هدایت حبیب

مسلح ‌شدن مردم در برابر طالبان

طوری که هم ميهنان گرامی ما آگاهی دارند؛ پس از اشغال کشورمان توسط ايالات متحدۀ امريکا و ناتو، نصب گودی گک های چون کرزی و غنی با مشارکت جهادی های رنگ باخته در قدرت و رهبری دولت و راه اندازی پنج انتخابات پراز تقلب آفتابی و تقسيم قدرت ميان تيکه داران قبيله سالار و دين سالار، ضعف دولت دست نشاندۀ واشنگتن روز تاروز فزونی گرفت؛ صلح در کشور تامین شده نتوانست؛ قانون در جامعه حاکمیت پیدا نکرد؛ جلو خونريزى‌ها و خشونتها گرفته نشد؛ به مجرمین زمینه بیشتر مساعد گردید تا مادران، خواهران و کودکان ما را به بهانه های مختلف مردسالاری مجازات کنند.

 دولت در طول این مدت کار مثمر و برنامه ريزی شده را درزمينۀ استقرار حکومت قانون و نظام دموکراتیک؛ تطبیق قانون و تامین عدالت اجتماعی و برچیدن بساط هر نوع  ستم وبی عدالتی را، که در سر لوحۀ کارش قرار داده بود، انجام نداد و درجهت تطبيق آن گامی را برنداشت.

 تمام مجرمین خرُد و بزرگ داخلی و خارجی بر مبنای معیار های قانون تحت پیگرد قرار نگرفتند.

از آن سبب امروز جرایم مشهود قتل های ناموسی! قطع دست و پا و بينی زنان و دختران؛ نسل کشی خواهران و برادران هزاره وغيره که وجدان هر انسان را جريحه دار می سازد، هر روز روبه فزونی است. طالبانی که دراواخر سال ۲۰۰۱ از افغانستان (بصورت واقعی ويا پروتوکولی) رانده شده بودند، به تدريج و برنامه ريزی شده دوباره وارد افغانستان شده، نخست دهکده های جنوب، سپس شرق و سرانجام تا شمال کشور صف آرايی کرده جنگ های خانمانسوز را در سراسرکشورآغاز واکنون دروازه های ولايات را دق الباب می کنند.

از دوماه به این طرف طالبان به کمک آی اس آی جغرافیای جنگ را تغييرداده، تهاجم قتل و غارت را از مناطق جنوب و شرق، به شمال و شمال شرق انتقال داد تا راه يورش را به طرف آسيای ميانه و دروازه های روسيه باز کنند؛ و امنیت در بسیاری از بخش‌های کشور بدتر شده‌است. با تشدید جنگ و شهادت فرزندان کشور ما در ارگانهای قوای مسلح کشور، همه پدران ـ مادران ـ خواهران و برادران اين سرزمين حماسه آفرين را واداشت تا تلاش‌ها برای بسیج مردمی برای مقابله با طالبان آغاز وهمه سلاح بردست از مادروطن دفاع بعمل آورند. هم چنین بسیج مردمی در برخی ولایت‌های شمالی از جمله تخار، بلخ، فاریاب، بادغیس، بدخشان،‌ بغلان، قندز،‌ سرپل، جوزجان و پروان برای مقابله با طالبان باشرکت زنان و مردان سلحشور کشور، اميدهای نويد پيروزی را بر مليشه های پاکستان قوت بخشيد.

خاموشی و ضعف مدیریت حکومت سبب به خشم آمدن مردم ما گرديده و در پی گسترش دامنۀ نبردها در کشور و افتادن چندین ولسوالی بدست طالبان، صدها‌ تن از زن و مرد باشنده‌گان ولایت‌های تخار، بلخ، بادغیس، بغلان، ولسوالی درزاب ولایت جوزجان، دایکندی، فاریاب و پروان برای جنگ در برابر طالبان مسلح شده‌ به خیزش برآمده اند. برای نخستین‌بار شماری از زنان در ولایت جوزجان و در شهر مزار شریف نیز سلاح برداشته‌اند و هشدار می‌دهند که اجازه نمی‌دهند طالبان به مناطق آنان بیایند. همزمان با این، گروهی از مردم کوهدامن در شمال کابل، راه‌پیمایی مسلحانه کردند و به طالبان هشدار دادند که اجازه سرنگونی نظام را به آنان نمی‌دهند. صدها تن از باشنده‌گان ولایت‌های ننگرهار، لغمان و هرات نیز در گردهمایی‌هایی مسلحانه، پشتیبانی شان را از نیروهای امنیتی اعلام کردند. امید و آرزو میرود که اين خيزشها به يک جنبش واقعاً صلحجو و عدالتخواه هرچه زودتر سراسری گردد و درمقابل تجاوز دشمنان مردم و کشور برزمند.

شماری از فرماندهان خیزشهای مردمی می‌گویند: که سپردن ولسوالی‌ها به طالبان پذیرفتنی نیست و آنان برای حفظ ولسوالی‌ها و پس‌گرفتن ولسوالی‌های از کنترل خارج شده، در کنار نیروهای امنیتی می‌ایستند و با طالبان مقابله خواهند کرد.

کاکا جان، سرباز پولیس در بغلان ن گفت است: «مردم روحیه خوب داشته باشند، نترسند. هیچ‌گپی نیست. ما جنگ می‌کنیم و مردم در خانه‌های خود شان باشند.»

خانم سلیمه مزاری ولسوال چهار کنت بلخ در خط مقدم جنگ با طالبان می جنگد او از مرگ توسط طالبان نمی ترسد و می گوید: "تا زنده باشم میجنگم. اگر دیدید بدست طالبان افتادم تیربارانم کنید". مردم در این روزها آرامش خود شان را از دست داده‌اند و شب‌ها زنان در کنار مردان از خانه‌ها و خانواده‌های‌شان محافظت می‌کنند.

اما، یک تن از اعضای خیزش مردمی شهر میمنه می گوید: در ولایات مختلف یک ولسوالی سقوط می کند، همه جنگ افزار و وسایط نظامی و انتقالاتی آن بدسترس طالبان قرار می گیرد. سپس بعد از مدت اندکی نیرو های دولتی، ولسوالی اشغال شده را از چنگ طالبان رها می سازند. این روش جز این که سپردن همه ساز و برگ نظامی ولسوالی مورد نظر به طالبان باشد، دیگر چه معنایی می تواند داشته باشد؟ نمونهٔ روشن آن در همین اواخر در دو ولسوالی ولایت خود ما است.

براساس آمارهای منتشر شده، در کمتر از دو ماه حدود ۷۰  ولسوالی توسط طالبان تصرف و  یا در درگیری با نیروهای دولتی دست به دست شده است . صد‌ها خانواده‌ مجبور شده‌اند خانه‌های شان را ترک کنند.

بنابر همين درد جانکاه است، که مضمون اين خيزشها بسیار جدی شده است و تا حدودی شکل قیام های مردمی، توده یی را بخود گرفته است؛ تأمين نظم امنيت در محلات و مبارزۀ مسلحانه علیه گروه متعصب، متحجر وما قبل تاریخ طالبان مزدور که پایگاه و زادگاه اصلی آنان پاکستان است؛ دوباره شکل گيرد و حاکميت قانون درافغانستان درجاده عمل تطبيق و پياده گردد.