پيام انتقام گيری دهه هشتاد ترسايی را نيز به جهان غرب برسانند.

اما روسيه و ايران با مشکلی مواجه بوده و آن اين است که آنها خواسته اند تا به اصطلاح مردم ما   "با يک دست، دو تربوز را بگيرند" هردو کشور ميخواهند هم طالبان را دراختيار داشته باشند وهم "جبهه مقاومت ملی افغانستان" به رهبری احمد مسعود و ساير نيروهای دولت پيشين که از حمايت مستقيم دولت تاجکستان برخوردار اند و اکثريت قاطع مردم بشمول زنان و جوانان افغانستان امارت طالبان و تفکر طالبانی عصر حجر و اشغال افغانستان را توسط پاکستان، قابل تحمل و پذيرش نمی دانند و ادامه حاکميت اين امارت، افغانستان را بجانب بحران عمومی ملی ( سياسی ـ اقتصادی ـ فرهنگی و امنيتی) سوق داده ؛ بود و نبود آن را در دستور روز قرار می دهد.

ازجانب ديگر تسلط کشورهای فرمانروای موجود بر سرنوشت سياسی ـ اقتصادی و اجتماعی افغانستان ، برای کشورهای غربی؛ بشمول دولت هندوستان و عربستان سعودی، قابل هضم و پذيرش نبوده آنها بهر شکلی دست از مداخله و رقابت نخواهند برداشت.

افغانستان زعامتی را نياز دارد تا با عقل و درايت و تفکر و مطالعه دقيق اوضاع و احوال کنونی جبهه نبرد واقعاً سراسری ملی را فارغ از تنظيم های جهادی و افرطيون چپ و راست، با طرح يک برنامه جامع و متعادل که همه نيروهای ملی پيشرو ضد بنياد گرايی اسلامی جهادی و طالبانی و اشغال، درآن حضور خود را در زعامت کشور و سرنوشت امروز و فردای خويش درک و احساس کنند و صفحه نوينی در حيات سياسی ـ اقتصادی و اجتماعی مردم باز گردد.