به بهانهء بازتاب برخی عقده گشایی ها در"پروندهء ناپدید"

کتاب "پروندهء ناپدید" تالیف جناب داکتر صبورالله سیاسنگ، پژوهشگر سرشناس کشور را با شوق زیاد سفارش دادم و با اشتیاق فراوان به خواندن آن بادقت کامل آغاز نمودم.

دربرگه نخست سخن نویسنده اینکه " برخی نوشته ها آگاهانه در زنجیرهء کنونی گرفته نشدند، زیرا ِیا آوازه های من درآوری اند یا کلیشه های کهن که در آن دشنام دادن به حریفان سیاسی هدف است و پرداختن به خیبر در حاشیه "(1)، بردلم نشست.

باورم نیز همین بود، زیرا با تعقیب آثار وپژوهش های یک و نیم دهه اخیرشان که بدون" حب وبغض" نوشته شده مرا بیشتر به خواندن این کتاب میکشاند. گرچه پیش داوری های نویسنده اینکه:

"هم می ووژني پخپله، هم پرما باندی ژړا کا" و" بدا به حال حزبی که ازگشایش تا فرسایش پیوسته قربانی کارنامهء خونین رهبران خود شده است؟ " را نادیده گرفتم.

بادریغ و افسوس که با خواندن یاوه سرایی ها، جعل پردازی ها ، جفنگ گویی ها و حرف های متناقض آقای ذبیح الله زیارمل شوق خواندن این کتاب را تا آخر از دست دادم.

آقای ذبیح الله زیارمل که خوشبختانه افتخار معرفت را با ایشان ندارم، در این نوشته با عقده های بیمارگونه نیم قرن خود بطور وحشتناک سقوط نموده نقش یک آدم عقده مند "اریکن دردست" را ایفا کرده است.

او با تمام قوا در تخریب، تعرض به حریم شخصی و هتک حرمت شخصیت فقید کارمل بوده وازهیچ وسیله و افزار وفرصتی و بهتان، افترا، توهین و تهمت علیه او دریغ نورزیده است. از آغازکلام به نیت تخریب او پای لچ کرده و نخست از نام آغاز مینماید و با سماجت از بکار بردن نام مکمل و یا تخلص احتراز میکند و بعوض "ببرک کارمل" و یا "کارمل" ،  صرف "ببرک" خطابش میکند.

آقای زیارمل در همین راستا حتی "استاد میراکبرخیبر"  فقید را نیز قربانی همین روش "توهین و تحقیر" کارمل فقید میسازد و او را نیز "میراکبر" که به حق در خانواده حزبی ملقب به "استاد خیبر" شده بود، از این لقب محروم مینماید.

آقای ذبیح الله زیارمل بعنوان گویا " نزدیکترین و محرم ترین نفربا میر اکبر خیبر" ناآگاهانه بزرگترین صدمه به شخصیت بزرگ خیبر فقید وارد مینماید و شخصیت بلند او را تاسطح خود پایین می آورد. او با شمشیر دو لبهء خود که یک لبه آن آگاهانه به جان کارمل فقید نشانه گرفته شده و با لبه دیگرش بطورغیرآگاهانه علیه شخصیت والای خیبر فقید سوء قصد دارد. من و هزاران عضو اسبق حزب، خیبرفقید را بعنوان یکی از بنیادگذاران ح د خ ا، یکی از مجرب ترین شخصیت حزبی ومبارز خسته ناپذیر در راه وحدت و یکپارچی و پاکیزگی حزب شناخته و نمیتوانیم باور کنیم که خیبر فقید به این پیمانه سقوط کند که تمام اسرار و رازهای حزبی ومسایل بسیارباریک و حساس را در مورد رفقای همسنگر خود برای شخصی در سطح پایین و با بوجی های "عقده" در میان بگذارد.

اگر این افسانه سازی آقای ذبیح الله زیارمل درست باشد، پس استاد خیبر فقید میتوانست همچو رازها را به اصطلاح به "حواریون" خود آقایون لایق، بارق، غوربندی ... وگویا به اصطلاح تمام اعضای " فرکسیون" خود نیز بگوید و نا آگاهانه به " فرکسیون خیبر" مشروعیت بدهد که به باورم در مغایرت با صفات نیک و اصولی خیبر فقید قرار دارد.

 در مورد استاد خیبر که با تاسف فراوان  افتخاردیدن شانرا نداشتم و صرف در مراسم های تشییع جنازه و فاتحه ایشان اشتراک کرده بودم، تا همین دم عقیده من اینست که این شخصیت بزرگ و محبوب حزب برخلاف افسانه سازی آقای زیارمل ، شخصیت دلسوز به حزب ودوست و همرزم کارمل فقید بود و طوریکه در بیوگرافی شان در جریده پرچم که زیرنظرخود شان بعنوان مدیر مسوول جریده نوشته شده، چنین میخوانیم:

 " در سال سوم حبس، میراکبر خیبر با ببرک کارمل در زندان معرفت یافت و پیوند رفاقت مترقی، مسلکی و تاریخی میان آنان ایجاد گردید. پس از آن، او روش نوین مبارزهء طبقاتی را اتخاذ کرد و تاکنون هم رزم نزدیک ببرک کارمل بوده و میباشد." [ برگه 277 همین کتاب]

وقتی افسانه سازی و عقده گشایی بیمارگونه آقای ذبیح الله زیارمل را خواندم، شوق خواندن این کتاب را تا آخر از دست دادم و برای جناب داکترسیاسنگ با همین متن پیام فرستادم.او در صحبت تیلفونی برایم گفت که نخست کتاب را تا آخر بخوانم، مایوس نشوم وبعد قضاوت کنم. براستی حرف و مشوره شان کاملا بجا و درست بود و با خواندن مطالب بسیار جالب بعدی تصمیم گرفتم دیدگاه خود را در مورد این کتاب طور زیر بنویسم:

جناب آقای داکتر صبورالله سیاسنگ تلاش فراوان ورزیده تا دستگاه ویا اداره که امر قتل خیبر فقید را صادرکرده ، شناسایی شود؛ گرچه این امر بدون باز شدن اسناد محرم سازمانهای استخباراتی ناممکن است زیرا تاامروزبا گذشت تقریبا شصت سال ، قاتل و انگیزه قتل جان کنیدی رییس جمهور امریکا افشا نشد و بهمین منوال قاتل اولوف پالمه صدراعظم سویدن  که سی و هفت سال قبل بقتل رسید ولی تاهنوز قاتل واقعی شناسایی نگردید ویک نفر را بعد از وفاتش بنام قاتل معرفی کردند وپرونده اش را بستند. مثالهای فراوان دیگر نیز وجود دارد.

ایرادهاییکه براین کتاب دارم و بخصوص بازتاب عقده گشایی ها و نشرمکمل آن که آنرا خلاف تعهد نویسنده در کتابش میدانم، از ارادتم به جناب داکتر صاحب سیاسنگ کم نمی کند. حدس و گمان من اینست که جناب داکترسیاسنگ در بدل انجام مصاحبه با دادن یک قول عدم سانسور، این جفنگ نامه آقای ذبیح الله زیارمل را بدون سانسور نشر کرده است که برایم سوال برانگیز بوده است. آقای زیارمل نه بخاطر نشر حقایق بلکه بنابرخواهش (؟) برشنا خیبرـ  دخترخیبر فقید بعد از گذشت بیشتر ازچهل سال؟ "عقده گشایی " میکند.

اگربرخی " فانتازی ها " و بخصوص افسانه های آقای زیارمل را که تراوش ذهن بیمارگونه  اش بوده و به این کتاب صدمه بزرگ وارد نموده و این کتاب را از مساله اساسی قتل مرموز خیبر به بازتاب عقده های پریشان خود تبدیل کرده نادیده بگیریم، مطالب بسیار جالب و خواندنی را نیزدراین کتاب پیدا میکنیم.

در کتاب بعد از سخن مولف، نوشته پردرد و غم انگیز برشنا خیبروطرح پرسش اساسی و خیلی مهم اینکه " برداشتن خیبراز صحنه سیاست به نفع کی ها بود؟"،  اقبال نشر یافته و به تعقیب آن در برگه نخست سخنرانی کارمل فقید ـ همرزم نزدیک استادخیبردر مراسم جنازه اش و سپس بیانیه داکتر اناهیتا راتب زاد فقید آمده است که نمایانگر حرمت نویسنده به این شخصیت های سیاسی تاریخی میباشد. باوجودیکه ایشان هشت سال را در زمان اقتدار این شخصیت ها در زندان سپری کرد.

به باورم کارمل فقید نیز همین ویژگی را داشت زیرا بعد از سپری نمودن حدود چهار سال زندان در زمان سلطنت ظاهر شاه، او شاه را دریکی ازسخنرانی هایش در پارلمان، یکی ازمترقی ترین شاهان در منطقه توصیف میکرد که با انتقادات سیل آسای همرزمانش مواجه شد.

من درسال 1990 درجمع یکتعداد از دوستان در اولین دیدارم با کارمل فقید، اوضمن تایید از مصالحه ملی، گفت که "یگانه کسی که میتواند این مصالحه را تحقق ببخشد، شاه سابق افغانستان است".

