چپ وانهاده همصدا و همگام با امپریالیسم!

در نقد افراد و محافل منتسب به چپ که تلاش دارند امپریالیسم را درسایه قرار دهند.

مرتضی محسنی

منبع: دانش و امید، شماره ۹، جدی ۱۴۰۰

ترتیب و فرستنده: حسین تاش

اخیرا «سایت نقد اقتصاد سیاسی» سلسله گفتار هایی ذیل نام «درس‌های یک قرن» منتشر کرده است که عموماً به نقش چپ بعد از انقلاب مشروطه پرداخته و با برگزاری چند وبینار با حضور و همراهی افراد منتسب به چپ با مواضع گوناگون، به نقد گذشته چپ پرداخته است. واضح است که برگذاری چنین جلساتی نه تنها عیب و ایرادی ندارد، بلکه لازم و ضروری است. اما مطالبی در مقالات و وبینار های این سلسله گفتار ها مطرح شده است که نیازمند پاسخی درخور است.

نخست اینکه در مطالب عنوان شده توسطِ تقریباً تمامی افرادی که ظاهراً از موضع چپ به بررسی و اظهارنظر پرداخته‌ اند، فقط سایه‌ای از آنچه در ادبیات سیاسی جهانی تحت عنوان چپ نامیده شده است، دیده می ‌شود.

دوم آنکه موضوع آنگاه اهمیت بیشتری می‌یابد که مشاهده می‌شود در بیشتر این نوشته‌ها و گفتارها، بجز در بخش اندکی از آنها، تلاش آگاهانه و یا غیرآگاهانه‌ای جهت در سایه قراردادن و به حداقل رساندن نقش استعمار و امپریالیسم در سرنوشت ایران (و سایر کشور های مانند آن ـ فرستنده) در یکی دو سده اخیر انجام شده و یا نقش آن به کلی از سپهر سیاسی و ادبیات مربوط به آن حذف شده است.

در سومین وبینار با عنوان «چپ و جنبش ‌های اجتماعی در ایران^۱ که بر اساس «دستور جلسه‌ای» از پیش اعلام شده برگذار شد، مطالبی عنوان گردید که به قول معروف «با صد من سریشم» هم نمی‌ شود آن را به چپ چسبانید.

نگارنده پس از خواندن و شنیدن این مطالب بر آن شد که پاسخ کوتاهی به مواضع عنوان شده در آخرین وبینار دهد تا شاید به شرکت‌ کنندگان محترم و به ‌ویژه گرداننده «فعال» آن سایت و وبینارها تلنگری زده شود که گرفتن مواضعی ضد چپ با استفاده از ادبیات چپ و در عین حال همسو با منافع امپریالیسم و صهیونیسم جهانی و به تبع آن تمامی مرتجعین منطقه‌ای و جهانی فقط آب به آسیاب آنان ریختن است، نه اینکه با خوش خیالی تصور کنند که در حال ایفای نقش سخن‌ گویان چپ ایران هستند.

در تمامی تعاریف متقدم و متأخر، از امپریالیسم به عنوان یک مرحله از صورتبندی سرمایه‌ داری سخن رفته است و کنشگران چپ در این مورد هیچ تردیدی ندارند. و با توجه به گذشت نزدیک به چند سده از پدید آمدن این صورتبندی اقتصادی-اجتماعی (سرمایه ‌داری) و رخ دادن ده ‌ها بحران دوره‌ای و به ویژه چندین بحران ساختاری از جمله بحران کنونی که همه سپهر اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، … جهان سرمایه را در بر گرفته است، بدون تردید می ‌توان گفت که سرمایه ‌داری امپریالیستی مراحل اولیه و یا میانی خود را پشت سر گذاشته است. به بیان دیگر، می ‌توان با این دیدگاه که امپریالیسم بالاترین و حتی آخرین مرحله از تکامل سرمایه ‌داری است، کاملاً موافق بود، مگر آنکه به اصول و مبانی بنیانی که سرمایه‌ داری بر اساس آن شکل گرفته و رشد یافته است، باور نداشت و همچنان به ادبیات سیاسی شکل گرفته در دهه‌ های آخر سده بیست میلادی، که اکنون واعظان آن، از جمله فوکویامای معروف هم از آن تبری جسته‌ اند، باور داشت. البته ممکن و محتمل است که آخرین مرحله از رشد صورتبندی سرمایه ‌داری، دهه‌ های متمادی دیگری ادامه یافته و همچنان به جنایاتش علیه بشریت و طبیعت ادامه دهد و در بدبینانه‌ ترین حالت، با به راه انداختن جنگی عالمگیر با سلاح‌ های کشتار جمعی هولناکی که در اختیار دارد، نگذارد که نسل بشری ادامه یابد و لاجرم سرمایه‌ داری و اوج جنایتکارانه ‌اش یعنی امپریالیسم به «پایان تاریخ بشری» منتهی گردد.

