اعلامیه ی کمیته ی فعالین حزب دموکراتيک خلق افغانستان

به مناسبت هشتم مارچ ، روز همبستگی بین المللی زنان جهان

مؤرخ: هفتم مارچ ۲۰۲۰

فرخنده باد جشن هشتم مارچ، روز آزادی و همبستگی بين المللی زنان سراسرجهان!

هشتم مارچ روز همبستگی بين المللی زنان، روز يادبود خاطره ی قربانيان راه پيمايی مسالمت آميز زنان کارگر درشهرنيويارک (سال 1857)، روز پيکار قهرمانانه وغرورآفرين مليون ها زن آگاه و رزمنده ی جهان را که ازسال 1911 به بعد، در راه رهايی از قيد و بند ستم طبقاتی و جنسيتی و بخاطر رسيدن به حقوق انسانی خويش می رزمند؛ به همه ی مادران و خواهران و به کليه بانوان و دختران درسراسرگيتی، بويژه به زنان داغديده و رنج کشيده وستم رسيده ی افغانستان، تبريک و تهنيت می گوييم.

هشتم مارچ، روز ارج گذاری به مقام والای زن بمثابه ی مادر، خواهر، همسر و دختر، می باشد که سنت پسنديده ی آن يک صد وده سال پيش از امروز درسال 1910 دردومين گردهمايی زنان سوسياليست درشهر کوپنهاگ کشور دنمارک پيريزی شد و بربنياد آن زنان پيشتاز و مبارز جهان تابه حالا ودرآينده ها، با قبول دشواری های بی شمار وبا ايستادگی دليرانه دربرابر مناسبات پوسيده ی قرون و مقابله با قوانين زن ستيزانه، ازطريق پيگيری و استواری درمبارزات سياسی و توده ای، دربسياری ازنقاط اين کره ی خاکی، جايگاه خويش را درعرصه های مختلف کار و ايجاد ارزشهای مادی و معنوی در جامعه و در روند تغييرات و تحولات اجتماعی تثبيت و به پاره ای از حقوق سياسی ـ اقتصادی و اجتماعی خود نايل آمده اند وبرای توسعه ی آن به پيکارحق طلبانه ی خويش در برابر نابسامانی ها ادامه می دهند.

مبارزه ی عادلانه ی يک صد و ده ساله زنان پيشرو و مترقی جهان، نشان داد که نمی توان نقش ارزنده و سازنده ی زنان را درامر بوجود آوردن تغييرات و تحولات دموکراتيک و دستيابی به پيشرفتهای اقتصادی و اجتماعی، ناديده گرفت و به آن کم بها داد. زيرا بدون حضور فعال و مشارکت گسترده و سهمگيری مؤثر زنان درعرصه های سياسی واجتماعی؛ درفعاليتهای اقتصادی و در پروسه ی توليد نعمات مادی و معنوی، اعمار جامعه ی مرفه و مترقی ناممکن و تأمين عدالت اجتماعی، امکان ناپذير است.

از آن جايی که مبارزه ی زنان يعنی نيمی از پيکر جامعه ی انسانی، جزء انفکاک ناپذير نبرد عادلانه ی نيروهای انقلابی، عليه استبداد، ارتجاع، استعمار، استثمار، نژاد پرستی، امپرياليسم ... می باشد؛ بنابران پيکارحق طلبانۀ زنان بمنظور رستن ازستم طبقاتی و جنسيتی و مقابله با ديو تحجرفکری و انديشه های خرافاتی، جهت حصول حقوق حقۀ سياسی و اقتصادی و دستيابی به برابری و عدالت اجتماعی نيز نمی تواند جدا ازمبارزه ی جهانی برضد جنگ و جنگ افروزی برای برقراری صلح ـ ثبات و امنيت بين المللی، حفظ محيط زيست وجلوگيری از آلودگی هوا... باشد.