در صفحات بعدی، نشراسناد محرم سفارت امریکا درکابل جالب بود و نوشته Selig Siedenman Harrison در مورد مظنون بودن حفیظ الله امین در چشم های سازمان های استخباراتی شوروی ‌وبخصوص تمویل انجمن محصلان افغانستان تحت ریاست آقای امین توسط سی آی ای و حتی دارالمعلمین کابل بریاست امین ازپروژه امدادی کولمبیا امریکایی کمک مستفید می گردید که به گفته دوپری «پوشش هویت چندین کارمند سی آی ای بود».

در این مقاله از اختلاف میان «ک ج ب  ویا کمیته امنیت دولتی و«گ ار او »[استخبارات نظامی (GRU )] سخن رفته و تذکر داده که اداره اخیر با نظامیان ارتباط داشته است. در این مقاله به تعداد زیاد مظنونین قتل خیبر اشاره شده است که از جمله می‌توان از قدیر نورستانی و حفیظ الله امین نام برد [بقول صمد غوث ، حفیظ اله امین را « سازمان دهنده هر دو‌نقشه - قتل خیبر وسوقصد ناکام علیه ببرک کارمل - میدانند].

 در ادامه این مطلب میخوانیم:« خیبر در نقش بسیج کننده اصلی بخش نظامی پرچم ، در رقابت با امین قرار داشت. غالبا هر دو میکوشیدند عین افسران را به خود جذب کنند و این مایه برخورد های تند آنان ….می شد .» [برگه های ۱۶ الی ۱۸].

گفتنی است که به باور برخی کادر های حزبی بعد از وحدت حزب روابط آقای عبدالقدوس غوربندی با حفیظ الله امین بسیار نزدیک گردیده بود. سوال برانگیز است که یکی از حواریون استاد خیبر ( آقای غوربندی) بعد از وحدت حزب به یکی ازهواخواهان و پیروان امین تبدیل میگردد و تا آخرین لحظه زندگی امین به او وفادار باقی میماند. در حالیکه استاد خیبر مخالف سر سخت کودتا و برعکس، امین طرفدار سرنگونی نظام جمهوری بود.

آقای غوربندی در همان شب استاد خیبر را تا محل ترور همرایی میکرد. باید علاوه نمود که غوربندی بعنوان یگانه همراه و‌هم گردش استاد خیبر قبل از ترورش بصورت طبیعی بعنوان شاهد ویا مظنون قتل شناخته میشود. آیا استاد خیبر همیشه در همان مسیر به گردش می پرداخت و یا اینکه صرف درهمان شب آقای غوربندی را تا یک قسمت راه مشایعت میکرد؟ از این مسیر کی ها آگاه بودند؟ قاتل چگونه از این مسیر آگاه گردیده بود و در یک مکان معین کمین گرفته بود و یا با «جیپ » آنها را تعقیب میکرد؟ پرسش های اند که با تاسف در این کتاب به آن پرداخته نشده است.

 محترم سلطانعلی کشتمند درکتاب «یادداشت های سیاسی  و رویداد های تاریخی » نگاشته است:

 در رابطه با شهادت خیبر حدسیات گوناگون به وجود آمد. کارمل اظهار داشت که گمان غالب مبنی برانجام توطئه از جانب امین برده می شد، زیرا او از دیر بازبا خیبر به تندی خصومت می ورزید و او را که انسانی با استعداد، محبوب نزد تعداد زیاد اعضای حزب، از لحاظ ملیت پشتون و در میان نظامیان از شهرت خوب برخوردار بود، رقیب سرسخت خود می پنداشت. بعدها معلوم شد که قدوس غوربندی با حفیظ الله امین روابط معین زد وبند داشته است"( برگه های 325 و 326 )[ برگه 214]

یکی از دوستان گرانقدرم که شاگرد و دوست نزدیک مرحوم غوربندی بود و به اندازه او هیچ کسی غوربندی را نمی شناخت، میگوید که غوربندی بعد از وحدت حزب تمایل خاص به امین پیدا نمود زیرا افکار او با افکار امین بیشتر نزدیک شده بود تا افکار کارمل فقید و استاد خیبر.

این دوست عزیزم میگوید « وقتی هفده صفحه کتاب غوربندی را خواندم به این نتیجه رسیدم که آنچه او در جریان سال‌های طولانی در مورد رهبران حزب برایم گفته بود با متون هفده صفحه کتابش به اندازه زمین و آسمان فرق و تفاوت داشت و لذا از خواندن بقیه کتابش صرف نظر نمودم.»

در کتاب « پروندهء ناپدید» دو‌مصاحبه خیلی جالب با شخصیت های مطرح و سرشناس کشور که به ح د خ ا وابستگی نداشتند، صورت گرفته است که به نظرم با ارزش ترین قسمت های این کتاب بوده قضاوت های آنها نیزبمراتب واقعبینانه تر، منطقی تر و قابل باور و مطمین ترمی‌باشد.

این دو شخصیت آقایون حسن شرق و محمد خان جلالر میباشند. هردو مصاحبه به افسانه سازی ها، چرندگویی ها، اتهامات و لاطلایعات آقای ذبیح الله زیارمل خط بطلان میکشند.

محتوی این مصاحبه ها در مغایرت کامل با چرندیات آقای زیارمل قرار می‌گیرد. همان حرف جناب آقای جلالر خوشم آمد که گفته:« فضای سیاسی در افغانستان قسمی است که ازهر کس کمک بخواهید، اولا به بزرگواری وبی گناهی شخصیت خود و بعد به ملامت و محکومیت حریفان سیاسی خود می پردازد. در نتیجه، خیبر مثل گذشته، بازهم در حاشیه می ماند.»[برگه 239].

من هم به پیروی ازهمین گفته جناب جلالر به تحلیل دیدگاه های برخی"حواریون" درهمین کتاب می پردازم.

یکی از"حواریون"، جناب عبدالقدوس غوربندی که ظاهرا پیرو استاد خیبر ولی عملا و در باطن پیرو خط حفیظ الله امین بود و تا آخرین دقایق زمامداری امین درکنارش با صداقت کامل قرار گرفت.

دیدگاه جناب غوربندی را جناب آقای فقیر محمد ودان در نوشته خود بازتاب داده که از سوی شماری از کادرهای حزبی، از جمله  توسط جناب یاسین بیداربسیار منطقی،مستدلل و زیبا نقد شده است.

جناب بیدار مینویسد که "هشتاد درصد نوشتهء محترم ودان بازنویسی و تکرار قسمت هایی از " نگاهی به تاریخ ح د خ ا " اثر غوربندی است." اوبه نقل قول ازغوربندی علاوه مینماید که گویا استاد بارها گفته بود که از حزب غورځنګ ملی تا سرحد انحلال ح د خ ا حمایت شود "اما خودش عملا همدست و همداستان کسی میشود که داوود خان را تا آخرین طفل خانواده اش از دم تیغ کشید".

[ برگ های 88 و 89]

یکی از" حواریون " دیگر جناب آقای بارق شفیعی بود. او هم مانند جناب عبدالقدوس غوربندی به تعهداتش به حفیظ الله امین وفادار باقی ماند و در پایان عمر خود اثری نوشت بنام " غروب خورشید" که در ظاهردر وصف استاد میراکبرخیبرولی در حقیقت این وصف نامه درمورد خود نویسنده بوده ونه استاد خیبر. زیرا به گفته یکی از عزیزان که این اثر را خوانده بود، میگوید که هشتاد فیصد مطالب " غروب خورشید " دروصف خود آقای بارق شفیعی میباشد.

جناب آقای غفارعریف این اثر را "کوله بارکژبينی و بد انديشی" می نامد و مینویسد: "  رساله ازلحاظ مضمون و محتوا، درتشريح مسائل و بيان رخدادها، ازعقب عينک دودی فرسوده و پراز گرد وخاک چشمک ميزند. ازاينرو بطورجدی دچار ” شب کوری” و لنگش است ... ".(2)

قبل ازاینکه به دیدگاه مرحوم سلیمان لایق بپردازم، مکث کوتاهی برمصاحبه دوست استاد خیبرو آقایون لایق و غوربندی و سخنگوی نظام جمهوری داوود خان ـ جناب داکترصاحب محمد اکرم عثمان می نمایم.

یکی از دیدگاه های جالب در این کتاب از جناب داکتر صاحب اکرم عثمان، نویسنده چیره دست، دیکلماتور ورزیده و خوش کلام و‌مبصر سیاسی سرشناس کشوراست که برای اولین بار اعتراف میکند که او عضو رابط بین داوود خان و پرچمی ها بوده است.او میگوید که "مفکوره [انحلال ح د خ ا ] ازمرحوم داوود خان بود. چون رابط اصلی میان او وحزب دموکراتیک تعیین شده بودم، خودم پیامش را درحضورخیبر به کارمل رساندم....کارمل برافروخته شد و گفت: امکان ندارد...." [برگ 209 ].

داکتر صاحب اکرم عثمان ماموریت ایکه بعهده گرفته بود، نتوانست موفقانه انجام دهد ودلیل اساسی شکست ماموریت خود را به گردن کارمل فقید می اندازد و لذا خشم او نسبت به کارمل قابل درک میباشد.