هرچند که از عمر این تعریف از امپریالیسم بیش از یک سده می ‌گذرد، اما با قدری تسامح می ‌توان پذیرفت که اتفاقاً اکنون است که فرصت اقدام مؤثر کنشگران چپ برای غلبه بر این مرحله نسبتاً طولانی فرا رسیده است. اگر بپذیریم که اقدام اساسی هر کنشگر چپ در وهله اول مبارزه با سرمایه ‌داری و مظاهر آن است، هرگونه نادیده‌ انگاری در این زمینه و یا هر اقدام عامدانه یا غیرعامدانه در تنازل و تخفیف این کنشگری و شکاف‌ افکنی در مبارزه جهانی با این صورتبندی ضد انسانی و تلاش برای پوشاندن جنایات و رذالت‌ هایی که سرمایه‌ داری امپریالیستی در تمام جهان در حال انجام آن است، با ارائه و تبلیغ انواع و اقسام به اصطلاح نظریه‌ هایی که سعی در خارج ساختن امپریالیسم از آماج مبارزه جهانی اکثریت قاطع مردم جهان دارد، چیزی جز همسویی با امپریالیسم جهانی و به بیراهه کشاندن مبارزه قاطع با سرمایه‌ داری در همه اشکال و لباس‌ های رنگارنگی که بر تن پوشانده است و نتیجه‌ای جز کمک به تداوم این مرحله از صورتبندی سرمایه ‌داری امپریالیستی ندارد.

اینکه گفته می ‌شود در وهله اول، کنشگر چپ یک مبارز ضد سرمایه ‌داری است، امری بدیهی است که نیاز به توضیح ندارد واصولاً چپ در قالب همین چارچوب، یعنی مبارزه قاطع با سرمایه‌ داری قابل تعریف است. در غیر این صورت، چپ {که طی دو دهه ی اخیر رهبران و سخن پردازان برخی احزاب در افغانستان٬ آنهم زیر تأثیر ختم جنگ سرد و در سایه ی اشغال کشور توسط امپریالیسم امریکا و متحدین آن نیز٬ بگونه ی عوامفریبانه و سازشکارانه؛ و یا نادانسته خود را «چپ» جا می زدند – فرستنده}٬ از هر زاویه‌ ای که به آن نگریسته شود، خالی از محتوا خواهد بود و به موضوع و مقوله‌ای فانتزی، در حد و اندازۀ انواع و اقسام مقولات سرگرم ‌کننده و یا بهتر است گفته شود گمراه‌ کننده تبدیل خواهد شد که در چند دهه پایانی سده بیستم عمدتاً توسط وانهادگان چپ به ادبیات سیاسی رسوخ کرده و چند نسل از کنشگران چپ را به انحطاط کشانده است.

در صورت پذیرش آنچه مختصراً گفته شد، نمی‌ توان در برابر افراد، گروه‌ ها و محافلی سکوت کرد که با استفاده از ابزار های مختلف و به ویژه رسانه‌ های فراگیر مجازی مصرانه درصددند که یا به کلی نقش مخرب استعمار و امپریالیسم را در همه تحولات این دو سده نادیده انگارند، یا نقش آن را در انواع و اقسام اقدامات خرابکارانه مستقیم و غیر مستقیم بنیان برافکن که از سامان ‌یابی، ادامه رشد و توسعه طبیعی جوامع پیرامونی جلوگیری کرده است، بکاهند و نقش اندکی برای آن قائل شوند و یا تعاریف جعلی و غیرواقع از امپریالیسم ساخته و با استفاده از انواع و اقسام «تدابیر»، آن را به ادبیات سیاسی چپ و اذهان کنشگران القا کنند. تعاریفی که علاوه‌ بر نداشتن هیچگونه سنخیت { وهمگونی} با مبانی سرمایه‌ داری، با مراحل پایانی حضور آن در سپهر سیاسی، اقتصادی، … جهانی نیز تناسبی ندارند.

