( نورمحمد سنگر)                             

                                   راوی عیاران، " عیار " نبود!

     نام " اکرم عثمان" برای نسل ما، بمثابه راوی عیاران و قصه گوی خوش الحان آشناست؛ اما روزگار و چرخ زمان ، نشان داده است که: کمتر کسانی چنان اند که ادعا می کنند...، بگفته  لسان الغیب:
     واعظان کاین جلوه در محراب و منبر ميکنند
     چون بخلـــوت ميروند آن کار دیگر ميکنند
      زمانی را بخاطر می آورم که ساعت ها کنار رادیو می نشستم و داستان های "عیاران" و "کاکه" ها را به صدای دلنشین او می شنیدم و در دل بار ها به آن "راوی" و آن "عیاران" احسنت می گفتم و آرزو می کردم که کاش همه انسان ها " کاکه " باشند و همه " قصه گویان"، چون  "اکرم عثمان"!
     دیری نگذشت که تاریخ ورق خورد و زمان عمل رسید و "اکرم عثمان" را در میان یاران دیدم و با رفیقان همگام... وقتی " داراکولا و همزادش" را خواندم، او را بیشتر در جمع خودمان احساس کردم و او هم نردبان موفقیت را بسرعت طی کرد و به آن جا ها رسید که شایسته اش نبود.
     شخصیت سیاسی آقای "عثمان" را در پیشگفتاری که بر مجموعه شعری آقای " سلیمان لایق" نوشتند، بهتر شناختم و بعد از کودتای 14 ثور 1365 بود که متوجه خاصیتی او در سیاست شدم و با نشر و تکثیر "کوچۀ ما"، اور یک بازاری یافتم بیگانه با شخصیت و سجایای یک نویسنده خوب....
     گمان می کردم با پاسخ مستدل، عالمانه و منطقی رفیق "غفارعریف"، متوجه خبط و خطاهای خود شده و به تصحیح خود و نوشته اش بپردازد، که اسفا چنان نشد و او لجوجانه و هار شده تاخت و بی مسئولیتی اش را در برابر قلم و تاریخ به نمایش گذاشت و با نقد شیوا و گیرای ستر جنرال محمد نبی عظیمی، دچار بیماری روانی گردید و با افشا گری مستند داکتر خاکستر، مبتلا به جنون شد.
     آقای " اکرم عثمان"، با نوشتن : " جرت نامه " اش ضعف اخلاقی و کرکتر بازاری خویش را نشان داد و اثبات کرد، که درد خود بزرگ بینی او مهار ناپذیر است و بی درمان!
     شاید سکوت مرگبار رهبران دیروزی حزب ما او را به این نتیجه رسانيده باشد که در میان جانبازان و قلم بدستان حزبی کسی وجود ندارد تا در مقابل یاوه گویی های او بايستد و با چنان منطق کوبنده پاسخش را بدهد، که آن ولی نعمت پشت پرده اش، که در واقع محرک اوست و اکنون در دفتر سازمان ملل در کابل لمیده و وعده داده است که خاطراتش را چاپ کند؛ بار ، بار با خود بیندیشد و قلم به زمین بگذارد.
                 این بیشه گمان مدار که خالیست
                 شاید که در آن پلنگی خفته باشد
     آنچه رفیق گرانمایۀ  ما ( غفار عریف)، در پاسخ آن مدعی عقل عالم نوشته اند و نقدی که از چکامه نازنین رفیق ( ستر جنرال محمد نبی عظیمی)، تراوش یافته و آنچه مستندات داکتر خاکستر و قلم بدستان دیگر رو کرده اند، برای من مجال بیشتر نوشتن و بیرون کردن خزعبلات او را از پرویزن نقد ، نگذاشته است و آنچه را لازم به تذکر میدانم این است که:
     اگر نامردان عقبگرد و بی خاصیت در حزب ما کم نبودند؛ فرزندان عیار و صدیق حزب ما نیز کم نیستند و امروز خوشبختانه کمیته فعالین حزب دموکراتیک خلق افغانستان بمثابه یگانه وارث افتخارات گذشتۀ اين حزب و مدافع سر سخت منافع زحمتکشان میهن و همه پرچمداران با اصالت و رسالتمند تاریخ سر زمین مرد خیز مان، در پیشاپیش این کاروان با عظمت، به مارش ظفرنمون خود بسوی آینده ادامه میدهد و هر روز بیشتر از پیش در عقول و قلوب مردم ما راه باز می کند.
     تاریخ ثابت کرد که لکوموتیف های آن به عقب بر نمی گردد و حساب دروغین قصه گویان و راویان عیاری، از عیاران و راد مردان جداست.