محمد الله وطندوست

روز جهانی زن و وضع زنان وطنم

روز جهانی زن که توسط کلارازتگین زن مبارز و انقلابی المانی بخاطر مبارزه علیه بی عدالتی و نا برابری بنیان گذاری گردید، در طول بیشتر از یک قرن در بسیج زنان و ایجاد جنبش های عدالت خواهانه آنان نقش تاریخی خود را ایفا نموده در کشور های سوسیالستی سابق و پاره یی از کشور های سرمایه داری از برکت مبارزه منسجم زنان و همیاری و همکاری مردان عدالت خواه با این جنبش، زنان از حقوق برابر با مردان مستفید گردیده حد اقل از نظر قانونی حقوق مساوی مردان و زنان تامین گردیده است. البته هنوز سرمایه داری در استثمار مضاعف زنان از وسایل و ذرایع مختلف استفاده می نماید و در تحقق عملی قوانین سنگ اندازی و کار شکنی می نماید. حتی روز جهانی زن در پاره یی از کشور ها تا امروز نیز به رسمیت شناخته نشده و دولت ها در تجلیل از این روز نقشی بهعده ندارند. و گویا مبارزه زنان را جز از مبارزه نیروهای انقلابی و کمونستی جهانی و بقایای دوران سوسیالزم تلقی می کنند. در حالیکه حقوق برابر مرد و زن در هر جامعه یی و در هر سیستم سیاسی یکی از خواسته های جدی و انسانی محسوب می گردد و بایست در تجلیل از آن و تحقق خواسته های زنان همه نیروهای مترقی همصدا و همدست با زنان به مبارزه بپردازند. 

با تقدیم مقدمه کوتاه فوق به وضع زنان کشور عزیز ما افغانستان توجه می کنیم:

روز زن در کشور ما برای اولین بار با تاسیس سازمان دموکراتیک زنان افغانستان توسط زن انقلابی و ترقی خواه کشور دکتورس اناهیتا راتب زاد مورد شناسای قرار گرفت و در حلقات روشنفکری به رسمیت شناخته شد. در سالهای حاکمیت حزب دموکراتیک خلق افغانستان نه تنها ازین روز به صورت وسیع تجلیل به عمل می آمد بلکه زمینه عینی تساوی حقوق  زنان بامردان و زمینه کار و فعالیت زنان در همه عرصه ها عملا مساعد گردیده قهرمان زنانی در عرصه های گوناگون بشمول دفاع مسلحانه از کشور تبارز نمودند. تسلط حاکمیت به اصطلاح جهادی و بعدا طالبی همه دستاورد ها را در این عرصه نه تنها از بین برد بلکه زنان کشور را به شرایط قرون وسطایی کشانید و آنان را از ساحه فعالیت های اجتماعی و تعلیم و تربیه بیرون راند و تا آن حد قیود وضع گردید که زن بدون محرم شرعی حتی امکان بیرون شدن از چهار دیواری منزل را نیز از دست داد و در حقیقت زن و مرد در جهنمی به نام افغانستان به اسارت کامل قرار گرفتند و از همه حقوق انسانی محروم شدند. گرچه با سقوط حاکمیت منفور طالبان دوباره امکان فعالیت اجتماعی،تولیدی و تعلیم و تربیه زن در کشور میسر گردید اما حاکمیت فاسد کنونی از این زمینه مساعد نتوانست و یا نخواست استفاده مطلوب نماید.

حقایق نشان می دهد که نه تنها زن هموطن به حقوق مساوی با مردان نرسیده، بلکه ظلم مضاعف و تجاوز به حقوق زن روز تا روز بیشتر گردیده است. اگر از حضور زنان در پارلمان و شوراهای ولایتی که بمنظور دکوریشن این ارگان ها و بخاطر تمثیل دموکراسی بنابه فشار کشور های غربی از جانب طبقه حاکمه کنونی تحمل می گردد صرف نظر شود، زنان کشور به وضع اسفباری گرفتار اند. 

قتل زنان، بریدن گوش و بینی و لب، لت و کوب و تجاوز جنسی مسایل اند که هرروز وسایل ارتباط جمعی به انعکاس آن می پردازد و روز تا روز این فجایع قوس صعودی خود را می پیماید.

موجودیدت سیل عظیم زنان فقیر و بیچاره در سرک ها و جاده ها بخاطر تگدی و اعتیاد زنان به مواد مخدر که در تاریخ کشور هیچگاه سابقه نداشته است، پدیده های ننگینی اند که وجدان هر انسان آگاه را می لرزاند.

علرغم موجودیدت وزارت زنان که بایست به مشکلات زنان رسیده گی نموده در تحقق مساوی حقوق زن با مرد تلاش ورزد، و با وجودیکه ارگان های مدنی ووسایل ارتباط جمعی در دفاع از حقوق زنان گاهی صدای خود را بلند می نمایند، اما  هیچگونه بهبودی قابل ملاحظه در وضع زنان مظلوم کشور رو نما نشده است. 

پارلمان کشور منحیث ارتجاعی ترین ارگان که عده یی عناصر فاسد درین ارگان جاخوش کرده اند به مانع عمده تحقق حقوق زن تبدیل گردیده است. تصویب قانون احوال شخصیه اهل تشیع و ممانعت از تصویب قانون منع خشونت علیه زنان افغانستان، اقداماتیست تاسف بار از جانب پارلمان کشور که نسل امروز و فردای وطن چنین اقدام را لکه ننگ ارگان قانون گذار کشور می دانند. تعجب آور آن که زنان عضو پارلمان نیز در برابر این اقدامات خاموشی اختیار نموده از حقوق حقه خود و دیگر زنان به دفاع قاطع نپرداخته اند و با سکوت و عدم تحرک خود به این اقدامات ارتجاعی صحه گذاشته اند در حالیکه آزادی زنان و تساوی حقوق آنان در جامعه بیشتر از همه به تشکل،تلاش و مبارزه آگاهانه خود آنان مربوط است و مردان روشنفکر و آگاه کشور مکلف اند از چنین حرکات و تشکل ها قاطعانه دفاع نمایند. 

نجات زن کشور از این همه ظلم و ستم به مبارزه آگاهانه آنان در برابر مردسالاری و عنعنات و رسم و رواج های دست و پا گیر جامعه مربوط بوده تشکل زنان به سازمان سراسری زنان ضرورت مبرم کنونیست.

بایست زنان پیشقراول و مترقی کشور به ایجاد چنین سازمانی که در بر گیرنده همه زنان کشور باشد اقدام نموده بدون در نظر داشت تعلقات طبقاتی، سیاسی، سمتی،مذهبی و لسانی زنان در بسیج و سوق آنان در مبارزه آگاهانه نقش تاریخی خود را ایفا نمایند. 

به امید روزی که زنان کشور ما نیز همچون زنان آزاده و مترقی جهان روز جهانی زن را بامسرت و خوشی و پا پای کوبی و سرور جشن بگیرند و تبعیض و تعصب علیه زن به آرشیف تاریخ سپرده شود.

روز جهانی زن روز مبارزه و پایداری زنان به همه مادران و خواهران رنجیده کشور مبارک باد.