اینان همچنین با دادن آدرس ‌های غلط و سوء استفاده از برخی وجوه تعاریف ارائه شده از امپریالیسم در ابتدای سده بیستم، همچون برشمردن امپریالیستی بودن هر کشوری که اقدام به صدور سرمایه به دیگر کشورها می ‌کند، به گونه‌ای جمهوری خلق چین، را به عنوان امپریالیستی تازه‌ نفس در مقابل امپریالیست‌ های واقعی و «از نفس افتاده» همچون ایالات متحد آمریکا قرار داده و این کشور که با انقلاب عظیم خلقی، خود را از چنگال امپریالیسم رها ساخته و اکنون با تمام قوا در برابر آن ایستاده و قدرت عظیم امپریالیسم جهانی را به چالش کشیده است، آماج حملات خود قرار می‌دهند و با این شیوه عملاً امپریالیسم ایالات متحد آمریکا و غرب را از زیر ضرب خارج کرده و متأسفانه با این آدرس غلط، آن هم از موضعی به اصطلاح چپ، آب به آسیاب امپریالیسم جهانی بریزند.

 در این وبینار هم از همان ابتدا، در مقدمه دستور جلسه وبینار با به سخره گرفتن «مبارزه خلق و امپریالیسم»، عملاً تکلیف خود را روشن ساخته‌ اند. اما به این پرسش‌ ها پاسخ نمی ‌دهند که اگر مبارزه خلق و امپریالیسم از نظر اینان شکل به خاک سپرده‌ای یافته است، چرا درباره آن حرف می ‌زنند؛ دستاورد های انقلاب‌ های عظیم خلق‌ های چین، ویتنام، کوبا،… را چگونه تفسیر و توجیه می ‌کنند؛ جایگاه کنونی این کشورها را و دیگر ملل خارج شده از زیر یوغ استعمار و امپریالیسم که استقلال سیاسی خود را به دست آورده‌ اند، اما هنوز موفق به ساخت جامعه جدید انسانی هم ‌راستا با طبیعت نشده‌اند، چگونه توضیح می‌ دهند؟!

از سوی دیگر، در این وبینار، کمترین اشاره‌ ای به امپریالیسم و نقش آن در فجایع رخ داده در کشورهای منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا نشده است. از این رو، این وانهادگان، نه تنها مبارزات طبقاتی را که جایگاه کلیدی و اساسی و غیرقابل چشم پوشی در دیدگاه چپ دارند، نادیده انگاشته و از آن به سادگی گذر کرده‌اند، بلکه از نظر ایشان، تأکید بر مبارزه «خلق و امپریالیسم» و «مبارزه طبقاتی» به عنوان مفاهیمی کهنه و از مد افتاده باید دور ریخته شود و مفاهیم برساخته هویتی که البته نقش مهمی در مبارزه همگانی خلق و امپریالیسم و نهایتاً مبارزه کار و سرمایه بر عهده خواهند داشت، را اصل قرار داده تا مبارزه بنیادی خلق و امپریالیسم و کار و سرمایه از دستور کار کنشگران چپ خارج و از خاطرها محو شود.

گویندگان وبینار در ادامه و با ارجاع به دستور جلسه، با تأکیدی سفسطه‌ آمیز بر «اقتدارگرایی» دولت‌ های کنونی غیرغربی تلاش می ‌کنند تا با این مفهوم برساخته «جهان آزاد» و یا بهتر است گفته شود «نئولیبرالیسم» برآمده از دل سرمایه‌ داری امپریالیستی در دهه‌ های پایانی سده بیست میلادی، نوعی فرار به جلو صورت داده و همه مشکلات را بر گردن دولت‌ های «اقتدارگرا» انداخته و استعمار و امپریالیسم جهانی را از تمامی جنایات انجام داده در سده‌های اخیر مبرا سازند.

