محمد الله وطندوست

در کشور چه می گذرد؟

از ایجاد حاکمیت امریکائی ـ جهادی تا امروز مردم رنج دیده و بلا کشیده ما  با رنجهای مضاعف و بلا های غیر قابل باورمواجه شده اند .

خلق های محروم و مظلوم افغانستان که خواهان آزادی، استقلال، عدالت،صلح و ترقی بودند وبر چیدن حاکمیت قرون وسطائی طالبان را به فال نیک گرفته بودند، امید وار بودند که سردمداران جهان سرمایه حد اقل پابندی به دموکراسی وارداتی خود خواهند داشت وبه وعده های بلند بالای باز سازی و احیای مجدد افغانستان التفاتی خواهند نمود. غافل ازآن که امریکای جهانخوار به خاطر حفظ منافع خود می تواند ملتی را قربان کند و جنگ و نا امنی را سال های طولانی گسترش دهد. 

اینک بعد از هفده سال دیده می شود که نیم قلمرو کشور را به نماینده گان و سرسپرده گان پاکستان بخشیده است و نیم دیگر را نیز به اختیار جهادی های فاسد و تکنوکرات های مزدور و منفعت جو گذاشته است و هردو جناح را وظیفه داده است تا مردم مظلوم کشور را چوب سوخت جنگ سازند و هر چه بیشتر به این آتش هیزم اندازند.

فریاد های کذائی صلح طلبانه، انتخابات مهندسی شده و تقلبی و نعره های دموکراسی خواهانه افزاری برای اغفال مردم و زمینه ای برای غارت دارائی های مادی و معنوی این سرزمین از حانب غارت گران جهانی و پادو های محلی آنانست. این احتمال نیز وجود دارد که ائتلاف ها و اتحاد های به ظاهر اپوزیسیونی و احزاب رنگارنگ سیاسی چپ و راست که سمارق گونه روئیده اند، مستقیماً از جانب سردمداران جهان سود و سرمایه رهبری، تمویل وتحریک گردند.

بر علاوه چهل کشور اروپائی و امریکائی که خود را مالک بی رقیب سرزمین ما می دانند، کشورهای منطقه به شمول همسایگان طماع نیز توسط گماشتگان و مزدوران خود در آتش جنگ تیل می پاشند و به خاطر حفظ منفعت خود از هیچ تلاشی در یغ نمی ورزند.

اینکه امروز غزنی درآتش جنگ می سوزد و دیروز فراه، فاریاب، جوزجان،هلمند وننگرهار درمحراق توجه جنگ افروزان قرارداشت، تصادفی نیست. پلان گذاران پنتاگون وناتوپروگرام ها را تدوین و در اختیار مزدوران دولتی وغیر دولتی خود می گذارند و با هیاهوی تبلیغاتی هر دو طرف را بجان هم می اندازند و از بهترین فرزندان وطن قربانی می گیرند.

در این بر خورد های ظالمانه شهرها و دهات غارت می گردد؛ وسایل و وسایط جنگی دست بدست می شود؛ موسسات عام المنفعه تخریب می گردد؛ آثار فرهنگی و تاریخی محومی شود؛ اما  در سایه این برخورد ها، پلان گذاران آن طرف ابحار منافع خود را حراست و رقبای خود را تحت کنترول و مراقبت قرار می دهند.

از وضع چنین فهمیده می شود که امریکا با آغاز مذاکرات با طالبان می خواهد رهبران خسته از جنگ آنان را به پروسه به اصطلاح صلح جلب و در حاکمیت موجود شریک نماید. تا با این عملکرد از یک جانب حضور هفده ساله خود را توجیهه نموده ذهنیت مردمان امریکا و جهان را متقاعد نماید که ملیاارد ها دالر در افغانستان هدر نرفته؛ بلکه صلح را به ارمغان آورده است و از جانبی ماشین جنگی خود را با سربازگیری از نیرو های جوان و جنگ طلب طالب تقویه نموده زیر عنوان داعش پلان خود را مبنی بر نفوذ در آسیای میانه ادامه دهد. اینکه نیرو های داعش توسط دولت مزدور امریکائی از صحنه نبرد به صورت کتلوی به شبرغان انتقال داده می شود و در مهمان خانه آن شهر منحیث مهمانان محترم اعاشه واباطه می گردند، ابتکار مقامات محلی و حتی ارگان های مرکزی دولتی بوده نمی تواند. بلکه اقدام سنجیده شده ایست که  به اشاره باداران خارجی تحقق پذیرفته است.

بصورت خلاصه می توان نتیجه گیری نمود که پلان کامپلکسی طرح شده در ماورای ابحار توسط حکومت به اصطلاح وحدت ملی که در رأس آن مزدورانی بنام اشرف غنی وعبدالله عبدالله قرار دارند، قدم به قدم تحقق می یابد و کشور را به فاز جدید جنگ و نا ارامی،

می کشاند. 

هیچ بعید نیست که دستاورد های نیم بند هفده ساله در معرض معامله با طالبان قرار گرفته حاکمیت قرون وسطائی طالبانی این بار با اشتراک طالبان نیکتائی پوش ایجاد و کشور را به زندان بزرگ باشنده گان آن و حیاط خلوت پاکستان این غده سرطانی منطقه تبدیل نمایند.

طبعیست در چنین حالت کشورهای منطقه و همسایگان دور و نزدیک نیز از ریزرف ها ی خود سود می جوید و در اتش جنگ و نا امنی دامن می زند.و جنگ را سال های طولانی تداوم می بخشند. 

برای تغیير وضع موجود و تعین سرنوشت کشور جز وحدت و اتحاد نیرو های ملی،دموکرات ، عدالت خواه و بسیج توده های مردم بر ضد اشغالگران و مزدوران بومی آنان، راه ديگری وجود ندارد.

 دل بستن به انتخابات تقلبی و مهندسی شده و امید واری به ائتلاف ها و اتحاد های رنگارنگی که جز تصاحب قدرت و تقسیم مجدد کرسی ها به حواریون، هدفی را دنبال نمی کند، جز تداوم بدبختی و ادامه جنگ و نا امنی نتیجه یی نمی تواند داشته باشد.