شلاق طالب

مردکی رنجور و بيمار و پريش  +  خسته بود از روزگار زار خويش

اشک ميباريد ز اندوه شديد       +   خون دل باريده حيران می تپيد

ميکشيد آه و شکايت مينمود      +    ناله بردل اين حکايت مينمود

اين که درعهد و زمان طالبان   +    چاکر اعراب و آن پنجابيان

آن که دريک دست قرآن را گرفت + دست ديگرتوپ وهاوان راگرفت

زن ستيز و جابر و خيل جهال  +   جز ترورهرگز نبودش يک کمال

او که با نام شريعت در وطن  +   ساخته و پرداخته آن اهرمن

سر بُريد و نعرۀ تکبير گفت   +  حرف شيطان را زجان ودل شنفت

  *                          *                        *            

عزم کردم تا که بهر دخترم  +  نور چشم و مهر و ماه و اخترم

کفش نو بهرش خريداری کنم +  تا به د لبندم مدد گاری کنم

باهزاران ترس ولرز ازوحشيان + زان جلادان وجنايت پيشگان

شهنه های بی شعور و بی خرد + گويی حيوانست وحاضرمی چرد

با لباس و لًنگی و ريش ببر   +  از سواد و علم و دانش بی خبر

من برون رفتم زمنزل سرگران + ظهربود و آخر فصل خزان

بود يک روزسياه و شوم وسرد + رنج بود و غصه و افغان و درد

شهرکابل بود ويران آن زمان  + زان کدورت ها و فير جاهلان

گويی ازهر مرزو بوم شهرما + اشک غم باريده است ازبهرما

درميان پيکپی چند تا عرب  +  با دو سه پنجابی و چند بی ادب

يک دگرطالب کنارجاده بود + با تفنگ و برچه اش استاده بود

مينمود تنبيه يک مرد فقير + آن کريه منظر بدان قمچين و تير

کرده بود مقياس ريشش آن فضول+بانخ وباخط کش آن نادان غول

دفعتاً ديدم که چشم آن جلاد  + مستقيماً بر دو چشم من فتاد

لاجرم پايان ديدم بی بديل  + بهر حفظ جان دختم زان رذيل

·                        *                 *                        *      

ناگهان ديدم درآن يک گوشه ای

                   قيل وقال ميکرد ديگر شحنه ای

با کمال وحشت و با پوچ و فحش

                 گويی آمد فی الزمان ازباغ وحش

آن اجير و نوکر آن اجنبی

                  تحت نام شرع آن ذات نبی

يک زن معصومه را بی اختيار

                می زد و دشنام ميداد آن حمار

آن زن بيچاره را پيهم دُره

      می زد و هم فحش ميگفت آن کُره

آن خدا ناترس و ظالم آن چنان

    می زد آن زن را به نرخ رايگان

کان صدا و ناله و اشک و فغان

   هرطرف پيچيده بود درآن زمان

صرف به جرم اين که دردستان خود

  رنگ ناخن نقش انگشتان خود

ساخته بود آن بی گناه بی ضرر

   بی خبر ازخيل خفاش و شرر

     *           *              *  

شوهرش آنسو ترک استاده بود

  گيچ و مبهوت مثل چوب خاده بود

من به خود پيچيدم از فرط غضب

  ازچنين برخورد پست بی ادب

اندکی رفتم جلو تا اين که من

  بشنوم ازشوهرش باری سخن

گفتمش: ای مرد تورا غيرت کجاست

 اين نه ننگ است و نه اين راه خداست

ای که ناموست زند اين بی حيا

   تو تماشا کرده ايستی جابه جا؟

ميگريست و زار ميگفت اين دليل

  مردک ناچار و مسکين و ذليل

کاين زمان او حاکم بی گفتگوست

 سرنوشت ما و تو دردست اوست

ازقضا امروز اين چند ديو و دد

 ساخته اند ما را دچار رنج و درد

هرکه تسليم و خم بيگانه شد

همچو ما رسوا دراين ويرانه شد

          ( سيد زبير" واعظی"