بالاخره باید گناه کاری شناسایی کرد تا همچون قرون وسطا آن را نماینده شیطان نامید و به آتش کشید. به نظر می ‌رسد اکنون، نمایندگان شیطان، آن کشورهایی می‌ باشند که با چنگ و دندان در مقابل امپریالیسم مقاومت می‌ کنند. اگرچه این کشورها همچنان دچار مشکلات ناشی از تسلط بیش از دو سده استعمار و امپریالیسم بر جوامع خود هستند و البته خود نیز در بخشی از این مشکلات دخیل‌اند. اما این وانهادگان چپ توجهی به تاریخ و گذشته این جوامع ندارند و آنچه اکنون آنان را می ‌آزارد، باید با توسل به انواع و اقسام موضوعات هویتی برجسته و به عنوان مشکل و معضل کنونی دنیا مطرح شود. چرا که از دید این محافل «چپ» دیگر دوران مبارزه «خلق با امپریالیسم» ولابد مبارزه «کار و سرمایه» به سر آمده است و صرفاً پرداختن به مبارزات هویتی، کارِ سرمایه ‌داری را یکسره خواهد ساخت و مفاهیمی از قبیل طبقه و مبارزه طبقاتی باید در دل مبارزات هویتی زنان، جنسی، جنسیتی، جوانان، ملی، قومی، زبانی، نژادی، … قرار داده شوند و هرگونه تلقی دیگری خارج از جنبش‌ های هویتی توهمی بیش نیستند.

شگفت‌ آورتر اینکه، یکی از این وانهادگان منتسب به چپ در این وبینار تا جایی پیش رفت که به صورت یکجا منطق دیالکتیک و متدلوژی مارکس که در نگارش مهم‌ ترین اثرهای دوران ‌سازش مثل «سرمایه»، «گروندریسه»،«تئوری‌ های ارزش اضافی»،«یادداشت‌ های اقتصادی- فلسفی ۱۸۴۴» ،«هجدهم برومر»، … به ‌کار گرفته است را در تحلیل شرایط کنونی آنچه در شمال سوریه و عراق و منطقه کردنشین این دو کشور و احتمالاً مناطق کردنشین ایران و ترکیه می ‌گذرد، ناکافی، ناتوان و اشتباه انگاشته و اذعان کرد که با این متدولوژی نمی‌ توان به مسایل این دوران پاسخ داد.

دیگری، ضمن تأیید این موضع و با سوءاستفاده از نظر لنین در مورد «حق تعیین سرنوشت» بی ‌درنگ بر حق جدایی کرد ها و لابد دیگر اقوام و ملیت‌ ها در این کشورها تأکید کرد و در ادامه مسئله زنان را به عنوان مسئله‌ای فارغ از منافع طبقاتی و شرایط زیسته آنان و به عنوان یک مسئله ویژه زنان جدا از طبقه اجتماعی آنان تلقی کرد.

با این نوع نگاه، لابد فرح پهلوی و آن زن کارگر و کشاورز و خانه ‌دار و نظافتچی منازل و … که دوشادوش مردان به کار مشغول و یا بی ‌کارند، در مطالبه مسایل زنان باید با یک نگاه نگریسته شوند و همدوش هم، صرفاً برای حقوق خاص زنان، به مبارزه بپردازند. این همان، نتیجه فاجعه‌ باری است که می ‌گوید باید همه مسایل و مشکلات را به صورت خود ویژه بررسی کرد و ارتباط شان با بنیاد های برآمده از آنها را به کلی کنار گذاشت. یعنی همان پست مدرنیسم کذایی! {تکیه از فرستنده}

دیگری، ضمن تجلیلی عاشقانه از «جنبش زاپاتیستا» در مکزیک به عنوان ایده‌آل و اتوپی خود، این جریان را که در بخش دهقانی کشور مکزیک و در شرایطی به شدت عقب ‌مانده در حال زیست است را به عنوان یک الگو تلقی نموده و آن را به جریان موسوم به «رژآوا» در منطقه عموما کردنشین شمال سوریه پیوند زد و آنها را ایده‌آل چپ نامید؛ دیدگاهی که همه شرکت‌ کنندگان در این وبینار بر آن اتفاق نظر داشتند.  رژاوا همان جریانی است که اکنون زیر چتر نیرو های تجاوزگر نظامی امپریالیسم آمریکا و به عنوان ابزار این کشور در حال چپاول منابع نفت کشور سوریه به نفع آمریکاست و رهبری و بخشی از بدنه این جریان به صورت کامل در خدمت امپریالیسم قرار گرفته است و احتمالاً پس از اتمام سود رسانی‌اش، همانند دولت پیشین افغانستان، به دور انداخته خواهد شد و رهبران و افراد وابسته به امپریالیسم در این جریان، همانند آنچه در فرودگاه کابل مشاهده شد، برای نجات جان خود باید به چرخ هواپیماها و هلیکوپترهای آمریکایی آویزان شوند؛ اما به نظر می‌رسد، رخ دادن این صحنه‌های آزاردهنده هیچ درس عبرتی به این «چپ»‌های وانهاده نداده است. {تکیه از فرستنده}

