دستگیر نایل: 17 اسد 1389

فصلی از کتاب ( یاد داشت هایی از تاریخ )

قسمت دوم

طالبان، دشمن  زنان، اموزش و پرورش و فرهنگ

طالبان پس از تصرف کابل،دومین فرمان خود در باره ی کار مامورین دولت واز جمله زنان را صادر کردند.ملا محمد عمر، با انتشار اعلامیه ای ، به مامورین امر باالمعروف و نهی از منکر  وظیفه داد تا شریعت اسلامی را با قا طعیت تمام ، تطبیق نما یند.پس از انتشار این اعلا میه، مامورین و تفنگداران طالبان ، به زور برچه و تفنگ، احکام اسلا می را در معرض اجراء قرار دادند.امیر خان متقی، وزیر اطلاعات و فرهنگ طالبان در مصاحبه ای گفت: « غربی ها که سیاست طالبان در مورد زنان را ضد حقوق بشر میدانند، زن افغان، از زن دیگر کشور ها،منجمله غربی ها، برتری دارد! آنها، دارای کلتور مخصوص بخود اند.غربیها،حق ندارند چیزی را که در قرآن امده ، انرا مطابق ستاندرد بین المللی، ومطابق شرایط اروپا، عیار سازند.ما، عنعنه های افغانی را بخاطر دیگران، تغییر نمیدهیم.واین، یک اصل قبول شده در اسلام است...»

بر بنیاد این فرمان، سربازان طالبان، یک زن کمک رسانی صلیب سرخ را بتاریخ نهم اکتوبر 1996 م به جرم رعایت نکردن حجاب اسلامی، لت وکوب نمود که بعدا اداره ی صلیب سرخ آنرا به پشاور انتقال داد.سپس صلیب سرخ،به کارمندان خود هشدار داد که پس از شام،از خانه های خود بیرون نشوند.تا مورد تجاوز وضرب وشتم طالبان قرا نگیرند.

خبر گزاری اسوشیتید پرس خبر داد که طالبان، شهروندان کابل را با ضرب شلاق ومیله ی تفنگ، جهت خواندن نماز،به مساجد سوق میدهند.ورهگذر ها را که نماز خود را خوانده باشند هم،روانه ی مساجد میسازند طالبان، مکاتب را به روی دختران بسته اند. و روز نامه ها را مصادره کرده اند...» امیر خان متقی، وزیر اطلا عات وفرهنگ طالبان گفت:«علماء در باره ی نشرات روز نامه ها کدام فتوا نداده اند که طالبان مطابق آن عمل کند.این تصمیم، بعدا گرفته خواهد شد. روز نامه ها وسایر ارگانهای نشراتی، باید احکام قران وشریعت اسلامی را منعکس کنند.، نه افکار و گزارش های ضد اسلا می را.ما، طرفدار حکومتی هستیم که به تمام معنا اسلامی باشد.واحکام قران، بدون چون وچرا، عملی گردد...»

روز نامه های انیس وهیواد،و(ده نیوز) که در زمان حکومت استاد ربانی تا اندازه ای آزادی داشتند، توسط طالبان مصادره شدند.تنها روز نامه ی ( شریعت ) که انعکاس دهنده ء اند یشه ها و سیاست های طا لبان بود، نشرات داشت.کار مندان رادیو تلویزیون، بدون داشتن کدام برنامه و نشرات، به دفتر ها می آمدند و فقط معاش می گرفتند.طا لبان، به سلسله ی فعا لیت های مذهبی خود، در ماه اکتوبر همان سال یک رول فیلم سینما یی را در سینمای زینب، به آتش کشید.ودر محضر شهروندان کابل، سوختاند.تما شا گران صحنه، با حسرت و تاثر به این وضع درد آور هنر سینما نگاه میکردند.و دعای نابودی هنر را در دل، میخواندند.طا لبان میگفتند که دیدن فیلم های سینمایی در اسلام،حرام است.ولو تربیوی هم باشند.طالبان،با وضع کردن قیودات سختگیرانه مذهبی، زنده گی را برای مردم، اختناق اور و مصیبت بار سا ختند.سینما ها و تیا تر و تلو یز یون، مورد  تاخت و تاز بیرحمانه آنها قرار گرفتند و دروازه های این نهاد های فرهنگی و هنری، برای همیش بروی مردم بسته شدند. سر بازان طالبان، دو نفر زن را که در نزدیکی پل خشتی، بدون حجاب روان بودند، با ضرب شلاق ودره، بقتل رسا نیدند.و به امداد گران زن ساز مان ملل متحد و موء سسات خیریه ی بین المللی نیز هشدار دادند که بدون حجاب، بر سر کار خود نروند.وحتا امداد گرانی را که داکتر هم بودند، از کار کردن، منع نمودند.

