امین الله مفکر امینی

 از ایالت منی سوتای امریکا

نام مادر چقدر زیبا و دلنشین است . آیا میتوان کلماتی را بهم پیوند داد تا آنچه در خور ستایش مادر است  آنرا  ستود. آری نمیتوان مادر را چنانکه شایست مقام والای اوست  ستایش کرد.  

  مادر این  موجود گرامی و هستی آفرین ا ست که  میتواند آ نچه سزاوار مقام اواست خود را

بستاید.

زیبایی های طبیعت همه درمفاهیم مقدس کلمه مادر نهفته است. درعالم اسباب , اگر مادر نبود

هستی را نشانی نبود. اگر مادرنبود پیامبر, فیلسوف , هنرمند وعالم را اثرنبود. اگر ما درنبود

سلاطین , پادشاهان وجهان کشایان نبود.این مادراست که با دستی گهواره می جنبد وبادیگرش

جهان.

مادر! من سر تعظیم به پایت خم میکنم و ترا می ستایم که تو مادری .  

مادران رنجدیده وداغدیده میهن عزیزو مادر گرامی و مبارزدکتورس اناهیتا راتب زاد!  تبریکات این فرزند تانرا چون سایرفرزندان بمناسبت این روز خجسته ای مادر بپذیرید . شما  که عزیزترین لختان جگرونوردیده های تانرا درجنگ های  تحمیلی و جنگهای  برادر  کشی میهن بنام های ا ین و آن که سازمان یافته یی دشمنان ما از آ نطرف مرز های میهن عزیز ما

بو  د ه   است از دست داده اید  صبوری , شهامت وایستاده گی شما را میستایم.        

شما که درسخت ترین شرایط زیست , با مشکلات جامعه چه درمنزل چه درسفروچه درمیدان

    نبرد دست وپنجه نرم کرده وبه  پرورش , تقوا, تنویراذهان , صحت وسلامت,  حفظ جان  وارزش های مادی و معنوی لختان جگر از هیچ نوع قربانی و بذل مساعی دریغ نکرده اید

آنرا می ستایم . اینک پارچه شعری سروده شده ام را بمناسبت روزمادرچون تحفه ای نا چیزی بشما تقدیم میدارم.   

                              مرا پندیست ز ناصح کای خوش اختر

                                                            وگر خواهی کامرانی واز در بهتر

                              بکن مادر را به خدمت دید ه رو شن

                                                        که نیست هیچ گل چومادریک بگلشن

                              که مادر باشد سزاوار الفت و مهر

                                                        که افزون نیست ز او به گیتی و سپهر

                              بفکر اینکه او طفلی  گیر د آغوش

                                                      به جز این , هرچه بودش کرد فراموش

                            ز الفت به دل کرد او تخمی مهرووفا

                                                         بخوناب جگر پرورد و مملو از صفا

                             چو آمد ز نهان لولوی شیرین دید ه

                                                        بشادی و تبسم شست رخسارش زعقده     

                             نه شبها خفت و نه روزش بود آرا م

                                                        تا ز آسیب دور باشد آن  خو ش خرا م

                             بر دهانش کرد حرف های بس شیرین

                                                          جمله ها کردش بر د هان جای گز ین

                             تا گردید نور دیده بر دست و پا ی

                                                            مادر بیچاره شد زار وخسته  بجا ی

                             چون جمله هستی به مادر بسته است

                                                           آنکه خدمت کرد ز غمها رسته است

                              مفکر تا توانی خدمت مادر کن بباب

                                                           تا روشن گردد دل و دیده یی بخواب