به بیان دیگر، تلقی جریانی تجزیه‌ طلب به عنوان ایده‌آل و اتوپی چپ و تعمیم این تفکر به دیگر گروه‌ های ملی و قومی همچون ترک‌ ها، کردها، ترکمن‌ ها، بلوچ‌ ها، عرب‌ ها، … در ایران و بیان اینکه آنها نیز می ‌توانند به همین شیوه از کشور جدا شوند و لابد به کمک امپریالیسم ایالات متحد آمریکا یا دیگر کشورهای امپریالیستی، بخشی از کشور را تصرف کنند، فراموشی این نکته کلیدی است که با این شیوه عملاً ایران به چند کشور کوچک «تو سری خور» تجزیه خواهد شد که پس از آن با دخالت‌ های امپریالیسم ایالات متحد آمریکا به قلمرو و یا اقلیمی برای خدمت ‌رسانی به امپریالیسم و وابستگان خارجی و داخلی آن که بعضاً گذشته‌ای «چپ» هم داشته‌ اند، بدل خواهد شد و سپس این گروه‌ های ملی و قومی زیر اراده امپریالیسم و تحت اوامر آن٬ دست به هر کاری خواهند زد تا نیروهای مبارز با امپریالیسم را از پای بیندازند.

نمی ‌توان پنداشت که فهمیدن این موضوع، فارغ از پذیرفتن منطق دیالکتیک که برای این وانهادگان چپ اکنون بلااستفاده شده است، کار چندان سختی باشد. از نظر اینان، حتی اگر این منطق توانسته باشد بزرگ ‌ترین دستاورد های مدون بشری در حوزه فلسفه، اقتصاد، جامعه‌ شناسی و دیگر بخشهای علوم اجتماعی و حتی طبیعی را پدید آورده باشد و راهنما و ابزار شناخت جامعه انسانی توسط هگل، مارکس و … باشد، مهم نیست. بلکه عدم تطابق این مفهوم با مطامع این طیف از چپ‌ های وانهاده حائز اهمیت است.

 شگفتی آنجاست که برخی از این وانهادگان، در سخنان اولیه خود منکر وجود فکر تجزیه‌ طلبی در این جریان‌ ها شدند. جریان‌ هایی که اکنون همچون ابزار مستقیم امپریالیسم ایالات متحد آمریکا و اسرائیل و کشور های مرتجع منطقه در حال خدمت ‌رسانی به این نیروهای اهریمنی هستند. اما در ادامه موکداً بر این موضوع پای فشردند، تا آنجا که به قول معروف «آش آنقدر شور شد که صدای خان هم درآمد» و درحاشیه سخنان یکی از شرکت‌ کنندگان که بر کولبری در کردستان انگشت گذاشته و تلویحاً منکر سوی دیگر آن٬ یعنی مشارکت فعال و سود جویانه سرمایه ‌داری کردی در اقلیم کردستان عراق و سرمایه‌ داران کرد ایرانی بود، برگزار کننده جلسه، این دیدگاه را قابل دفاع نیافت و محتاطانه اندکی بر واقعیات تاکید کرد؛ هرچند که اصراری نداشت که به عمق موضوع بپردازد و اظهار کند که این موضوع هیچ دخلی به موضوع هویتی کرد ایرانی ندارد، بلکه ناشی از صورتبندی مسلط بورژوایی دلال و به شدت وابسته به امپریالیسم است که از شرایط موجود در دو کشور و فارغ از مسئله هویتی کرد و فارس و … به دنبال کسب حداکثر سود خود است، حتی اگر به قیمت جان همان کرد های هم‌ هویتش تمام شود.