داکتر صاحب اکرم عثمان در برابر یک سوال جناب داکتر سیاسنگ در مورد داوودخان خصوصیات یکه تازی داوود خان مطلبی بیان میکند که درحقیقت ناخودآگاه به درست بودن موقف کارمل فقید برای گفتن " امکان ندارد" دلیل قوی ارایه مینماید. او میگوید:

" مرحوم داوود خان به اقتضای محیط خانوادگی و وظیفوی، در بین مردم زندگی نکرده بود. افرادی که با وی محشور بودند، نقش زیردست و مادون اورا داشتند و لاجرم" بلی گویان" دست به سینه در برابرش دولا خم می شدند. به ندرت اتفاق می افتاد که آن مرحومی استدلال دیگران را تا آخر گوش کند و اگر لازم باشد، معلومات زیادتر بخواهد. عادت داشت که همیشه اطاعت شود".[ برگ 213]

آیا منطقی و درست میبود که یک حزب که برای عدالت اجتماعی، دموکراسی، آزادی بیان و ایجاد یک جامعه عادلانه مبتنی بر تساوی حقوق میان افراد جامعه مبارزه مینمود در حزبی مدغم شود که رهبرش جز اطاعت کورکورانه وبدون چون وچرا چیز دیگری را نپذیرد؟

ثانیا، این تنها کارمل نبود که بخاطر انحلال حزب مخالفت میکرد بلکه کادر های برجسته رده دوم حزب بودند که علیه این طرح به شدت اعتراض نمودند. به گفته محترم محمد انور فرزام که درآنزمان معاون ناحیه پنجم حزبی شهر کابل بود، رفقا عبدالوکیل، نجم الدین کاویانی و خلیل زمربا این طرح مخالفت شدید نمودند و عبدالوکیل با لحن خیلی شدید علیه این پیشنهاد اعتراض کرد.

به باور برخی سابقه داران حزبی ، آزردگی داکترصاحب اکرم عثمان از شادروان ببرک کارمل ممکن دلایل دیگری نیز داشته باشد. به گمان آنها، یکی از دلایل رنجش داکتر صاحب اکرم عثمان را میتوان ازعدم راه یافتن وی درحلقه رهبری حزبی به دلیل تعلقیت وی به خاندان محمدزایی بوده باشد زیرا با موجودیت داکتر صاحب اکرم عثمان و موجودیت برادران سروری (حکیم سروری و عارف سروری ملقب به "خرمگس") اتهام" اشرافیت "به بخش پرچمی حزب  را تقویت میکرد زیرا رهبر پرچمی ها ، از طرف مخالفین خود ملقب به "جنرال زاده "وپرچمی ها درکل به "اشراف زاده گان"متهم میگردیدند. در آنزمان معیار انقلابی بودن و چپی بودن بیشترداشتن "آستین کهنه" بود که زیاد جذابیت داشت تا داشتن اندیشهء چپی.  

واما در مورد جناب سلیمان لایق بمثابه یکی از "حواریون" باید گفت که جناب لایق چند خصوصیات منحصر بخودش داشت:

یک: او یکی از شاعران بزرگ  در زبانهای پشتو و فارسی دری مثل یک ستاره درخشان، نورافشانی می‌کرد. به گفته محمود بریالی فقید  اشعار انقلابی لایق ارزش بالاتر ازتمام فعالیت های برخی افراد " انقلابی نما" داشت.

دو‌: او در سیاست یک مداری و شیاد بزرگ بود. وقتی شاعر سیاستمدار میگردد اکثرا به همین امراض مبتلا می‌ شود. استاد خلیل الله خلیلی شاعر بزرگ در وصف ضیاالحق که کابل را میخواست در آتش بسوزاند شعر سرود و مقام او را تاسطح خلفای راشدین بالا برد.

استادخیبر به جناب حسن شرق چنین گفته بود:" یکی از این عجایب و غرایب سلیمان لایق خویشاوند خودم است. در سیاست بر دو طبقه اعتماد نمیشود: اول ملا و دوم شاعر. لایق هم زمان هم ملا و هم شاعر است!( البته، که از ظرافت می گفت و جدی نبود)[ برگه 205 ] و اما بقول معروف "درهر شوخی شمهء از حقیقت وجود دارد." 

سه: جناب آقای لایق متاع سیاسی خود را به نرخ روز میفروخت. "توبه نامهء مشهور" او در سال 1349 به اتهام افشای مناسبات مخفی با حفیظ الله امین(4 )؛ «دا فرعون ووژل شی! » [ بقول محترم پنجشیری]؛ استعفی نامۀ تضرع آمیزش از عضویت بیروی سیاسی حزب در زمان امین؛ اشعار مدح در مورد مرحوم تره کی و امین که توسط جناب پروفیسور عبدالحکیم شرعی جوزجانی نشر یافته؛« مثل دزد فرار کند.»[ کتاب فیلیپ کاروین دستیار بنین سیوان، ترجمه حکیم سروری]؛ ( 5).

لایق قبل ازاینکه در مورد شخصیت کارمل فقید قضاوت می‌کرد باید نخست به دو اتهام وارده به خودش (لایق) پاسخ روشن میداد:

 ۱ - در مورد کشتن داوود خان که گفته بود: «دا فرعون ووژل شی!» [ بقول محترم پنجشیری]

۲ - وقتی او از طریق تلویزیون افغانستان در سال ۱۹۹۲داکتر نجیب را متهم نمود که میخواست

« مثل دزد فرار کند.»

جناب لایق ‌بدون اینکه ازاین حرف خود اظهار پیشیمانی نماید با سوء استفاده از نام داکتر نجیب فقید علیه مخالفین خود استفاده مینمود.

مطلب دیگر اینکه وقتی داکتر نجیب او را بخاطر کسب حمایت امریکا به انکشور فرستاد و در این امر قرار بود آقای اشرف غنی او را کمک کند ولی آقای لایق رهبر خود را تخریب و خود را مطرح نمود و لذا آن ماموریت با ناکامی انجامید. این مطلب را چند سال قبل از زبان محترم خلیل زمر شنیدم که اشرف غنی برایش قصه کرده بود و همین مطلب را در کتاب محترم عبدالوکیل نیز خواندم[صفحات 982 و 983]( 6).

چهار: یکی از خصوصیات دیگر جناب لایق شاهد کشیدن افرادی بودند که در قید حیات نبودند ویا به حواله نظریات بیمارگونه « حواریون» و این بهمان ضرب المثل معروف شباهت داشت که ” به روباه گفتند شاهدت کیست ؟گفت:دمم ” .

پنج: لایق یک شخص جبون هم بود زیرا نه تنها این حرف ها را در زمانش، در زمان قدرت و حاکمیت بلکه حدود سی سال مخفی نگهداشت و وصیت کرده بود که بعد از وفات اش نشر گردد. او شخص جبون بود و شهامت اینرا نداشت تا رو در رو به چشمان شاهدان نگاه کند و‌ هراس داشت که از شرم و‌خجالت و یا رد حرف هایش جان ندهد.

جبون بودن آقای سلیمان لایق در شامگاه قتل استاد میراکبر خیبر نیزبوضاحت آشکار میگردد وقتی او بعوض خود، غرزی لایق یعنی فرزند خود را برای شناسایی جسد بیجان استاد خیبرنزد پولیس میفرستد . گرچه روایت آن داستان، یک داستان دگری است که از طرف جناب سلیمان لایق (پدر) و جناب غرزی لایق (پسر)، یعنی از دو راوی یک صحنه با دو روایت متفاوت از یکدیگردراین کتاب بیان شده است. اکنون خوانندگان خود قضاوت نمایند که کدام روایت درست تراست و کدام راوی راست میگوید؟

دو روایت کاملا متفاوت از پسر وپدر از چگونگی خبر شدن قتل استاد خیبر توسط پولیس:

جناب غرزی لایق میگوید: " چیزی پیش از ساعت دوازده شب ۲۷حمل ۱۳۵۷، درب آهنین منزل ما در سرک دوم کارتهء پروان به شدت زده شد. من نزدیک ترین آدم به درب کوچه بودم.از بالای کلکین پرسیدم: کیست؟ آوازی بلند شد: "پدرت خانه است ؟" .... مرد ناآشنا گفت: خیبررا می شناسی؟ گفتم: بلی: زخم برداشته است....دویدم به طرف اتاق مادرم و وی را بیدار ساختم...او(پدر) را نیز بیدار کنم. آن چه از ناشناس پشت درب شنیده بودم، نقل کردم. گفت: برو در را باز کن و ببین که حرف از چه قرار است." [ برگه 47]

جناب غرزی لایق در ادامه مینویسد که وقتی او درب حویلی را باز کرد، پولیس برایش گفت که استاد خیبردر پهلوی مطبعه توسط افراد ناشناس بقتل رسیده وجسد باید توسط خویشاوندان شناسایی شود. آقای غرزی این مطلب را به پدرش سلیمان لایق میرساند و چنین مینویسد:" داخل منزل شدم و شنیدگی را با لکنت زبان با پدرم در میان گذاشتم. قرار ما این شد که باید من به جای پدر با پولیس بروم و جسد را شناسایی کنم."[ برگه 48] 

و اما جناب سلیمان لایق روایتی دیگری کاملا متفاوت از روایت پسرش غرزی دارد. جناب سلیمان لایق میگوید: " شب زنگ تلفون آمد. گوشی را برداشتم، گفت پولیس هستم. خیبر کشته شده است. میخواهم تو که خویشاوندش هستی بیایی. همسرم گفت: اگر او را کشته باشند ترا هم میکشند. به این بهانه ترا میخواهند و می کشند. در جواب گفتم که: لایق خانه نیست. پسرش اینجاست."[ برگه 250]

