مروری بر رخدادهای خونبار سه سده اخيرخراسان ديروز وافغانستان امروز!

از برچيدن بساط اشغالگران کهن تا افتيدن به دام غارتگران نوين!

(ازبرخاستن ميرويس خان دربرابرصفوی ها تا خميدن اشرف غنی درپابوسی امريکايیها)

(1709ـ 2018)

(بخش بيست وپنجم)

قسمت چهارم

ادامه ی حاکميت و تقلبکاری حامد کرزی ۱۳۸۸–۱۳۹۳خ مطابق 2009 ـ 2014 م!

انتخابات دور دوم ریاست جمهوری افغانستان به تاريخ ۲۹ اسد ۱۳۸۸ خورشیدی برگزار شد.

دراين دور انتخابات در آغاز 43 تن برگه های کانيداتوری خود را برای احراز پست رياست جمهوری به دفتر کميسيون برگزاری انتخابات ارائه و تسليم نمودند؛ اما در جريان کمپاين انتخابات 13 تن از کانديداتوری خويش به نفع ساير کانديدهای طرف معامله، صرف نظر کردند.

30 تن کانديدان اين دور به شرح آتی وارد مبارزات انتخاباتی، برای کسب پست رياست جمهوری  شدند:

1 ـ حامد کرزی  ـ  معاون اول ـ  محمد قسيم فهيم ـ  معاون دوم ـ  محمد کريم خليلی

2 ـ دکتر عبدالله ـ معاون اول ـ  همايون شاه آصفی ـ  معاون دوم ـ دکتر چراغ علی

3 ـ دکتر رمضان بشردوست ـ معاون اول ـ محمد موسی بارکزی ـ معاون دوم ـ خانم عفيفه معروف

4 ـ دکتراشرف غنی احمدزی ـ معاون اول ـ محمد ايوب رفيقی ـ  معاون دوم ـ محمد علی نبی زاده

5 ـ ميرويس ياسينی ـ  معاون اول  ـ  امان الله پيمان  ـ معاون دوم  ـ  دکترعبدالقيوم سجادی

6 ـ جنرال شهنواز تنی ـ معاون اول ـ  نثار احمد سليمی ـ  معاون دوم ـ محمد جان پامير

7 ـ  دکتر فروزان فنا  ـ معاون اول  ـ نسيم الله درمان   ـ  معاون دوم  ـ غلام جيلانی درمانی

8 ـ دکتر حبيب منگل ـ  معاون اول  ـ  محمد داوود راوش ـ  معاون دوم  ـ نفس جهش

9 ـ ملا عبدالسلام راکتی ـ معاون اول ـ  محمد اجمل حبيب صافی ـ معاون دوم ـ محمد صادق

10 ـ معتصم بالله مذهبی ـ معاون اول ـ محمد نسيم روضه باغی ـ معاون دوم ـ افتخاراحمد يوسفزی

11 ـ دکترعبدالطيف پدرام ـ معاون اول ـ نوراحمد برزين خطيبی ـ معاون دوم ـ محمد ايوب قاسمی

12 ـ محمد سرور احمدزی ـ  معاون اول ـ  محمد کريم جليلی ـ  معاون دوم ـ  سيد رسول

13 ـ سيد جلال کريم ـ معاون اول ـ فيض محمد دقيق ـ معاون دوم ـ غلام عباس واعظ زاده بهسودی

14 ـ خانم شهلا عطا ـ معاون اول ـ  عبدالحبيب سير ـ معاون دوم ـ  گل محمد اروزگانی

15 ـ محبوب الله کوشانی ـ معاون اول ـ محمد زمان اطرافی ـ معاون دوم ـ محمد شريف تره خيل

16 ـ عبدالغفور زوری ـ معاون اول ـ  طاهرمحمد ظاهر اسلمی ـ معاون دوم ـ عبدالرشيد ايمان

17 ـ رحيم الله شيرزاد ـ معاون اول ـ  محمد اعصار ـ  معاون دوم  ـ  ملک شاکر الله

18ـ ذبيح الله قاضی نورستانی ـ معاون اول ـ سيد يوسف سجن پاچا ـ معاون دوم ـ آقا سعيد

19ـ عبد الجبار ثابت ـ  معاون اول ـ  محمد علی محمدی ـ  معاون دوم ـ  عبد الجبار رؤوفی

20 ـ محمد هاشم توفيقی ـ معاون اول ـ  شاه ولی روحانی ـ معاون دوم ـ غلام علی امين

21 ـ  بسم الله شير  ـ  معاون اول ـ  محمد حسن توحيدی ـ معاون دوم  ـ  سکندر خان حسين

22 ـ غلام فاروق نجرابی ـ معاون اول ـ جنرال عبدالوکيل ـ معاون دوم ـ خواجه غلام جيلانی صديقی

23 ـ عبد الحسيب آرين ـ معاون اول ـ عبدالفتاح غنی خيل ـ معاون دوم ـ ميرزا محمد ميا