یکی از شرکت ‌کنندگان در وبینار در پاسخ به پرسش تلویحی گرداننده جلسه که اشاره به نوعی وابستگی جریان‌ های فعال کردی در کشورهای محل سکونت‌ شان داشت، این نوع وابستگی را بسیار عادی و از جنس چگونگی رفتن لنین از آلمان به سن پطرزبورگ و حتی انقلاب چین قلمداد کرد که به زعم ایشان لابد با کمک خارجی بوده است. باید به ایشان درمورد همسان‌ بینی این وقایع مدال افتخار داد که بر سال ‌ها پروپاگاندای سرمایه جهانی توسط یک منتسب به چپ مهر تأیید زده شد.

پرسش این است که چه میزان باید از بنیان‌ های تفکر و دیدگاه چپ به دور بود که نتوان این واقعیات را دید؟! اینان که تا این اندازه دل در گرو جریان ‌های وابسته به امپریالیسم ایالات متحد آمریکا و اسرائیل دارند و به نقل از خودشان٬ متدولوژی مارکس در عظیم ‌ترین دستاورد های مدون تاریخ بشری را در تحلیل اوضاع این منطقه ناتوان می ‌دانند و دل در گرو جریان‌ هایی دارند که آشکارا در صدد تجزیه کشور به چندین کشور کوچک و وابسته هستند و شرمگینانه خواسته‌ های خود را در الفاظ به ظاهر چپ پنهان می‌ کنند و ایده‌آل ‌شان٬ جریان ‌هایی همچون «زاپاتیستا» و «رژآوا» است، چه اصراری دارند که خود را چپ بنامند و از مواضعی به ظاهر چپ به بررسی مسایل بپردازند؟!

اینان که ایده آل ‌شان جریان‌ های منطقه‌ای همچون زاپاتیستا و رژآواست و نقش انقلاب‌ های عظیمی همچون انقلاب اکتبر، انقلاب چین، ویتنام، کوبا، … که مبارزه ی کار با سرمایه و خلق با امپریالیسم را در عالی ‌ترین شکل خود پیش برده‌ اند، نادیده می ‌انگارند، می ‌بایست هم صدا با تبلیغات شبانه ‌روزی رسانه ‌های جریان اصلی و زیر همان بیرق به بیان آمال و آرزوی ‌شان پرداخته و بیش از این آبروی چپ را به بازی نگیرند.

البته این نوع «تئوری» سازی‌ های خیالپردازانه سابقه‌ای طولانی دارد وهمچون دیدگاه «سوسیالیست های تخیلی» از زمان تدوین و تبیین دیدگاه چپ در سده نوزده، همواره در کنار آن زیسته است.

اما اکنون و در سده بیست و یک می ‌شنویم که این دیدگاه تخیلی و اتوپیستی با همان ادبیات توسط یکی از شرکت ‌کنندگان در وبینار عیناً تکرار و با شعف بسیار از آن به عنوان اتوپی و ایده‌آل چپ نام برده می ‌شود و از دیگرشرکت ‌کننده وبینار نیز جهت حضور در یکی از این جماعت‌ ها دعوت به عمل می‌آید.

بنابراین، با توجه به آنچه گذشت این افراد، گروه‌ها و محافل در تلاش‌ اند تا جنبش‌ های هویتی را مقدم و نه حتی هم ‌ارز با مبارزه میان کار و سرمایه؛ {ومبارزه ی} خلق و امپریالیسم قرار داده و به تقلیل مبانی مبارزه چپ پرداخته و اهمیت آن را در جوامع سرمایه ‌داری امپریالیستی و کشورهای پیرامونی به نوعی مبارزه حداقلی تنزل دهند. به بیان دیگر، اینان نه تنها برای استعمار و امپریالیسم نقشی قائل نیستند، بلکه بر معلول آن یعنی «اقتدار گرایی» دولت‌ ها به عنوان یکی از مهم ‌ترین علل شکست تأکید بیشتری می ‌کنند.^۲