این دو روایت متفاوت را چی بنامیم؟ دروغگویی؟ افسانه سازی؟ و یا فانتازی دو نویسنده ورزیده، یک جوان و یکی هم کهنسال باخطر زوال فکری؟ 

نخست، غرزی میگوید پولیس پشت خانه آمده بود ولی لایق میگوید برایم زنگ تیلفون آمد. کدام شان راست میگوید؟ کدامش ناصواب است ؟ ثانیا ، جناب لایق چگونه میتوانست در تیلفون با پولیس گپ بزند و همزمان با همسرش مشوره کند که برایش توصیه نماید که بنابرموجودیت خطر توطئه به شناسایی جسد استاد خیبر نرود وبعوض خود فرزند جوان و دلبندش را بفرستد؟ گفتنی است درآن وقت ها، تیلفون ها با بلند گوها مجهز نبودند. این معما را جناب غرزی لایق چگونه حل مینماید؟ از جانب دیگر رفتن پولیس به کارته پروان را جناب داکتر سیاسنگ زیر سوال قرارداده زیرا به گفته وی نزدیکترین محل برای شناسایی جسد میکروریان کابل ،خانواده خوداستادخیبر بود و نه کارته پروان.

جناب غرزی لایق که یک نویسنده ورزیده و توانا و سرشار از استعداد ودارای تحصیلات عالی است و درکنارخوش نویسی و زیبا نویسی، بازیهای سیاسی را نیزاز پدرش به ارث برده تلاش مینماید که نقش "پالایشگر" را ایفا کند. او آنچه پدرش انجام داده صیقل کاری نماید ولکه های سیاه را از کارنامه های ننگین پدرش سپید سازد و متاع مرغوب به جامعه تقدیم کند.

جناب غرزی لایق خلاف عرف و روشهای ژورنالیستی با پدرخود در تنهایی در یک فضای کاملا خانوادگی مصاحبه میکند که در دنیای معاصر کم سابقه وخلاف اتیک و حتی غیرمشروع خوانده میشود. او بعنوان یک تحصیلکرده بخوبی میداند که در بیان حقایق سیاسی از زبان یک شخصیت سیاسی که با ایشان قرابت خانوادگی نزدیک یعنی رابطه فرزندی و پدری دارد، مرتکب خطای کلان شده که مشروعیت این مصاحبه را زیر سوال می برد.

تخطی از این قاعده را درعرف حقوقی سویدن ( Jäv) و به زبان انگلیسی (Bias) میگویند که بمعنی "جانبداری ، سوگیری و یا غرض" است. در سایت اداره سارنوالی سویدن این (Jäv ) چنین تعریف شده است . "سوگیری یا خطر سوگیری، که باعث می‌شود کسی برای انجام یک کار خاص مناسب نباشد، به عنوان مثال. به عنوان قاضی یا شاهد."(7)

یک فانتازی دیگری از جناب سلیمان لایق در مورد تدویر آخرین جلسه بیروی سیاسی در خانه شادروان نورمحمد تره کی و فراموشی یک بند اجندای بیروی سیاسی در مورد پذیرش عضویت استاد خیبرو امین در بیروی سیاسی و یادآوری آن در وقت بوت پوشیدن در دهلیز است که چنین میگوید:

" در دهلیز آمادگی برای رفتن می گرفتیم و بوت ها را می پوشیدیم. تره کی از اتاق برآمد و گفت:

می خواستم یک موضوع دیگر را در اجندا داخل کنم، اما فراموشم شده بود. حالا یادم آمد. مهم است، بیایید که این را هم گپ بزنیم. همه برگشتیم و به جا های خود نشستیم." [ برگه 246]

جناب محترم نوراحمد نور که عضو دارانشاء وهم عضو بیروی سیاسی حزب واحد بود، این حرف های جناب لایق را کاملا رد میکند و آنرا " دروغ و فانتازی" میخواند.

آیا این اجندا " بطور چوت انداز" پیش از تدویر جلسه بدون آمادگی تعیین می شد ؟آیا مابقی اعضای بیروی سیاسی از اجندا آگاهی نداشتند؟ این حزبی که بزرگترین و منظم ترین مارش تشییع جنازه شهید میراکبر خیبر را در تاریخ افغانستان برگزار نمود، بدون برنامه ریزی و آمادگی جلسات بیروی سیاسی خودرا دایر مینمود؟ 

 جناب محترم نوراحمد نور خاطر نشان میسازد که این دارالانشای کمیته مرکزی بعد از غور و بررسی دقیق مسایل بود که اجندای جلسه بیروی سیاسی را پیشنهاد میکرد ونه منشی عمومی حزب و آنهم در وقت پوشیدن بوتها در دهلیز. این یکی از الفبای مسایل تشکیلاتی ح د خ ا بود که به باورم در سالهای حاکمیت نیز به همین منوال جلسات بیروی سیاسی تدویر می یافت.

ثانیا، درهمان جلسه بیروی سیاسی مساله اخراج حفیظ الله امین از عضویت کمیته مرکزی حزب و سبکدوشی او از مسوولیت نظامی مطرح شد که در این زمینه اتفاق نظر وجود داشت. او مینویسد:

" به اتفاق آراء تصمیم گرفته شد که امین از عضویت در کمیتهء مرکزی اخراج و از اجرای وظایف در پیش برد امور نظامی برکنار شود. همه گفتند: به تایید این مصوبه دست های ما بالاست.رفیق تره کی بسیار صمیمانه ـ در همین فضایی که همه تأیید دارندـ با اظهار عذر و خواهش گفت: این مصوبه را من موافقت دارم، اما برایم وقت بدهید. چون نظامی ها را که دردست های دیگر بودند، خودم به امین معرفی کردم؛ کمی وقت کار دارم تا آنان را قانع بسازم و بفهمند که تصمیم را من گرفته ام. همان طور که برای شان معرفی کرده بودم، می خواهم به آنها بگویم که بعد از این امین مسئوولیت شما را به دوش ندارد... رفیق کارمل بسیار واقعبینانه تأیید کرد وگفت:

ضرور است که این گپ با مصلحت حل شود تا ضایعات اعضای حزبی هم نداشته باشیم. به ترتیبی که رفیق تره کی گفت وهمه رفقا با وی متفق القول هستند، همین کارانجام شود. قبول میکنیم که این نکته را اجرایی نسازیم. البته، همه گفتند که مصوبه تأیید شده صحیح است."[ برگه های 254 و255]

جناب محترم نور از جناب محترم پنجشیری، جناب محترم زیری و جناب محترم کشتمند نیز در زمینه نقل قول میکند. [ برگه های 255 و 256]

جناب آقای نوراحمد نور میگوید که " نوشته رفیق زیری عضو بیروی سیاسی در 2005 هم است.  می گوید"...له ګوند څخه د امین د ایستلوپر مسئله هم رای ګیری وشوه.د سیاسی بیرو د لسوغړو له جملی څخه شپژو غړو له ګوند څخه د امین دایستلوپه اړه رایه ورکړه ".[ برگه 255]

محترم نور در ادامه میگوید که " رفیق کشت مند عضو بیروی سیاسی در همین جلسه حضور داشت. او در صفحه 321 کتاب "یادداشت های سیاسی و رویداد های تاریخی" می نویسد: امین از طریق شاه ولی در دارالانشا مطرح ساخته بود که اگر رهبری حزب مورد هجوم نیروهای دولتی قراربگیرد، ما باید اجازه داشته باشیم که این منحیث علایم بشماریم و امر حق دفاع ازخود وشروع امر نظامی را بگیریم. این مسئله، در دارالانشای کمیتهء مرکزی قاطعانه رد و گفته شد: ناممکن است که حزب قبول کند. باوجودی که تصمیم گرفته شده بود، امین سرپیچی کرد و پیشنهاد متذکره را به حیث دستور یکجانبه به نظامیان خلقی در ارتش اعلام نمود. به این قرار، حزب را در تنگنا و در برابر قضیهء انجام شده قرار داد.

این امر در بیروی سیاسی مورد انتقاد و اعتراض قرار گرفت. بی انضباطی و دست اندازی های دیگرش موجب شد تا به پیشنهاد کمیسیون تفتیش کمیتهء مرکزی جزای اخطار ببیند. حکم جزا به تمام سازمان های حزبی ابراز گردید و فیصله به عمل آمد که امین از کار در میان اعضای نظامی حزب در بخش خلقی ها سبکدوش شود."[ برگه 256]

از این نوشته ها معلوم میگردد که امین باید ازکمیته مرکزی اخراج می شد وازینروپیشنهاد حفیظ الله امین به عضویت بیروی سیاسی غیرمنطقی به نظر میرسد.

من مدت بیشتر از بیست سال میشود که مصروف مشوره دهی حقوقی برای پناهجویان افغان در سویدن هستم وبا دلایل فیصله های منفی اداره مهاجرت سویدن آشنا میباشم. یکی از دلایل اداره مهاجرت برای رد کیس سیاسی برخی افراد تناقض گویی در ارایه کیس و یا عدم باورمندی و موثق نبودن اسناد برای  پناهندگی میباشد. وقتی یک پناهجو در یک قسمت دروغ بگوید تمام کیس او زیر سوال قرار میگیرد و بهمین منوال روایت های جناب لایق را میتوان غیرموثق و نامطمین نامید و آنرا فانتازی یک نویسنده ماهر خواند.