24 ـ معين الدين الفتی ـ  معاون اول ـ  خان محمد  ـ  معاون دوم  ـ  ناديه

25 ـ گل احمد يما ـ  معاون اول ـ  احمد شاه اثر ـ  معاون دوم  ـ  سليمان علی

26 ـ  غلام محمد ريگی ـ معاون اول ـ ولی محمد اکسير ـ معاون دوم ـ باز محمد يفتلی

27 ـ  محمد اکبر اوريا ـ معاون اول ـ عبدالظاهر ميرزاخيل ـ معاون دوم ـ نورضياء چرخی

28 ـ بشير احمد بيژن ـ  معاون اول  ـ  فاطمه نعيمی ـ  معاون دوم ـ  عبدالغفار عرفانی

29 ـ سنگين محمد رحمانی ـ معاون اول ـ  رجب گل ـ معاون دوم ـ ضياء الدين

30 ـ ضياء الحق حافظی ـ معاون اول ـ سيد محمد باقرمصباح زاده ـ معاون دوم ـ حاجی سيداحمد همدرد

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

از آن جايی که حامد کرزی هشت سال قدرت اداره و رهبری دولت را دردست داشت؛ اعضای کابينه؛ والی های ولايات، فرماندهان پوليس و امنيت ملی همه بحيث اعضای فعال ارکان حکومت، در جريان انتخابات در کناری وی حضور بالفعل و بالقوه داشتند؛ ازآن رو کرزی دراين دور انتخابات از مجموع امکانات اين مقام های دولتی، بويژه وجوه مالی و پولی و استفاده از کارت های سفيد و غيره، در جريان رأی دهی سود برد.

همان بود که در ابتدا میزان آرای وی را کميسيون انتخابات، در حدود پنجاه وپنج درصد آراء ريخته شده را در صندوقش، اعلام نمود؛ ولی ساير کانديدان، از جمله دکترعبدالله اين نتايج را برخاسته از جعلکاری در جريان انتخابات و دست برد بر آراء پاک مردم توسط رئيس و اعضای کميسيون انتخابات، وزراء ووالي های ولايات اعلان وآن را نه پذيرفتند.

این نامزد انتخابات ریاست جمهوری گفت که شکایات خود را از مجاری قانونی پی گیری خواهد کرد.

کمیسیون بررسی شکایات انتخاباتی اعلام نمود، که نزدیک به دو هزار شکایتی که به این کمیسیون رسیده، بیش از پنجصد مورد آن "جدی" است و نیاز به رسیدگی دقیق دارد.

این تصمیم یک روز پس از آن اعلام گرديد که کمیسیون رسیدگی به شکایات انتخاباتی افغانستان نتیجه بررسی های خود را در مورد ادعاهای تقلب در انتخابات به کمیسیون انتخابات تحویل داد.

در گزارش کمیسیون رسیدگی به شکایات انتخاباتی آمده بود که شواهد واضح و قناعت بخشی در مورد موجودیت تقلب در انتخابات بدست آورده و آرای 210 محل رأی دهی را باطل اعلام کرده اند.

 در نتيجه بررسی کميسيون شکايات انتخاباتی تقلب گسترده در انتخابات تثبيت شد؛ ولی اين کميسيون فقط مقداری از آراء تقلبی را از صندوق ها باطل اعلان کرد و آراء کرزی و ساير کانديدان را بشمول آراء تقلبی باطل نشده در صندوق هايش؛ کمتر از پنجاه درصد بدين شرح منتشر نمود و انتخابات مطابق به ماده ( 61 ) قانون اساسی به دور دوم کشید:

مجموع آراء و نتايج انتخابات رياست جمهوری افغانستان که به تاريخ ۲۹ اسد ۱۳۸۸ اعلان گرديد:

شماره ـ اسم کانديد ـ هويت سياسی و اجتماعی ـ تعداد آراء کسب کرده ـ تعداد فيصدی آراء

1 ـ حامد کرزی ـ عضو تنظيم نجات ملی؛ آراء اصلی و جعلی ـ ۲٬۲۸۳٬۹۰۷ـ فيصدی۴۹٫۶۷ـ درصد؟

2 ـ دکتر عبد الله ـ عضوجمعيت اسلامی ـ حالا جبهه ملی ـ ۱٬۴۰۶٬۲۴۲ـ فيصدی ـ ۳۰٫۵۹ درصد  

3 ـ دکتر رمضان بشردوست ـ  شخصيت مستقل            ـ  ۴۸۱٬۰۷۲ ـ  فيصدی ـ ۱۰٫۴۶ درصد

4 ـ دکتر محمد اشرف غنی  ـ   شخصيت مستقل             ـ  ۱۳۵٬۱۰۶ ـ فيصدی ـ  ۲٫۹۴ در صد

5 ـ میرویس یاسینی ـ  شخصيت مستقل                   ـ  ۴۷٬۵۱۱  ـ  فيصدی ـ  ۱٫۰۳ در صد