علی رغم اينکه تغييرات مثبت دروضعيت زندگی سياسی ـ اقتصادی، کار و فعاليت اجتماعی زنان در اکثرمناطق جهان، بويژه درکشورهای که به پيشرفت های چشمگيرعلمی و تخنيکی نايل آمده اند بصورت نسبی بوجور آمده است؛ وليک هنوزهم زنان در قاره های آسيا ـ افريقا و امريکای لاتين با مشکلات عديده ای روبرو هستند که مواردی از آن اينها اند:

ـ موجوديت تبعيض بين زن و مرد براساس پندارهای تحجر آميز فکری و سنتهای پوسيدۀ قبيله يی؛ ـ تسلط ستم طبقاتی و جنسيتی؛ـ بلند بودن آمار خشونت؛ ـ قتل های ناموسی؛ ـ ازدواج های اجباری و پيش از وقت (عدم تکميل سن قانونی بلوغ) وتعدد زوجات؛ـ بالا بودن رقم بيسوادی؛ 

ـ مرگ ومير زنان حامله، نوزادان و کودکان؛ ـ کمبود خدمات بهداشتی وسايرتأمين اتاجتماعی؛

ـ انجام کارهای ثقيل و شاقه ، جهت تأمين حد اقل مخارج زندگی ؛ ـ موجوديت فاصله عميق درقسمت استخدام به مشاغل؛ـ دشواری های محيط کار؛ـ موجوديت قيود و وضع محدوديت ها در پروسۀ انتخابات و حق رأی دادن و انتخاب شدن درمقامات؛ـ وجود قوانين ، مقرره ها، لوايح و صدور فتواهای دست و پا گير از آدرس دين و مذهب، در ضديت با آزادی زنان و درمخالفت با آموزش ـ کار ـ تحصيل ـ سرگرمی های سالم ، حقوق و آزادی های دموکراتيک و اجتماعی زنان....

درسرزمين باستانی ما، مبارزه ی افتخارآميز زنان پيکارجو به هدف رهايی از قيد و بند مناسبات فئودالی و از زيربار ستم قرون وسطايی، از دوران نهضت امانی، آغاز نهاد؛

 اما اين مبارزۀ حق طلبانه زنان ميهن مان با تأسيس حزب دموکراتيک خلق افغانستان درسال 1343 و پايه گذاری سازمان دموکراتيک زنان افغانستان تحت رهبری زنده ياد دکتراناهيتا راتبزاد، بنيادگذار آن،  وارد مرحلۀ نوينی از تکامل خويش گرديد و طی مدت کوتاهی، به موفقيتهای چشمگيری دست يافت واز روز هشتم مارچ برای اولين بار توسط رهبری سازمان دموکراتيک زنان در مرکز و سپس در ولايات و شهرهای بزرگ تجليل بعمل آمد.

وليک دردهۀ شصت خورشيدی (هشتاد ميلادی) ودر شرايط حاکميت ح. د. خ. ا و با تسجيل برابری حقوق زنان با مردان در اصول اساسی جمهوری دموکراتيک افغانستان؛ نی تنها از هشتم مارچ بمثابۀ روز آزادی زن  با راه اندازی محافل با شکوه و شانداری، تجليل بعمل

می آمد؛ بلکه زنان افغانستان درتمام امور زندگی ازحقوق کامل و همسان با مردان برخوردار شدند که مواردی را بصورت  نمونه برمی گزينيم:

ـ برای نخستين بارشمارزيادی اززنان درفابريکات وموسسات توليدی وخدماتی بامزد مساوی بامردان استخدام شدند و راه برای پذيرش کتلوی زنان درادارات، موسسات وارگانهای دولتی وخصوصی بيش ازپيش بازوهموارگرديد.

ـ زنان بيوه بمثابۀ نان آورخانوادۀ خود، ازتسهيلات خاص قانونی درکار وزندگی اجتماعی بهره گرفتند. چنانچه امکانات قانونی برای بکارگماری زنان بيوه، فراهم شد. 

ـ دررابطه به آموزش ، افزون برتضمين حقوق مساوی ازلحاظ قانونی، درعمل نيز تسهيلات زيادی برای آموزش وپرورش دختران فراهم گرديد، شمارمکاتب دخترانه افزايش يافت و تحصيلات عالی برای دختران بگونۀ مشترک باپسران، به يک امرعادی اخلاقی مبدل گرديد.

ـ دختران بيش ازنيم دانشجويان موسسات دانشگاهی را تشکيل می دادند و درزندگی اجتماعی وفرهنگی آزادانه شرکت ميورزيدند.