درکل باید گفت که این حرف های جناب سلیمان لایق در مورد اجندای بیروی سیاسی و عضویت امین در بیروی سیاسی نه منطقی و نه عقلانی و نه اخلاقی پنداشته میشود. این حرف ها فقط بیان بیمارگونه عقده های حقارت است که همیشه او را دنبال میکرد و هم نشانه روان پریشی ایشان.

پیش زمینه قتل خیبر را می‌توان در همین تصمیم بیروی سیاسی سراغ  نمود که تصمیم داشت امین را ازکمیته مرکزی و مسوولیت نظامی حزب سبکدوش نماید. به احتمال قوی یکی از اعضای«حواریون» میتوانست این زنگ خطر را در گوش امین بصدا درآورد تا ایشان هر چه زودتر چارهء بسنجد. بخصوص اینکه روابط جناب عبدالقدوس غوربندی با امین خیلی نزدیک گردیده بود.

اما سوال اینجاست که چرا جناب لایق محتویات جلسه بیروی سیاسی را وارونه بیان میکند؟ درحالیکه تعداد زیاد اعضای بیروی سیاسی همان وقت موضوع اخراج امین را از همین مقام ومسوولیت ها تایید میکنند.

سوال دیگر اینکه چرا کارمل پرونده استاد خیبر را بعد از ششم جدی تعقیب نکرد؟ همزمان یک سوال دیگر نیز مطرح میشود که چرا کارمل نتوانست قاتلین هزاران حزبی را که به امر حفیظ الله امین ویا اسدالله سروری شهید شدند ، شناسایی و محاکمه کند؟ چرا اجساد این اعضای حزب که به جرم پرچمی و طرفداران کارمل جان های شیرین شان گرفته شد از قبرهای دسته جمعی کشیده نشدند و تسلیم خانواده های شان نگردیدند؟ از جمله ازجسد بیجان و آرامگاه استاد عبدالرزاق مصباح فقید معاون اداری پوهنتون، مبارز پرشور، انسان زحمتکش، عدالتخواه و بالاخره دانشمند و استاد پوهنتون که دوست کارمل نیز بود واوبعنوان معاون پوهنتون کابل از حق من برای بورسیه شوروی از سهمیه انستیتوت پولیتخنیک کابل نیزدفاع نموده بود، تا امروزخبری نیست. آیا خانواده این قربانیان حق نداشتند که از کارمل در مورد سرنوشت عزیزان خود و اجساد شان بپرسند و خواستار عدالت شوند؟ آیا در اینجا هم کدام توطیهء در کاربود ویا مجبوریت؟  

حال باید به پرسش اساسی خانم برشنا خیبر که " برداشتن خیبراز صحنه سیاست به نفع کی ها بود؟" پرداخت و یا اینکه کی ها از این قتل مرموز خیبرفقید ذینفع بودند وبهره برداری کردند؟

حفیظ الله امین اولین نفری بود که  درهمکاری با جناب عبدالقدوس غوربندی توسط کارمل فقید متهم در توطئه قتل استاد خیبرشدند و غوربندی بالمقابل کارمل فقید را دردست داشتن در قتل متهم ساخت. جناب سلیمان لایق میگوید که " دلیلی که غوربندی از کارمل و کارمل از غوربندی بدش می آمد ، این بود که کارمل چندین بار گفته بود: غوربندی خیبر را فروخت و کشت"[برگه 250].

حال در مورد ادعای آقای غوربندی در مورد کارمل و اینکه کارمل تمایل به ترور، معتقد به کودتا و طرفدارماجراجویی بود و یا خیر؟ آیا کارمل در ترور همرزم خود ، بازوی خود،  رفیق زندان خود وبالاخره "برادر" خود ـ استاد خیبر ذینفع بود ویا خیر؟

طوریکه همه میدانند که ببرک کارمل از آوان مبارزه سیاسی طرفدار مبارزات پارلمانی و رسیدن به قدرت از طریق انتخابات دموکراتیک و آزاد بود. اهداف سیاسی در برنامه ح د خ ا بازتاب گردیده بود و او صادقانه در راه تحقق آن مبارزه مینمود.

کارمل مخالف شدید کودتا بود.

جناب داکتر حسن شرق در کتاب خود بنام "کرباس پوشان برهنه پا"[ برگه 107] چنین مینویسد:

"در ماه ثور ۱۳۵۲ ببرک کارمل به خانه محمد داؤد توسط نویسنده ملاقات کردند نتیجه ملاقات و گفتار ببرک کارمل به محمد داؤد: ببرک کارمل چون شما مطابق قانون اساسی حق فعالیت سیاسی ندارید اگر بخواهید میتوانید از ۳ طریق استفاده نمایید.

1ـ یک روزنامه یا جریده بنام شخصی دیگر امتیاز بگیرید و نظریات خودرا بنشر برسانید تا زمینه فعالیتهای سیاسی بشما میسر و مساعد گردد.

2 ـ اگر امکان داشته باشد با اعلیحضرت راه مفاهمه را باز نمائید و بهترین راه خدمتگذاری شما این خواهد بود که شما در صورت امکان نائب السلطنه شوید.

3 ـ کودتا: روش مبارزه و ایدیالوژی ما به کودتا متضاد بوده و آنرا یک عمل خائنانه و ضد منافع ملی میشماریم و هرکس به این راه اقدام کند ما طرف مقابل آنها قرار خواهیم داشت."(8)

کارمل مخالف شدید ماجراجویی بود.

جناب عبدالوکیل وزیر خارجه اسبق ج ا درجلد اول کتاب خود بنام " از پادشاهی مطلقه الی سقوط ج د ا " در مورد تظاهرات " عده ای از کادر های پرچمی پوهنتون بدون اینکه موضوع را با رهبری حزب در میان بگذارند، علیه معاون رییس جمهور امریکا " اسپریواگنیو" در سال 1969 دست به تظاهرات زدند، چنین مینویسد:

" زمانی که طیارهء اسپریواگنیو برفراز شهر کابل گردید، بیرق امریکا به نشانه اعتراض از جانب خلیل زمر، یکی از کادر های پرچمی دراین تظاهرات آتش زده شد. هنگامیکه موتر حامل معاون رییس جمهور امریکا که صدراعظم نوراحمد اعتمادی وی را همرایی می کرد، از چهارراهی هوتل کابل به طرف پل باغ عمومی درحال حرکت بود، تظاهرکنندگان پرچمی موتروی را توقف دادند و تخم های مرغ را بالای موتر پرتاب نمودند...در نتیجه، در ختم سفر اسپریواگنیوفعالان پرچمی به جرم سازمان دادن و اشتراک در این تظاهرت زندانی شدند، آنها عبارت بودند از: نجیب الله، حشمت اورنگ، امتیاز حسن، دکتورغلام فاروق، خلیل زمر، محمود بریالی، نجم الدین کاویانی، محمد اسمعیل محشورو اینجانب عبدالوکیل...

یک روز قبل ازگرفتاری و زندانی شدن ما ببرک کارمل، نجیب الله و اینجانب را در دفتر حزبی خواست و برای مان گفت: " شما اکنون به زودی زندانی می شوید. اکنون بروید و دورهء زندان خود را سپری نمایید! زیرا پولیس در تعقیب شماست و امروز چند تن رفقای دیگر را نیز دستگیر نموده اند؛ اما بدانید که شما هردو از جملهء کسانی هستید که از یک طرف به خاطر وقف و فداکاری تان برای حزب باید تقدیر شوید؛ اما از طرف دیگر و در عین زمان ، تیرباران گردید! زیرا بدون آگاهی رهبری حزب، خودسرانه به ماجراجویی دست زده اید. شما هم باید مانند سایر جریانات سیاسی عمل می نمودید و دست به اعمال ماجراجویانه که باعث عصبانیت امریکایی ها و دولت گردیده، نمی شدید".

 [ برگه های 114 و 115] (9)

کارمل مخالف جدی کسب قدرت سیاسی از طریق قیام مسلحانه بود و آنرا خطرناک و فاجعه آمیز میخواند.

جناب آقای عبدالوکیل در کتاب خود مینویسد که دراواخر سال 1353 یکتعداد افسران هریک محمد رفیع، گل آقا، هدایت الله، طرابشاه آمر اپراسیون کماندو، خلیل الله قوماندان لوای ۸۸ توپچی را در منزل پدری خود در قریه کمری برای صرف نان چاشت دعوت کرده بود.او مینویسد: "برای اولین بار چنین تجمع دستجمعی دوستانه و رفیقانه داشتیم. در این نشست، بالای گرایش های متضاد دولت صحبت صورت گرفت وهیچ حرفی در مورد اقدام علیه محمد داؤد گفته نشد... سرانجام روزی با ترس و تشویش و نگرانی، موضوع بدست گرفتن قدرت دولتی را برای اولین بار، در یک روز آفتابی، در حال قدم زدن پیشروی مکتب میکروریان، با رفیق ببرک کارمل مستقیماً در میان گذاشتم". او درادامه مینویسد که:

"ببرک کارمل با دقت به نظریاتم گوش میداد، گفت:«خوب خودت چه میخواهی، که داوود خان برای ما انجام دهد؟» در جواب گفتم:

"نباید از محمد داوود چیزی مطلبه کنیم و انتظار داشته باشیم، بلکه اگر خودت موافق باشی وی را به سادگی میتوانیم خلع قدرت کنیم وخودت وحزب قدرت را بدست بگیری، این کار به نظر من با امکاناتی که ما داریم، خیلی ها سهل و بدون کدام مشکل بزرگ در چند ساعت انجام شده میتواند.