در ماه فبروی،1997 رادیو شریعت اعلام نمود که 60 نفر زن به جرم آنکه قوانین اسلامی را عایت نکرده اند، محکوم به جزا گردیدند.همچنان دو نفر زن فرانسوی را که کار مند ضد گرسنگی در کابل بودند، در همین ماه به جرم تر تیب دادن مهمانی واشتراک کارمندان زنان افغان در ان موسسه، به زندان افگنده شدند.پسا نها این دو زن، بنا بر وساطت ابراهیم بکر،معاون سازمان کنفرانس اسلامی، از زندان رها و به پشاور انتقال داده شدند.طالبان،در ماه مارچ 1997م 65 نفر مامورین دولت را که ریش های خود را نه تراشیده بودند،ار کار، بر کنار کرد.رادیو شریعت اعلام نمود که 14 زن و 7 نفر مرد دیگر، به جرم رعایت نکردن قوانین اسلامی، لت و کوب و مجازات شدند.تفتیش و کنترول بر اعمال مردم را طا لبان در روز های عید، بیشتر میساخت.بدنبال این روش های سختگیرانه ی مذهبی، طا لبان فرمان دادند که عکس برداری جا نوران و انسان ها ، ممنوع است. وحتا اگر خارجی ها هم باشند، مجازات میشوند.با همین فرمان بود که یک ژور نالیست ایرانی را در ماه مارچ همان سال از افغانستان اخراج کرد.دلیل اخراج این ژور نالیست ایرانی را پخش ونشر اخبار واطلاعات غلط، از طرف رسانه های ایرانی وانمود کردند.

طالبان ،در ماه می سال 1998 ، حدود یکصد زن و مرد را به جرم نه تراشیدن ریش ونپوشیدن چادری، مجازات کردند.در دسامبر 1998 م مقا مات قضایی طالبان،پای چپ ودست راست شش نفررا به جرم راه گیری وسرقت، بریدند.وسپس این دست ها وپا های بریده شده را در چهار راهی های شهر کابل،اویزان کردند.پس از گذشت یکهفته،مامورین امر بالمعروف و نهی از منکر، امر کردند که دست و پاها از چهار راهی ها،پایین کرده شوند.طالبان،درماه حمل 1378 دو مرد ویک زن را در محضر عام مردم،به جرم تامین روابط جنسی،دره زدند. بر طبق اظهارات شاهدان عینی،زن که بر سر خود چادری داشت،وبا زدن دره،ناله میکشید ووای خدا میگفت .  این زن که فرزانه نام داشت و25 سا له بود به سبب روابط جنسی با یک مرد، متهم شده بود.مرد، یکماه پیش مجا زات شده بود.اما چون فرزانه وضع حمل داشت،جزای او به آینده موکول شده بود.مادر فرزانه نیز، دره زده شد...» ( 1 )

با تطبیق این احکام و وضع قیو دات شد ید مذهبی بود که حدود سیصد هزار شهروند کابل، خا نه های خود را ترک گفته به پشاور و دیگر شهر های پاکستان، متواری شدند.حکومت طالبان در کابل، اعلام نمود که برای زنانیکه شوهران خود را در نتیجه ی جنگها از دست داده اند،معاش مستمری میدهد.اما با شرط ا نکه از خا نه های خود بدون محرم شرعی، بیرون نشوند.شیر محمد ستا نکزی، معین وزارت خارجهء طا لبان طی سخنانی گفت که وضع این قیودات برای زنان و تحصیل دختران،یک فیصله ی موقتی است شورای طا لبان به زودی در این باره فیصله خواهد کرد که زنان چگونه کار کنند و دختران چطور به مکتب بروند.اما این سخنان،دام فریبی بود برای فرو نشاندن اعتراض های مردم وجامعه ی جهانی.

