هدايت حبيب

کودکان روی سرک

امروز (سه شنبه ۱۱جوزا) روز جهانی کودک بود. وزارت کار و امور اجتماعی افغانستان گفت: در حال حاضر بیش از شش میلیون کودک در سراسر افغانستان در معرض خطر قرار دارند. این کودکان شامل طبقه ‌بندی‌های بی‌سرپرست، یتیم، معتاد، قربانی جنگ، کودکان آواره شده داخلی، کودکان بازگشته از خارج، کودکان دارای معلولیت، کودکان دارای عقب‌ماندگی ذهنی و سایر موارد می‌شوند.

اصطلاحی داریم که می گوییم، کودکان امروز سازندگان فردای جامعه ی ما اند. پس مروری می نماییم که با عده ی این آینده سازان کشور خود چگونه برخورد می نماییم و آنها درچه حالتی قراردارند و چطور ببار می آیند.

  وقتی که به جاده های کابل به راه می اُفتی صدها کودک را بر می خوری که به خاطر حصول لقمهٔ نانی به پاک نمودن شیشه ای موترها مشغول اند و یا هم به طرف هرعابری دست گدایی دراز می کنند.

واضح است که این کودکان از نگاه روانی بدبین، پرعقده، پرخاشگر، ستیزه جو و ویرانگر ... ببار می آیند. برخی از آنها به دست همجنس بازان می افتند، که ایشان را سالها برده ی جنسی خویش می سازند. بعضیهای دیگر شان در اختیار سازماندهندگان و ترویجگران گدایی قرار می گیرند، که با تهدید و ضرب و شطم به آنها محل ایستاده شدن به گدایی را معین می کنند؛ صبح ها به آن محلات آورده میشوند و شامگاهان جمع آوری شده در محلهٔ متروک و مفلوک زندان گونه ای شب ها را سپری نموده و فردا باز همان سلسله تکرار

می گردد. عده ی دیگرشان به چنگال قاچاق بران داخلی و بین المللی می افتند که بخاطر جلوگیری از فرار، معتاد مواد مخدر می گردند؛ به انجام جنایات عظیم واداشته می شوند و به جنایت پیشگی خو می گیرند. سر انجام خود به جانیان بزرگ و حرفه وی مبدل میگردند.

گروه دیگر شان تحت ادارهٔ افراطیان مذهبی در آورده می شوند، شست و شویی مغزی

می گردند. در کمپهای جنایت پروری، انتحار و انفجار پاکستان تربیت می شوند و همان است که دوباره به افغانستان اعزام می گردند که نتایج اعمال شان را مستقیم و یا از طریق رسانه ها می بینیم و می شنویم. مانند آنچه گفته آمد دها مورد سوء استفاده ای دیگر از این کودکان معصوم، که خود نا خواسته به این دنیایی پر از جفا و ستم پرتاب شده اند، صورت می گیرد.

ضرر این کودکان به کی و بچی می رسد؟

ضرر اینان در قدم اول به خود شان می رسد؛ زیرا آنها از نگاه فزیکی قسمن و از لحاظ روانی کاملن مریض ببار می آیند. بنا بر آن منحیث موجودات زنده در تمام زندگی رنج و عذاب می کشند. در قدم دوم، عده ی از آنها فامیلی تشکیل می دهند که همسران شان در تمام عمر با آنها در جدال اند و فرزندانی که از آنها بدنیا می آیند عامل وراثت (ژن) بیماری روانی می داشته باشند و سبب ادامه و تسلسل بیماری روانی می گردند. در قدم سوم، ضرر شان به جامعه می رسد، چه در مدت طول حیات همیشه با همسایگان و همکاران در نزاع و کشاکش اند و سبب تداوم عدم هماهنگی، نا با وری، عدم اعتماد، عدم سازگاری، عدم تفاهم، عدم سازندگی، عدم همکاری و ناهنجاری در جامعه می گردند.

چالش عمومی تر در رابطه به گدایان عبارت از این است که:

اول این که، تعيین درجه ی بضاعت یا عدم بضاعت گدایان کشور در مجموع و از کودکان روی سرک به طور خاص دشوار است؛ زیرا قرار معلوم گدایی برای عده ی از افغانها حرفه شده است، در حالی که مالک همه چیز اند؛ ولی در اوقات معین دست به گدایی نیز می زنند.

دوم، مانند: بازار سایر بدبختیها، بازار گدایی نیز در افغانستان گرم است. عده ی بنام گدا از پاکستان هم وارد شهر های افغانستان شده اند و مصروف گدایی اند.

سوم، قسمتی از این گدایی، سازماندهی شده و تجارتی است؛ یعنی، افراد با وسایطی این گدایان را صبحانه به محلات معین جا به جا کرده، شامگاهان دوباره جمع آوری می نمایند.

چهارم، عده ی از معلولین در حالی که ماهوار مدد معاش معلولیت از وزارت امور اجتماعی شهدا و معلولین اخذ می نمایند؛ ولی در عین زمان در جاده ها برای گدایی نیز استاده اند. مگر هیچ مرجعی اعم از دولتی، یا نهاد مدنی، یا اجتماعی برای تفکیک گدا های واقعی از غیر واقعی، گدا های وارداتی از گدا های بومی، و گدا های بی بضاعتی از گدا های مصنوعی و سازماندهی شده، مبادرت نورزیده اند. لازم است، که مرجعی برای رسیدگی به موضوع گدایی تعیین و توظیف کردد.

پس راه نجات این کودکان روی سرک از این برهوت غم و فلاکت در چی و در کجاست؟

غمخواری و مواظبت از کودکان روی سرک وظیفه دولت است تا حکومت با استفاده از کمک های که از جانب کشورهای جهان صورت می گيرد؛ از طريق تشکيل اداره ويژه ای درچوکات وزارت امور اجتماعی ويا از فصل پول " دسترخوان ملی!" که درمورد مصرف آن صداها بالا است؛ درمورد جمع آوری، مواظبت و تعليم و تربيت آنان اقدامات سودمند بعمل آيد تا اين اطفال نگون بخت از سيه روزی نجات يافته بحيث عضو سالم وارد جامعه گرديده زندگی انسانی را نصيب شوند.

به اميد روزی که هيچ کودکی در افغانستان و سراسر جهان روی سرک دست به تگدی درازنکند!