(در این موقع از امکانات رفقای نظامی که با آنها تماس داشتم نام بردم.)"

ببرک کارمل در حالی که از شنیدن سخنان من قیافه و رنگ چهره اش تیره و تیره شده میرفت. بعد از ختم صحبت من برای چند لحظه چنان عصبانی شد که بدنش میلرزید. قدم زدن ما دوام داشت و سکوت محض میان ما برقرار بود.

سرانجام با آواز گرفته و ملایم در حالی که میخواست عصبانیت خودرا تحت کنترول داشته باشد، گفت:

"میخواهم چند موضوع را در این مورد بطور جدی برایت بگویم. وکیل جان! از احساسات نیکت در مورد اینجانب که قدرت را بدست بگیرم، بسیار تشکر! من این احساست را در برابر خود چه از لحاظ حزبی و چه از لحاظ شخصی، درک میکنم و ممنونم. ولی خودت میدانی که متأسفانه ما در جامعۀ افغانی و محافل بین المللی بحیث یک نیروی سرخ و کمونیست بنابر فعالیتهای ما طی بیشتر از یک دهه ، معرفی شده ایم. از نشرات پرچم گرفته تا بیانیه هایم در پارلمان و تظاهرات و برخوردهای ما با مخالفین سیاسی چنین برداشت شکل گرفته است.

لهذا با گرفتن قدرت بدست ما، همان طوریکه یک مادر برای تولد طفل خود، آخرین دردهای زه (دردهای زایمان) را میکشد، جامعه افغانی و جامعه بین المللی هم آخرین دردهای خودرا در مورد بدست گرفتن قدرت سیاسی، از جانب ما خواهد کشید. در نتیجه جامعه ما و حزب ما قیمت گزافی را در زمینه خواهد پرداخت. گرفتن قدرت از جانب حزب که خودت آنرا ساده و بسیط میدانی، تحمل آن از جانب مخالفین داخلی و خارجی ما آنقدر ساده نمی باشد. یک محاسبه بچگانه و ماجراجویانه میتواند اینطور باشد...

نقطه اصلی و اساسی را که میخواهم با خودت در میان بگذارم، اینست که خودت با این افراد به اصطلاح رفقای نظامی که بالای آنها اتکاء برای گرفتن قدرت داری، مثلاٌ فیض محمد، محمد رفیع، خلیل الله، هدایت الله، گل آقا، ضیاء، یوسف خان و دیگران متوجه باش که آنها با ما و شما دست به کودتا علیه سلطنت نزدند؟ بلکه یکجا به رهبری محمد داؤد دست به چنین کار خارق العاده یی زدند. اکنون همۀ این رفقایی که خودت از آنها نام بردی فراموش مکن، قبل از اینکه با ما و شما باشند با محمد داؤد اند. زیرا محمد داؤد برای شان بعد از کودتا رتبه و مقام و امتیاز داد، نه ما" ببرک کارمل به یکباره گی ایستاد و بطرف من نگاه کرد گفت:

"یک سوال جدی از خودت می پرسم و صادقانه آنرا باید جواب بدهی. آیا این مسایل را با رفقای نظامی خود در میان گذاشته ای یا نه؟"

من که سخت تحت تأثیر منطق و استلال سیاسی و جامع ببرک کارمل قرار گرفته بودم متوجه شدم که چه اشتباه بزرگی از من سرزده بود. در حالی که رنگم پریده بود و می لرزیدم گفتم:

"صادقانه و رفیقانه می گویم که با هیچ کدام شان این موضوع را طرح نکرده ام، صرف خواستم نظریات و آروزی شخصی خودرا در مورد گرفتن قدرت و گرایش های محمد داؤد با شما در میان بگذارم."

در واقع من برای ببرک کارمل راست نگفتم. زیرا عواقب آنرا خوب میدانستم که باعث قطع فعالیت های من وحتی اخراجم از حزب میگردید." [برگه های 207الی 209] (10)

جناب آقای انجنیرعمر محسن زاده دیپلومات اسبق در یک برنامه " کلب هوز" بمناسبت چهل وپنج سالگی قیام هفت ثور گفت که در رخصتی تابستانی در سال 1977 از آلمان به کابل آمده بود و در یک ملاقات با ببرک کارمل دیدار داشت. او در مورد گرفتن قدرت سیاسی سوال کرده بود. ببرک کارمل از جناب محسن زاده پرسیده بودکه در افغانستان چقدر باسواد، چقدر روشنفکرو بالاخره چقدر حزبی داریم؟ خلاصه اینکه ببرک کارمل فقید کسب قدرت را از داوود خان منتفی می ساخت.(11)

کارمل مخالف قیام هفتم ثور بود.

 اکادمیسین شرعی جوزجانی وزیر عدلیه ج د ا که در زمان کارمل فقید در محبس پلچرخی زندانی سیاسی بود بتاریخ اول ماه می 2021 در فیسبوک خود در مضمون تحت عنوان "قیام 7 ثور چگونه پیروز شد؟"، خاطرات خود را وقتی در ولایت کابل با جمعی از رهبران حزبی محبوس گردیده بود، بتاریخ 16 می 2023 بازنویسی کرده، مینویسد که  بعد از پیروزی قیام" همه رفقای زندانی را از اتاقها بیرون کشیدند. تره کی، کارمل، داکتر شاولی، امین، پنجشیری و من. امین را در ساعتهای9 روز 6 ثور از خانه آورده بودند. بارق و لایق به ساعت 11 هفت ثور خود شان را به ادارهٔ پولیس تسلیم کرده بودند. ضمیر صافی را نیز به گمان عضو رهبری به محبس آورده بودند.

کارمل که عصبانی بود از مصطفی پرسید: بشما که اجازه داد  تانکها را بیرون بکشید؟ افسران خشمگین شده کلشینکوفهای خودرا نشان گرفتند. امین گفت: این کار را من بر اساس فیصلهٔ رهبری حزب انجام داده ام. تره کی کارمل را به آرامش خوانده گفت: هرچه کرده اند آنهارا به حال خود شان بگذاریم."

اودر ادامه مینویسد که سپس به رادیو انتقال یافتند وچنین  ادامه میدهد: " من و ببرک کارمل که مناسبات خیلی صمیمانه داشتیم در دهلیز رادیو قدم میزدیم. او ازین عدم ارتباط با رهبری نظامیان نگرانی داشت. او خیلی متأثر و مشوش بود و میگفت یک اقدام ناسنجیده وماجراجویانه صورت گرفته و معلوم نیست عاقبت چه خواهد شد.

گفتم رفیق کارمل، این اقدام را بر ما وشما داوود خان تحمیل کرد. از خشونت اعلان گرفتاری ما و نحوهٔ برخوردش با ما وشما معلوم بود که میخواهد ما را هم به سرنوشت میوندوال و متحدینش دچار سازد، و گرنه ما و شما تصمیم داشتیم از راه مسالت آمیز و با حمایت از رژیم داوود به حیات سیاسی حزب ادامه بدهیم. حالا که کار از کار گذشته چه کاری میتوانیم انجام بدهیم؟ 

کارمل فکری کرد و گفت: میتوانیم در یکی از خانه های متروک کارتهٔ وزیر اکبرخان تحصن اختیار کنیم[ کارمل در حقیقت با پیروی از دیگاه مهاتما گاندی پدر معنوی و سیاسی هند ، "پرهیز از خشونت" این حرف را میزندـ ن س ].

گفتم رفیق محترم، حالا که تیر از کمان خطا خورده است، ما راه دیگری جز مقاومت و تأمین پیروزی نداریم. تحصن به معنی تسلیم شدن بی قید و شرط به دولت است و نابود کردن رهبری و صدها تن از کدرهای حزبی." (12)

کارمل مخالف سرسخت کشتن داوودخان با خانواده اش بود.

اکادمیسین شرعی جوزجانی درمقاله فیسبوکی خود مینویسد:

"منشی عمومی کمیتهٔ مرکزی حزب نور محمد تره کی یک موضوع مهم را طرح کرد و آن این که در بارهٔ داوود خان چه تصمیم بگیریم؟ اعضای رهبری نظریات مختلف ابرازداشتند. برخی گفتند او محاکمه و مجازات شود، بعضی گفتند او اعدام شود. ببرک کارمل طرفدار زنده ماندن او بود و کشتنش را مغایر اصول بین المللی میدانست که به پرستیژ دولت صدمه میزند. سلیمان لایق گفت:

"دا فرعون دی باید ووژل شی». او به حادثهٔ سودان اشاره کرده گفت: رفقا، وقتیکه عناصر مترقی  در سودان انقلاب کردند، از روی دلسوزی جعفرالنمیری را نکشتند.  چون بعدا نمیری به قدرت رسید، تمام این عناصر انقلابی را از بین برد.