ـ شمارزيادی اززنان دارای آموزشهای عالی درنهادهای اجتماعی وفرهنگی کشورمشغول به کاربودند.

ـ شرکت گستردۀ دختران وزنان درزمينه های آموزش وپرورش وبهداشت بعنوان آموزگاران، استادان، پزشکان وکارمندان طبی درکشورچشمگيربود.

ـ اکثريت معلمان در مکاتب ابتدايی پسرانه وتمام معلمان مکاتب دخترانه وبخش بزرگی ازکارمندان فرهنگی درموسسات زنان بودند. حتی برطبق آمار منتشره ازسوی منابعی، که رويدادهای دهۀ هشتاد را درافغانستان هنوز به ديدۀ تعصب مي نگرند، هفتاد تاهشتاد درصد آموزگاران، درحدود 50 درصد پزشکان (دوکتوران) وبيش از50 درصد پرسونل طبی اعم ازنرسها، قابله ها ودواسازان دردهۀ هشتاد زنان بودند، که مجموعآ درحدود 60 درصد را تشکيل ميکردند.

اما با سقوط حاکميت ح. د. خ. ا در دهۀ هفتاد خورشيدی (دهۀ نود ميلادی) و غصب قدرت بوسيلۀ تنظيمهای بنيادگرای جهادی و طالبان سيه دل تا هم اکنون نی تنها زنان از تمام حقوق و آزادی های دموکراتيک و مدنی که در نظام جمهوری دموکراتيک افغانستان دريافت نموده بودند محروم شدند؛ بل از آن مرحله نيز به فرسخها عقب رانده شدند، که نمونه های از آن را برمی شماريم:

الف: ـ زنان و دختران دردوران حاکميت تنظيمهای ساخت پاکستان و ايران دراثر اشتعال جنگ برسرقدرت که درآن تنها 70 هزار شهروندان درشهرکابل شهيد شدند؛ با آتش زدن و چورو چپاول ادارات دولتی، موسسات اقتصادی ـ توليدی (دولتی و خصوصی) و آموزشی، ازکار و آموزش و تحصيل محروم گرديده، زندانی چهار ديوارخانه شدند.

ـ به عزت، آبرو و حيثيت شماری از زنان و دختران ميهن ازسوی جنگجويان مسلح، دست درازی و تجاوز صورت گرفت که نمونه های آن ازجمله درجنگهای افشار و سيلو ثبت دفاتر ديد بان حقوق بشرشده است.

ب: ـ در دوران امارت اسلامی طالبان پاکستانی نه تنها زنان و دختران ازرفتن به کار و تحصيل محروم شدند؛ بل از برآمدن ازخانه و رفتن به بيمارستان، خريداری ضرورت زندگی از مغازه ها و ديدن اقارب، " بدون داشتن محرم شرعی (!) " نيز ممنوع الخروج (!) اعلام گرديدند.

ـ به زنان درکوچه و بازار و حضورداشت مردم ، دشنام داده می شد؛ لت و کوب می گرديدند؛ کتک می خوردند ؛ مطابق تفکر عصر حجر زيرضربات دره قرارمی گرفتند و درملای عام تيرباران می شدند.

ج :ـ درمدت 11 سال حکومت دست نشانده و ساخت امريکا و ناتو (حکومت افغان ملتی های قبيله گراـ مجاهدين و طالبان جنايت پيشۀ وابسته به پاکستان و ايران) و باصطلاح دوران شگوفايی (!) دموکراسی غربی؛ گلوباليسم (!) و حضور نيروهای نظامی، امنيتی، استخباراتی و سياسی بيش از 40 کشور اشغالگر ودر زيرچشم جامعۀ جهانی (!) و مطبوعات آزاد (!)، چی شعبده بازی ها و جنايات تکاندهنده ای نيست که درزمينۀ تجاوز به جان، مال، حيثيت و حقوق حقۀ مردم مان، ازجمله زنان مصيبت رسيدۀ ميهن صورت نگرفته است؛ بگونۀ مثال:

ـ  فروش و اختطاف دختران جوان، اعمال خشونت عليه زنان و دختران که منجر به خود سوزی ها می گردد، توأم