طالبان،پس ازآنکه دروازه های اموزش را بروی دختران بستند وزنان را درکار بیرون ازخانه محروم کردند ،موء سسات خیریه ی بین المللی، مکاتب خصوصی ودستگاه های دستی را در کابل، ایجاد کردند.وزنانی را که شوهران خود را در جنگ ها، از دست داده بودند،وبرای کودکان خود نان می اوردند،به کار،جذب نمودند.تعداد این مکاتب و موء سسات،نزدیک به یکصد باب می رسید.این مکاتب، عموما درخانه های شخصی بود وتوسط زنان، تدریس میگردید.دختران از سن 14 تا 16 سا له هم در این مکاتب، درس میخواندند.کتب درسی و منابع مالی انرا موء سسات خیریه، تمو یل می کردند.بتاریخ 16 جون 1998 مطابق 26 جوزای 1377 ش بر اساس فرمانی، طالبان این مکاتب را هم به روی دختران، بستند.مولوی قلم الدین،معاون اداره ی امر بالمعروف ونهی از منکر طا لبان، وعده داد در صورتی که  اداره های این مکا تب از طریق وزارت معا رف و زیر نظر مستقیم حکومت مکاتب تاء سیس نمایند، با انها همکاری خواهد کرد. اما دختران، از نه سا له به بالا اجازه ئ رفتن به مکتب را ندارند.حکومت ناروی، با این اقدام طالبان، در همان ماه جون، اعلام کرد که کمک های دولت خود را به افغا نستان توقف میدهد.و بیشتر از این کمک به این کشور، بی معنا است.اتحاد یه ئ اروپا نیز با همین دلیل اعلام کرد که کمک های خود از افغانستان را قطع میکند.خانم ( بونینو) نماینده ی اتحادیه ی اروپا در مصاحبه ای گفت که کمک های اتحا دیه ی اروپا به افغا نستان قطع شده است.زیرا طا لبان موافقتنا مه ای را که در ماه می سال 1998 به امضاء رسانیده بودند، نقض کرده اند.

شورای امنیت سازمان ملل متحد هم اقدامات طالبان را غیر انسانی وضد بشری خواند .یک مقام سازمان ملل در مصاحبه ای به رادیو بی بی سی گفت: « چنین اقدام وجریانی در دنیا کاملن بیسابقه بوده است.حال آنکه  از جمله یک ملیون نفوس شهر کابل، حدود چهار صد هزار آن، نیاز شدید به کمکهای صحی و آب آشا میدنی دارند. کار مندان غیر دولتی، روزانه با چهار هزار کودک وخانواده های بیوه وبی سرپناه کابل، رسیده گی میکردند.این وضع، به سالهای هشتاد وپنج کمبودیا می ماند که رژیم پولپوت ، هرنوع فعالیت انسانی وضد رژیم را بیرحمانه سرکوب میکرد...»

در اگست 1998 که طالبان برای بار سوم ولایات شمال وشما الشرق، از جمله مزار ، بغلان وپلخمری را تصرف نمودند،بدنبال کشتار جمعی مردم و انجام جنایات بشری،به تعداد 55 هزار جلد کتاب کتابخانه ِ ناصر خسرو بلخی را که از کابل به پلخمری انتقال داده شده بود، آتش زدند.در میان این کتاب ها، صد ها کتب ونسخ خطی قدیمی وارزشمند به زبان فارسی نیز وجود داشت که نابودکردند.طالبان، از تصفیه سازی زبانی و قومی هم دریغ نورزیده وهر نسخه و کتابی که بجز از زبان پشتو بد ست شان امد، محو کرد ند.گویا اینکه مانیفست ( دوهم ه سقاوی ) را در دست داشتند وبر طبق آن، عمل میکردند.آثار هنری استاد ( مشعل )، در تالار ولایت هرات نیز از جمله ء همان قربا نیان فرهنگ ستیزی طالبان بود.

یکی از شخصیت های برازنده دینی وعالم مشهور معاصر عرب،( فهمی هویدی) برای درک حقیقت وفهم نظریات طا لبان،در ابعاد اسلامی آن،به مسا فرت در داخل افغا نستان پرداخت.و پس از مذاکره و مشوره ها با علمای طا لبان، مقالا تی در روز نامه های معتبر چاپ لندن( شرق الاوسط ) شروع کرد او در این باره نوشت: « ....تمام اسناد طا لبان در مورد زنان، از نظر قران آیات 32_33 – و34 سورهء احزاب است.که خطاب به زنان پیامبر گفته شده( ای زنان پیغمبر! شما مانند هیچ یک از زنان، نیستید« شما بر تر و مصوون تر اید ...» چون رعا یت تقوا کنید.پس در سخن، نرمی کنید.که مرد بیمار دل، به طمع خام افتد.و سخن، نا سنجیده گوید.» و در ایه ء 33 همین سوره امده است:« در خا نه های تان آرام و قرار گیرید وهما نند زینت نما یی دوران جا هلیت،زینت نمایی نکنید.» ودر آیه ء 34 حکم شده:« آنچه از آیات الهی وحکمت در خانه های تان خوانده می شود، بیاد گیرید که خداوند، باریک بین و دانا است.»