چون رفقا به نظر واحد نرسیدند، تره کی به افسران گفت: درهرحال کوشش کنید او را زنده بیاورید.

[ فیسبوک جناب اکادیمیسین شرعی جوزجانی مورخ] (13)." گفتنی است که مطلب فوق در نوشته های محترم پنجشیری و محترم کشتمند نیز بازتاب یافته است [منبع پرونده ناپدید].

ببرک کارمل طرفدارسرسخت اصول و رهبری جمعی بود.

محترم نوراحمد نور در مصاحبه با جناب فضلی میگوید که: " رفیق کارمل انسان شرافتمند و به امر اصول و پرنسیپ ها معتقد بود.... رفیق کارمل در حقیقت قهرمان تامین وحدت بود. او انسانی بود آمادهء هرنوع قربانی دادن، نه تنها دراین موضوع، در تمام عمر " [ برگه های 257 و 258].

کارمل نه تنها پیرو اصول بود بلکه در فعالیت های سیاسی به رهبری جمعی اتکا میکرد و با تصامیم فردی سخت مخالف بود. او هیچگاه خلاف فیصله های بیروی سیاسی و تصامیم پلینوم های کمیته مرکزی عمل نکرد و تمام اقداماتش در مطابقت با اصول و اعتقادات واتکا به  تصامیم جمعی استوار بود. اوهیچگاه ازنام خود فرمان صادر نکرد و تمام  فرمان ها و فیصله ها از نام شورای انقلابی ج د ا صادر می شد. در زمان او هیچ فردی بدون[حُکم] محاکم موجود اعدام نشد. او طرفدار جدی قانون و قانونیت و بیزار ازاعمال خودسرانه و غیرقانونی بود.

کارمل رهبر بی بدیل پرچمی ها بود.

کارمل شخصیتی نبود که گم نام بوده باشد، نام او با جنبش محصلین، با مبارزات انتخاباتی، تظاهراتی خیابانی و بالاخره با جنبش دموکراتیک گره خورده بود و اکثریت قاطع اعضای حزبی پرچمی مبارزه سیاسی شانرا با نام و مبارزات کارمل پیوند میدادند.

کارمل رهبر بی بدیل در بین اعضای حزبی پرچمی ها بود. د رحزب واحد حفیظ الله میتوانست حریف سرسخت برای کارمل باشد و زمان نیز ثابت ساخت که حفیظ الله یگانه فردی بود که ابتکار را بدست گرفت و به کمک  و پشتیبانی همین "حواریون  سه گانه " و یا " حواریون مثلث" توانست تمام حریفان و مخالفین خود رااز صحنه سیاسی  حذف و حتی نابود کند.

آیا این «حواریون مثلث» بعد از هفتم ثور برای سیاست «اعمار سوسیالیسم در ظرف یک سال» رای ندادند که در نتیجه آن کشور به طرف فاجعه کشانیده شد، تخطی صریح ازمشی حزب قبل از هفتم ثور صورت گرفت واهداف واقعی ح د خ ا تحریف شد. کجایی این سیاست «اعمار سوسیالیسم دریک سال» با اندیشه های والای استاد خیبر همخوانی داشت؟

آیا کارمل دروقت خداحافظی با تره کی این زنگ خطر را بصدا در نیآورد که "امین ترا میکشد!" ولی برعکس پاسخی شنید که میگفت " "امین ترا میکشد وزود برو" [به  نقل قول از یکی از بزرگان، کارمل بحیث سفیر درکشور چکوسلواکیا تعیین گردیده بود ـ ن س].

جناب کریم میثاق در کتاب خود بنام " خاطره ها ، گپ های از گذشته " که بعد از مرگش نشر شده در صفحات 280 الی 282 در مورد پلان حذف فزیکی کارمل توسط امین بعد از هفتم ثور پرده بر میدارد. اما سفارت شوروی مانع تحقق این پلان گردیده بود. [" خاطره ها ، گپ های از گذشته " صفحات 280 الی 282]( 14)

اختلافات در یک حزب سیاسی یک امر طبیعی است.

آیا در یک حزب سیاسی موجودیت تفاوت نظریات و دیدگاه های متفاوت یک امر طبیعی شمرده نمی شود ؟ آیا ارایه دیدگاه های متفاوت سبب رشد وپختگی حزب سیاسی نمیگردد؟ آیا در بین دو برادر در یک خانواده تفاوت نظریات وجود نمی داشته باشد؟ آیا استدلال تفاوت نظریات بعنوان انگیزه قتل ، یک استدلال طفلانه ، محیلانه و اغواگرانه نیست؟

آیا کارمل و خیبر هردو مخالف کودتا نبودند؟ آیا اختلافات میان کارمل و خیبر عمیق تر از اختلافات میان کارمل و امین بودند؟ چرا امین ترور نشد؟

چرا غوربندی و خیبر یکجا ترور نشدند؟ در حالیکه غوربندی مخالف سرسخت کارمل بود.

کی ها در قتل خیبر فقید ذینع بودند و نفع بردند؟

قبل از پاسخ به این سوال، باید گفت که بقول برخی کادر های حزبی اگر استاد خیبر زنده میبود ویا جناب عبدالوکیل مسوول نظامی بخش پرچمی ها و عضو "کمیته نظامی چهارنفری"[ نوراحمد نور، داکتر شاه ولی، عبدالوکیل و حفیظ الله امین] به شهر کیف[ پایتخت اوکرایین] بتاریخ 28 حوت سال 1356 سفر نمیکرد [ برگه 268 کتاب عبدالوکیل] قیام نظامی هفتم ثور کامیاب نمیگردید. به گفته جناب عبدالوکیل  ازجانب پرچمی ها 513 تن واز جانب خلقی ها  481 تن به کمیته نظامی، مجموعا 994 تن به جلسهء کمیته نظامی بدون ذکر نام آنها ارایه گردید[ برگه 257 ].

جناب عبدالوکیل یکروز قبل از سفر غرض خداحافظی نزد زنده یاد تره کی میرود و در همان روز نزد  زنده یاد ببرک کارمل میرود. او مینویسد: " برخلاف نورمحمد تره کی، موصوف [ کارمل] خیلی ناآرام بود... ببرک کارمل قبل از خداحافظی چند بار بار با افسردگی برایم گفت:

" دریک وقت حساس، خودت به مسافرت می روی". با شنیدن این حرف تکان خوردم... بالاخره در یک حالت سراسیمگی و تاثر با ببرک کارمل خداحافظی نمودم "... همین شب نزد حفیظ الله امین نیز برای خداحافظی به منزلش واقع خوشحال خان مینه رفتم. برخلاف کارمل و حتا تره کی، حفیظ الله امین از رفتنم بسیار استقبال کرد[ برگه 268].

جناب عبدالوکیل در کتابش د رهمین رابطه  چنین مینویسد: ببرک کارمل که در زمان اقتدار نجیب الله در مسکو به سر میبرد، به یک عضو حزبی از خانواده اش گفته بود: " از نگاه زمانی، اجازهء رفتن وکیل به اتحاد شوروی قبل از هفت ثور، مطابق میل نورمحمد تره کی و امین ترتیب داده شده بود، تا در زمینهء به راه انداختن قیام نظامی هفت ثور دوگانگی بین هردو جناح حزب به وجود نیاید و باعث سردرگمی و برخورد میان خلقی ها و پرچمی ها در قوای مسلح نشود و حفیظ الله امین بتواند به تنهایی با خلقی های نظامی، ابتکار را به دست داشته باشد".[ برگه 267]

وقتی کارمل فقید مخالف شدید تسخیر قدرت سیاسی از راه زور و غیر قانونی بود و یگانه راه رسیدن بقدرت را راه مسالمت آمیز میدانست؛ وقتی او معتقد به ایجاد یک جبهه وسیع دموکراتیک بود؛ وقتی او با کشتن مخالفین خود بشمول داوود خان[مخالف] بود؛ چگونه میتوانست همرزم، رفیق و"برادر" خود را به کام مرگ بکشاند؟ آیا کارمل در زمان قدرتش از خشونت عیله حریفان و مخالفین سیاسی خود استفاده نمود و آنها را حذف کرد؟ و یا اینکه با ایجاد جبهه ملی پدر وطن میخواست که قدرت دولتی از طریق همین نهاد تمثیل گردد.

 او در مصاحبه با خبرنگار روزنامه پراودا چاپ مسکودر دسامبر 1989 چنین میگوید:

"  پلان انقلاب وجود نه داشت. کمیته مرکزی برنامه سقوط داوود را به تصویب نرسانده بود. تمام اعضای کمیته مرکزی باز داشت شده بودند. امین ۱۸ ساعت بعدتر زندانی شد و به ما پیوست. جالب این است که او در این مدت کجا بوده؟ امین خون می خواست."

[ فیسبوک وطن آزادی مورخ 28 اپریل 2023 ] ( 15)

به باور من، آنهاییکه در قتل خیبر فقید ذینفع بودند، آنهایی بودند که به بهانه زندانی شدن رهبران قیام نمودند و مخالفین خود را نابود ساختند و معتقد به کسب قدرت از راه توسل به زور تفنگ بودند.