این محافل به اصطلاح چپ و یا منتسب به چپ که با تقلیل و فروکاستن تعاریفِ کلاسیکِ مقولات مارکسیستی، متوهمانه {و خود بزرگ ‌بینی و تکبر- فرستنده}٬ خود را در مقام سخنگویی چپ داخلی پنداشته و با اقداماتی ریاکارانه در پوشش چپ، در بزنگاه‌ های مهمی همچون دخالت‌ ها و حملات جنایتکارانه ایالات متحد آمریکا و همدستانش به کشور های دیگر، به کلی سکوت پیشه می‌ کنند یا خود را در مواضعی قرار می‌ دهند که پهلو به پهلوی جنایتکاران امپریالیست می ‌ساید. کافی است به موضع ‌گیری این افراد ومحافل به آنچه در افغانستان، عراق، سوریه، لیبی، … توسط امپریالیست‌ های جنایتکار غربی به رهبری ایالات متحد آمریکا به وقوع پیوسته است، نگریست تا عمق این همگامی و هم‌ راستایی با امپریالیسم٬ مشخص شود. {تکیه از فرستنده}

بنابراین، این وانهادگان چپ با تأکید و برجسته‌ سازی هرچه بیشتر مسایل و موضوعات قومی، جنسی، جنسیتی، نژادی، جوانان، … تمام تلاش خود را برای فروکاستن و در سایه قرار دادن مبارزات طبقاتی و ضدامپریالیستی در کشورهای سرمایه‌ داری و به ویژه کشورهای پیرامونی سرمایه ‌داری به کار گرفته‌ اند. {تکیه از فرستنده}

 واضح است که می‌بایست به موضوعات هویتی که ریشه در واقعیات و عینیات جوامع طبقاتی دارند و به طریق اولی با حل تضاد طبقاتی از طریق مبارزه قاطع با نظام سرمایه ‌داری امپریالیستی، به عنوان مطالبات باقیمانده این جوامع و جوامع پیرامونی پرداخته شود. اما، این محافل با اولویت‌ بخشی به موضوعات هویتی تلاش می ‌کنند که بنیان تفکر چپ را که برانگیخته از تضاد میان کار و سرمایه است، به مسئله‌ای درجه دوم تبدیل کرده و بدین ترتیب سرمایه‌ داری و امپریالیسم را از معنای خود تهی ساخته و آن را از آماج اصلی مبارزات چپ خارج سازند و با در سایه قرار دادن مبارزه ضد امپریالیستی به مثابه تضاد اصلی جوامع پیرامونی، به پرده‌ پوشی مبارزه طبقاتی در جوامع سرمایه ‌داری امپریالیستی نیز بپردازند. اگرچه، در شرایط کنونی و برخلاف آنچه در این محافل تصور می ‌شود، تضاد با سرمایه ‌داری امپریالیستی در جوامع شمال (مرکز) و دست‌ نشاندگان و پیروان آنها در جوامع جنوب (پیرامون) اصلی ‌ترین آماج مبارزه چپ می ‌باشد؛ و این مبارزه به صورت روزمره و روزافزون در کف خیابان‌ های این کشور ها قابل مشاهده است؛ و حتی با فرا روئیدن هر چه بیشتر آنان، با وجود تمامی پروپاگاندای نیرو‌ های راست و راست افراطی و چپ وانهاده و تسلط فراگیر شان بر همه رسانه‌ه ای عمومی ‌در تمامی‌ کشور ها، باز هم نشو و نمو مبارزان اصیل چپ در چهار گوشه جهان مشاهده می ‌شود.

اولویت ‌بخشی و تأکید بر مسایل هویتی، در واقع نوعی به بیراهه کشاندن کنشگران چپ است که بر مبارزه اصلی میان کار و سرمایه و خلق و امپریالیسم در کوتاه مدت تأثیری منفی خواهد داشت و منجر به ایجاد تفرقه در میان کنشگران چپ ضد امپریالیست خواهد شد. اما می ‌توان امیدوار بود که با افشا این جریانات انحرافی و وانهادگان چپ، چپ واقعی از میان این جدال سر برآورد و راهی را که توسط بنیانگذاران این دیدگاه انسان- طبیعت محور ترسیم شده است، در پیش گیرد.

اکنون وقت آن است که باز هم به این افراد، گروه‌ ها و محافل که دانسته یا نادانسته به یکسان ‌نگری و حتی اولویت‌بخشی جنبش‌های متعدد و مختلف هویتی ملی، قومی، نژادی، جنسی، جنسیتی، زبانی، … بر مبارزه بنیانی کار و سرمایه که به صورتی دیالکتیکی برآمده از بطن صورت ‌بندی سرمایه ‌داری است، پرداخته‌ اند، هشدار داد که به گونه‌ای در خدمت شیطانی‌ ترین شکل سرمایه‌ داری یعنی امپریالیسم جنایتکار و تجاوزگر قرار گرفته‌اند.

