داعش از قتلگاه تا دانشگاه

!یا للعجب

آیا داعش و داعشی ها را می توان انسان نامید و اشرف مخلوقاتش خواند؟

آیا این دو پایان انسان نما بدتر از جانواران چهار پا نیستند؟ 

آیا کوچکترین عقل و خرد در وجود این درنده گان سراغ شده می تواند؟

سر بریدن دو زن و دو طفل با سه مرد بی گناه جز سبعیت و حیوانیت چه نامی می تواند داشته باشد؟ 

می گویند این جنایت را آدم کشان خارجی انجام داده اند. آیا می توان باور کرد که آدم کشان تاجکستانی، ازبکستانی، چچنی و عربی بدون ارتباط با آدم کشان محلی، قربانیان خود را از بین ملیت معینی انتخاب و بجرم تعلقیت به ملیت و مذهب خاص آنان را سر ببرند؟

از کجا معلوم که این جنایت را ستون پنجم دشمن که در تار و پود دولت نفوذ نموده ، دند غوری را به آنان تسلیم نمود و قندوز را دو دستی تقدیم شان کرد، انجام نداده اند؟ 

آیا دستانی که فاریاب را بعد از تصفیه از جانب جنرال دوستم, دوباره جولانگاه افراطیون نمود، نمی تواند جنایت زابل را سازماندهی کند؟ 

همه شواهد و دلایل نشان می دهد که جنایات در سرزمین بلا کشیده ما از جانب فرزندان نا خلف این سرزمین به اغوای بیگانگان انجام می یابد و دستگاه  دولتی فرسوده و پوسیده غرق در فساد نیز تماشا گر جنایات است و بس

در غیر آن چگونه ممکن است با آدرسی که قبلاً تماس گرفته شده و عده یی از اسیران رها شده از همان آدرس سرهای بریده هفت نفر را تسلیم شوند و فردای آن روز نه نفر دیگر نیز بدون حرف و سخنی آزاد گردد. همه این حوادث به فلم نامه غمگینی می ماند که خائینین ارگ نشین با جانیان کوهنشین و صحرا گرد, آن را نوشته اند و هرکدام نقش خود را موفقانه ایفا نموده اند.

اگر گماشتگان دولت مافیایی درجنایات انجام یافته ارتباطی ندارند، چگونه ممکن است در قلمرو تحت حاکمیت این دولت ، در شهر مهمی همچون جلال آباد بیرق داعش و طالب در روز روشن برافراشته شود و خرد باختگان از آدرس دانشگاه ننگرهار خواستار استقرار حاکمیت طالبی و داعشی گردند؟

آیا خائنینی که مکتب تخیلی و معلم تخیلی ایجاد می کنند و با این حرکت نا بخشودنی به جهالت میدان می دهند و از گسترش نورعلم و معرفت، ظالمانه جلوگیری می کنند, نمی توانند در رشد و گسترش افکار طالبی و داعشی در دانشگاه ها نقش موثری داشته باشند؟

یقیناً جنایت انجام شده در زابل، تسلیم دند غوری به طالب، توجهیه جنایات انجام شده در قندوز و چشم پوشی از رشد افراطیت در مکاتب و پوهنتون ها وصدهاحادثه غمبار دیگر همه زنجیره های بهم پیوسته ایست که از اسلام آباد به ارگ کابل کشانیده شده و در کوه ها و صحراهای شمال و جنوب کشور امتداد یافته است

ختم این جنایات نابخشودنی نه با تسلی و غم شریکی دروغین دولتمردان لمیده در قصر ها و نه با صداهای اعتراض زود گذر در اینجا و آنجا میسر است، بلکه ختم رنج های بیکران مردم به تشکل و آگاهی آنان ارتباط دارد که روشنفکران رسالت مند موظف اند با افشای دشمنان رنگارنگ و آگاهی بخشی متداوم به مردم ان امکان را میسر سازند و با زور نیروی مردم دشمنان را زبون و جامعه عادلانه را برای نسل امروز و فردای کشور بوجود آورند. با سازماندهی  اعتراض گسترده و سراسری بر ضد افراطیت و افشای چهره های مشکوک و فروخته شده می توان اولین گام را در این راستا گذاشت و با  ادامه آن تا ایجاد دولت مردمی به پیش رفت.

امید بستن به دیگران و توقع کاری مفید از حاکمیت امریکایی ـ جهادی غرقه در فساد ,جز انحراف ذهن مردم و ایجاد امید کاذب در میان مردم ره بجایی نمی برد و رنج و درد مردم را باز هم بيشتر و طولانی ترمیسازد 

     به بیش در راه محو کامل جانیان و حامیان جنایت از کشور مان افغانستان!

محمد الله وطندوست