واما کارمل چرا اینقدر مورد نفرت مخالفین خود قرار داشت و انواع اتهامات، بهتان ها، افتراآت، توهین ها و حتی تعرض به حریم شخصی اش را دریغ نمی ورزیدند.

جناب آقای عباس نویان سفیر افغانستان در سویدن در کنفراس بمناسبت " مبارزات مدنی زنان افغانستان در دفاع از حقوق بشر و تامین صلح "  که از طرف انجمن صلصال بتاریخ 24 سپتامبر 2022 در شهر اوپسالای سویدن برگزار گردیده بود، در حضور جناب اسپنتا وزیر خارجه اسبق افغانستان که من هم در آنجا حضور داشتم، خاطره را قصه نمود که در زمان شاه درپارلمان افغانستان به یکی از اعضای پارلمان وظیفه داده بودند که علیه کارمل صحبت نماید.

وقتی این وکیل پارلمان بر میخیزد و میگوید که من مخالف حرف های  ببرک کارمل هستم؛ رییس مجلس پارلمان برای این وکیل میگوید که آقای کارمل هنوز صحبت نکرده و فردا نوبت سخنرانی شان است. این وکیل گماشته شده پاسخ میدهد که صرف نظراز اینکه او امروز و یا فردا صحبت کند، من در هر حالت مخالف ایشان هستم.

این روایت جناب آقای نویان بدین معنی است که برای اینها مهم نبود که ببرک کارمل چی میگوید بلکه مهم این بود که مخالفت علیه شخصیتی صورت گیرد که سیاست تمام نظام و حکومت را زیر سوال قرار میدهد.

 واقعا، کارمل مبارز خستگی ناپذیر در راه تامین عدالت اجتماعی، علیه تبعیض و تعصب، علیه نابرابری های اجتماعی و علیه آنچه بد وزشت بود، بامتانت و شجاعت ایستادگی میکرد و منافع زحمتکشان را در سرلوحه تمام فعالیتهای سیاسی اش قرار میداد. از همینرو مورد خشم و غضب نیروهای مرتجع و مستبد و هم خارچشم برای برخی ها از روی حسادت و بدبینی در داخل جنبش روشنفکری نیزبود.

اینها همه، حرف های انگلس را درمراسم خاکسپاری رفیق همرزم اش کارل مارکس در ذهن آدم تداعی میکند که بعد از اینکه ازدو کشف بزرگ و خدمات مارکس یاد مینماید، میگوید: " این است دلیل آنکه چرا مارکس کسی بود، که بیش از همه مورد تنفر بود و به او بیش از همه تهمت می زدند. دولتها- هم خودکامه، و هم جمهوری- او را تبعید می کردند، بورژواها- هم کنسرواتیوها، و هم اولترا دمکراتیکها- از روی حسادت او را زیر بارانی از تهمت و نفرین قرار می دادند"(16).

با تاسف که جناب دوکتور سیاسنگ، فعالیت های فردی را که از حذف فزیکی استاد خیبر ذینفع بوده ودر نتیجه رهبری قیام مسلحانه، تمام قدرت دولتی را در دست خود متمرکز ساخت و تمام حریفان سیاسی بشمول رهبر خود را حذف کرد، نادیده گرفته  است.

اوبرعکس  اتکا به ادعا های افراد عقده مند وبرخی نوشته ها در مورد پیامد قتل مرموز خیبر، نخست پیش داوری کرده و سپس به نتیجه گیری توام با " بغض وحب " میرسد، که پژوهش  ایشان را زیر سوال قرار میدهد.

به باور من، قتل مرموز خیبر انگیزه برای قیام نظامی ثور بود ویکی از برنامه های سنجیده شده و برنامه ریزی شده بخاطر تحقق پیروزمندانه قیام نظامی و با پیامد حذف نقش رهبری پرچمی ها در قیام نظامی و نه برای تحکیم وحدت حزبی میان پرچمی ها و خلقی ها.

در فرجام باید گفت که اثر جناب داکتر صبورالله سیاسنگ با وجود زحمات و تلاشهای بیشمار بخاطر رد یابی حقیقت و نشر برخی دیدگاه های بیطرفانه از دو جهت می لنگد و به مقام سیاسنگ بعنوان پژوهشگر توانا و بدون "حب و بغض " که مقام شایسته د رمیان پژوهشگران کسب کرده است، صدمه شدید وارد مینماید:

یکی، بازتاب عقده گشایی ها و ارایه اتهامات بدون اسناد؛

دوم: نشانه های" حب و بغض " و پیشداوری وموضعگیری بسیار خصمانه علیه یک سازمان سیاسی در کل که در آن تر و خشک را بیرحمانه میسوزاند.

با تاسف که این تالیف «پژوهشی»،« پرونده ناپدید» که عمدتا براساس عقده گشایی های«حواریون» بنا یافته است و پژوهشگر ورزیده در دام عقده گشایان ماهرگیرمانده وبرای نجات یک قربانی کلان میدهد وآن قربانی « پژوهش عاری از بغض و حب » نام دارد.

در این تالیف، این قربانی در میدان رقابت نابرابرتوأم با اتهامات ناروا، بهتان های غیراخلاقی و هتک به حرمت انسانی و دروغ های شاخدار شلاق کاری میگردد و عقده گشایی های انباشته شده نیم قرن برنده این رقابت ناسالم اعلان میگردد.

بلی، تاریخ را فاتحان مینویسند واما صرف نظر از اعلام برنده این رقابت، این حرف محترم محمد خان جلالر به دلم چنگ میزند که میگوید: «ادعای غیرمستند باد هواست، می آید و میرود »[برگه 231]   و حیف ام می آید که زحمات و تلاش‌های فراوان جناب آقای دوکتور صبورالله سیاسنگ بعنوان پژوهشگر ورزیده و پرتوان کشور در همین تالیف «پژوهشی» ، در مسیر همین باد حرکت نماید.

نسیم سحر

استاکهولم ، سویدن مورخ 11 جون 2023

منابع:

1 ـ کتاب "پروندهء ناپدید" اثر جناب داکتر صبورالله سیاسنگ؛

2ـ غفار عریف در مورد کتاب بارق شفیعی؛

https://rahparcham1.org/%D8%BA%D8%B1%D9%88%D8%A8-%D8%AE%D9%88%D8%B1%D8%B4%D9%8A%D8%AF-%D9%88-%D9%8A%D8%A7-%DA%A9%D9%88%D9%84%D9%87-%D8%A8%D8%A7%D8%B1%DA%A9%DA%98%D8%A8%D9%8A%D9%86%DB%8C-%D9%88-%D8%A8%D8%AF-%D8%A7%D9%86/

3 ـ فیسبوک جناب اکادیمسین عبدالحکیم شرعی جوزجانی مورخ مورخ 16 می2023؛

4 ـ نوشته انور فرزام : سلیمان لایق! تصفیهءحساب شخصی است یا کرنش دربرابرارباب قدرت؟ یا هردویش؟

https://rahparcham1.org/%D8%B3%D9%84%DB%8C%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%84%D8%A7%DB%8C%D9%82-%D8%AA%D8%B5%D9%81%DB%8C%D9%87%D8%A1%D8%AD%D8%B3%D8%A7%D8%A8-%D8%B4%D8%AE%D8%B5%DB%8C-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%DB%8C%D8%A7-%DA%A9%D8%B1%D9%86/

5 ـ کتاب فیلیپ کاروین دستیار بنین سیوان، ترجمه حکیم سروری؛

6 ـ کتاب جناب عبدالوکیل: "از پادشاهی مطلقه الی سقوط جمهوری دموکراتیک افغانستان"؛

7 ـ سایت اداره سارنوالی سویدن؛

  https://www.aklagare.se/ordlista/j/jav

8 ـ کتاب داکتر حسن شرق "کرباس پوشان برهنه پا"، برگه 107؛

9 ـ کتاب جناب عبدالوکیل: "از پادشاهی مطلقه الی سقوط جمهوری دموکراتیک افغانستان"،برگه های 114 و 115؛

10 ـ کتاب جناب عبدالوکیل: "از پادشاهی مطلقه الی سقوط جمهوری دموکراتیک افغانستان"[ برگه های 207الی 209]؛

11 ـ https://www.youtube.com/watch?v=9_AjO2JOJoM&t=1816s

12 ـ [ فیسبوک جناب اکادیمیسین شرعی جوزجانی مورخ مور16می 2023]؛

13ـ [ فیسبوک جناب اکادیمیسین شرعی جوزجانی مورخ16 می 2023]؛

14 ـ کریم میثاق :" خاطره ها ، گپ های از گذشته " صفحات 280 الی 282؛

15 ـ داکتریحیا هارون : فیسبوک وطن آزادی مورخ  28 اپریل 2023؛

https://www.facebook.com/groups/165790196305533/permalink/197484123136140/

16 ـ سخنرانی انگلس بر مزار مارکس در لندن، 17 مارچ 1883؛

https://mejalehhafteh.com/2015/03/14/%D8%B3%D8%AE%D9%86%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D9%86%DA%AF%D9%84%D8%B3-%D8%A8%D8%B1-%D9%85%D8%B2%D8%A7%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D8%B1%DA%A9%D8%B3-%D8%AF%D8%B1-%D9%84%D9%86%D8%AF%D9%86%D8%8C-17-%D9%85/