اما نکته پایانی اینکه این چپ ‌های وانهاده که این‌ چنین برای «رژآوا» سینه چاک می ‌کنند و بدون هیچ شرمندگی از تجزیه‌ طلبی ملی- قومی‌ در ایران نیز صراحتاً دفاع می ‌کنند، هرگز درباره هیچ یک از کشور های دیگر منطقه از جمله عربستان، امارات، بحرین، آذربایجان، ارمنستان و به ویژه اسرائیل و ترکیه با نقش به شدت مخرب ‌شان در برهم زدن ژئوپلتیک منطقه‌ای و حتی فرامنطقه‌ای در شمال آفریقا و شرق اروپا و نیز کشورهای ترک ‌زبان آسیای میانه و … کم‌ ترین سخنی نگفته و نمی ‌گویند. گویا ایده‌آل انگاری «رژآوا» چشم این چپ وانهاده را بر همه مسایل دیگر منطقه‌ای و جهانی بسته است که اینگونه و بدون هیچ شرمی از تجزیه کشور دفاع می‌ کنند.

البته از این «چپی» که با تمام قوا آماجش به جای اینکه امپریالیسم ایالات متحد آمریکا و غرب باشد، جمهوری خلق چین است و در واقع همگام با امپریالیسم در پروپاگاندای چین هراسی مشارکت فعال دارد، در خوش‌بینانه ‌ترین حالت نمی ‌توان انتظار داشت که به مسایل ژئوپلتیک منطقه‌ای که تاثیری مستقیم بر مرگ و زندگی کشور ما دارد، کمترین توجهی بکند. این «چپ» نه به نقش مخرب و خطرناک اسرائیل و ترکیه و عربستان و دیگر امیرنشینان حوزه خلیج فارس که عملاً به عنوان پیشقراولان امپریالیسم ایالات متحد آمریکا و غرب عمل می‌ کنند، توجهی دارد و نه تبلیغات خرابکارانه پان تورکیسم و پان عربیسم و … را می ‌شنود که این ‌چنین بی‌ شرمانه خود را پشت «حق تعیین سرنوشت» پنهان کرده و از تجزیه ملی ـ قومی ‌در کشور ایران دفاع می‌ کند.

توضیحات:

۱.این وبینار با دستور کار زیر و با شرکت چهار نفر از افراد منتسب به چپ، به بزرگ‌ نمایی و در واقع جایگزینی جنبش‌ های هویتی و در سایه قرار دادن مبارزه اصلی میان کار و سرمایه و خلق و امپریالیسم پرداخته است:

ـ همبستگی جنبش‌های اجتماعی در برابر اقتدارگرایی و نیز برای تحقق یک پروژه مشترک سیاسی - اجتماعی چه قدر امکان پذیر است؟ 

ـ چگونه می ‌توان همبستگی جنبش ‌های اجتماعی را محقق کرد٬ بدون آن که اهداف هر جنبش در سایه جنبش دیگری محو شود. (با نگاه آسیب ‌شناسانه به رابطه چپ با جنبش ‌های زنان، ملی، کارگران، جوانان و غیره در ایران معاصر)

ـ بر این اساس، آیا می ‌توان دال فراگیری برای در برگرفتن هدف‌ های ترقیخواهانه تمامی جنبش‌ های اجتماعی تعریف کرد؟

۲ به آنچه در بخشی از متن آمده در سایت نقد اقتصادی سیاسی، در تشریح موضوع میزگرد «چپ و جنبش‌ های اجتماعی در ایران» آمده است، توجه کنید: «جریان ‌های چپ سوسیالیست… بر این باور بودند که تضاد … (مانند تضاد های جنسی و جنسیتی، اتنیکی و جز آن) با برهم خوردن توازن قوای طبقاتی به نفع نیروهای کار و حل تضاد کار و سرمایه رنگ خواهد باخت… در چنین حالتی مطالبات همه جنبش‌ ها فدای تضاد اصلی «خلق و امپریالیسم» می‌شد.»

پایان