ترجمه وپیرایش ازعبدالحسین تلاش

جولای ۲۰۱۰

آرشیف سخن میگوید:

جنگ علیه ترور درافغانستان، دروغ است

جنایت اشغالگران دركشور، حقیقت است

سربازكانادایی،گوشه های ازجنایات اشغالگران راافشاء نموده است

من درست مثل دیگران، عاشق كشورخود هستم. اما وقتی دربرابرآنچه  قرار میگیرم كه  سربازان مان درافغانستان انجام داده ومیدهند، اجباراًازخود می پرسم: «مابا همچون اعمال  [ناشایست] مان، چه میراث یاخاطره یی ازخود به مردم این كشوربجاخواهیم گذاشت؟».

بگونهء مثال:

پاسخ ما به مقابل دشمن، استفاده از آتش توپ وشلیك گلوله وبمباران هوایی و غیرمؤجه روستاها، کشتن مردان، زنان و کودکان بی گناه ؛ بكار گیری ازفشنگهای حاوی فسفر سفید، همان سلاح شیمیایی غیر قانونی كه بطوروحشتناكی سبب سوختن بدن انسان هامیشودواستفاده ازا توسطك كنوانسیون یا معاهده

 ژنو [معاهده ۱۹۸۰]، ممنوع اعلام شده است، میباشد؛ همچنان به آتش كشیدن  باغ های انگور[تاك باغها]، که گویادر آنجا  شورشیان افغانی ستقر شده اند. ما بسی اسرای جنگی را به آن مقامات افغانی تسلیم داده ایم، که به آزار و شکنجهء جسمی آنان پرداخته اند؛ و ما جان پسر بچه دو ساله افغان و خواهرچهار ساله اورا باشلیك گلوله، گرفته ایم؛و ... نمیدانم كه ما [ با انجام همچون اعمال  كه گفته شد]، درین كشورچه میخواهیم  انجام دهیم؟ افزودن نفرت وانزجار، دوام کشتار و نابودی مردم و یا مراقبت، درمان و کمک [واقعی وملموس در] بازسازی این سرزمین؟

جنگ [ برضد ترور] در افغانستان یك دروغ است. مگر [شعارهای فریبندهء ما ]، میتواندبه مردم افغانستان درراه دموکراسی، برابری حقوق زنان [ با مردان ] ، تربیه وآموزش کودکان، احترام به حقوق بشر وزندگی دیگران،الهام بخش  باشد؟ درحالیكه ما خود عامل معلولیت، معیوبیت، اختلال دماغی، كشتارمردم و تخریب خانه های آنان؛ همچنان بیجا شدن اهالی وویرانی اقتصاد و کشورآنها[یا ناقضین حقوق بشرواصول وموازین بین المللی]، هستیم؟ اگر پدران و مادران ما [امروز] به اعزام فرزندان شان به افغانستان موافق اند، [یقین كه] فردا پسران و دختران ما [همینگونه و اجباراً]، به جنگ وجانباختن خود ویاهم كشتن وزخمی نمودن دختران وپسران افغان، خواهند پرداخت؛ ومادران وپدران كانادایی وافغانی در سوگ فرزندان شان، اشك ماتم را، دوامدارخواهند ریخت .

سربازان ماصرف آموزش بكار بردسلاح وتجهیزات نظامی و وسایل نقلیهء حربی را، فراگرفته اند. در یك دست سلاح گرم  ودر دست دیگرمان سایر تجهیزان جنگی قرار داده شده ومیشود؛ به ما آموزش «هنر زیبای» کشتن انسان و یا همنوع مان داده شده است. اگر ما واقعاً مایل به پایان این چرخهء مرگ، تخریب، نفرت، اندوه وغم و ناامیدی هستیم، پس باید جنگ [دروغین ضد ترور] متوقف شود.

وآنگه، هنگامی که در آینده، كودکان ما از سربازان معلول حین راه رفتن شان در خیابان ها بپرسندكه :

«چرا...؟»، آنگه خواهیم گفت : "افغانستان"؛ كشوریكه درانجا، كانادا بجای جنگ ودوام گذاردن خاطرات زشت وقبیحازخود، صلح  را ترجیح وتٱمین نمود.

هموطنان ، برای پایان جنگ درین كشور، مرا و سربازان مثل من را كمك كنید. بیایید به این ندای من لبیك بگویید؛ بیایید چیزی را که همهء ما می توانیم به آن افتخاركنیم، انجام دهیم؛ اگرمامؤفق به تٱمین صلح در افغانستان شویم، شاید گفته بتوانیم كه مرگ ۹۷ نفراز"رفقای حربی" من[كه حالاین رقم افزایش یافته است] وقتل هزاران افغان بی گناه [كه نسبت به نبود دولت ملی ومدافع مردم، احصائیه یی دقیق ازین تلفات انسانی هنوز دردست نیست]، چیزی پوچ وناچیزی نبوده است.

نیروهای نظامی تان راحمایه كنید!

 از صلح پشتیبانی كنید!

هم اكنون، نیروهای نظامی مان را به وطن مان، به خانهء مان برگردانید!

…………………

منبع :

Corporal Paul Demetrick, Canadian Army (Reserve), Penticton, B.C.

The Toronto Star

 www.pacificfreepress.com

www.thestar.com