هویدی مینویسد که « همه قیوداتی را که طالبان بالای زنان تطبیق نموده اند،بر اساس همین آیات است.ولی همه علمای عرب وفقها ، این خطاب قرانی را فقط منحصر به زنان پیغمبر میدانند.نه بر همه زنان مسلمان. اما

طالبان ، مخالف نظر همه علمای اسلام تا کید می ورزند که احکام ایات فوق سورهء احزاب، بر همه زنان عالم اسلام قابل تطبیق است.او می افزاید که : مسا لهء زنان در نزد طا لبان، حل است.و این ادعا که میگویند بعد از اشغال افغا نستان و تامین امنیت، به زنان اجازه خواهند داد در بیرون از خا نه اشتغال داشته با شند، یک فریب محض است.همچنان در مورد تحصیل دختران این نیز یک فریب اغوا گرانه است.زیرا انها،سن تحصیل دختران را تا نه سا لگی وانهم فرا گرفتن علوم واحکام شرعی است.قند هار، پنج سال است که در تصرف طالبان است، اما تا کنون یک مکتب دخترانه را باز نکرده اند.واین میرسا ند که انها در وعده های خود، صادق نیستند و در پی فریب جهانیان اند.

زمانیکه علمای منطقه ی خلیچ وجزیرت العرب علیه تعلیم زنان مخالفت میکردند،وزارت معارف افغانستان در سال 1936 م مکاتب دختران را تاسیس کرد واولین کالج دختران را در سال 1949 ضمیمه ی دانشگاه کابل نمود.اما اکنون طالبان، نتنها افغانستان را به نیم قرن به عقب گردانده اند،بلکه در مسیر معکوس تاریخ،حرکت میکنند....» (2 )

عبدالرب سیاف گفته بود: « خاک کابل،نجس شده است.باید از خاک حلال!! دوباره آباد شود.» طا لبان هم وقتی کابل را تصرف کردند،گفتند:« ...کابل،شهر پر از گنه کاران! بود.اما اکنون درحال تبدیل شدن به یک شهر نمونه ی اسلامی است.» هدف هردو گروه، ( سیاف وطالبان ) حاکمیت 14 سا له ء حزب دموکرا تیک خلق در افغانستان بود که روس ها را برای حفظ حاکمیت خود به افغانستان اورده بودند.ولی حالا که اعراب ، پاکستانی ها وغربی ها در خاک ایشان حکمروایی میکردند، خاک کابل، داشت که در حال حلال و پاک شدن بود.و گناهان آنها نیز بخشیده میشد.

بریدن دست وقطع کردن پای مجرم در این عصر که داعیه ی حقوق بشر در سراسر کره ء زمین سایه افگنده است، نوعی تبه کاری است وعملی است که با توحش وقساوت ، دلا لت میکند.آیت الله شریعتمداری، که یکی از روحانیون بزرگ ایران است، میگوید:«.. مجازات شرعی، هنگامی رواست که حکومت اسلامی نخست زمینه های عینی ارتکاب جرم را از بین ببرد..یعنی اگر فقر ونیاز به لطف وحکومت عدل، ریشه کن شود و باز هم کسی دست به مال دیگری دراز کند، آنگاه، مستوجب عقوبت است..» ( 3 ) مولوی متوکل، وزیر خارجهء طالبان در مصاحبه ای با یک ژور نا لیست خارجی که پرسید: چرا مردم را شما در استد یوم ورزشی که محل تفریح جوانان است،اعدام میکنید؟ گفت:«  اگر شما غربی ها برای ما، جای مناسب که دور از شهر باشد، اباد کنید،که ما، گنهکاران را اعدام کنیم، در اینجا، این کار را نمی کنیم!!!»

( ادامه دارد )

( 1 و2 ) هفته نامه ء امید، شماره ء 41 _سال هفتم، صفحه دوم

( 3 ) روز نامه ء کیهان،_ شماره ء 764 ؛ سرطان 1378  چاپ لندن.