6 ـ جنرال شهنواز تنی ـ  حزب جنبش صلح افغانستان ـ  ۲۹٬۶۴۸  ـ فيصدی ـ  ۰٫۶۴ در صد

7 ـ  دکتر فروزان فنا  ـ  شخصيت مستقل                ـ  ۲۱٬۵۱۲ ـ فيصدی ـ  ۰٫۴۷ در صد

8 ـ  عبدالسلام راکتی ـ عضو تنظيم... حالا مستقل      ـ  ۱۹٬۹۹۷ ـ فيصدی ـ   ۰٫۴۳ در صد

9 ـ دکتر حبيب منگل ـ  شخصيت مستقل                 ـ  ۱۸٬۷۴۶ ـ فيصدی  ـ  ۰٫۴۱ در صد

10ـ معتصم بالله مذهبی ـ  شخصيت مستقل              ـ  ۱۸٬۲۴۸ ـ فيصدی ـ  ۰٫۴۰ در صد

11ـ دکترعبدالطيف پدرام ـ رئيس حزب کنگره ملی      ـ ۱۵٬۴۶۲ـ  فيصدی ـ ۰٫۳۴  در صد

12 ـ محمد سرور احمدزی ـ شخصيت مستقل               ـ  ۱۴٬۲۷۳ـ فيصدی ـ ۰٫۳۱ درصد

13 ـ سيد جلال کريم  ـ شخصيت مستقل                   ـ  ۱۳٬۴۸۹ ـ فيصدی ـ ۰٫۲۹ درصد

14 ـ شهلا عطاء ـ شخصيت مستقل                        ـ  ۱۰٬۶۸۷ ـ فيصدی ـ  ۰٫۲۳ درصد

15 ـ محبوب الله کوشانی ـ حزب آزادگان افغانستان      ـ  ۱۰٬۲۵۵ ـ  فيصدی ـ  ۰٫۲۲ درصد

16 ـ عبد الغفور زوری ـ شخصيت مستقل                ـ  ۹٬۲۸۶  ـ  فيصدی  ـ  ۰٫۲۰ درصد

17 ـ رحيم جان شيرزاد ـ شخصيت مستقل                ـ  ۷٬۱۹۷ ـ  فيصدی  ـ  ۰٫۱۶ در صد

18 ـ قاضی ذبيح الله نورستانی ـ حزب عدالت و ترقی   ـ  ۶٬۲۸۴ ـ  فيصدی ـ  ۰٫۱۴ در صد

19 ـ عبدالجبارثابت ـ عضو حزب اسلامی ـ حالا مستقل ـ  ۶٬۱۹۰ ـ فيصدی ـ  ۰٫۱۳ در صد

20 ـ محمد هاشم توفيقی ـ شخصيت مستقل                ـ  ۵٬۰۴۳ ـ  فيصدی ـ  ۰٫۱۱ در صد

21 ـ بسم الله شير ـ شخصيت مستقل                     ـ  ۴٬۵۵۰ ـ فيصدی ـ  ۰٫۱۰ در صد

22 ـ دکترغلام فاروق نجرابی ـ شخصيت مستقل       ـ  ۴٬۵۲۸ ـ فيصدی ـ  ۰٫۱۰ در صد

23 ـ عبدالحسيب آرين ـ سخصيت مستقل               ـ  ۴٬۴۷۲ ـ فيصدی ـ  ۰٫۱۰ در صد

24 ـ معين الدين الفتی ـ شخصيت مستقل               ـ  ۳٬۵۱۸ ـ فيصدی ـ  ۰٫۰۸ در صد

25 ـ گل احمد يما شخصيت مستقل                      ـ ۳٬۲۲۱ ـ  فيصدی ـ ۰٫۰۷ در صد

26 ـ غلام محمد ريگی ـ شخصيت مستقل                ـ  ۳٬۱۸۰ ـ فيصدی ـ  ۰٫۰۷ در صد

27 ـ محمد اکبر اوريا ـ شخصيت مستقل                 ـ  ۲٬۹۹۱ ـ فيصدی ـ  ۰٫۰۷ در صد

28 ـ بشير احمد بيژن ـ حزب کنگره ملی افغانستان ـ   ۲٬۴۵۷ ـ فيصدی ـ   ۰٫۰۵ در صد

29 ـ سنگين محمد رحمانی ـ شخصيت مستقل          ـ  ۲٬۴۳۴ ـ فيصدی ـ  ۰٫۰۵ در صد

30 ـ ضياء الحق حافظی ـ شخصيت مستقل           ـ  ۱٬۶۷۹ ـ فيصدی ـ  ۰٫۰۴ در صد

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

الف ـ مجموع آراء طرف تاييد کميسيون انتخابات ـ ۴٬۵۹۷٬۷۲۷ـ فيصدی ـ ۱۰۰٫۰۰ در صد

ب ـ آراء باطل شده از طرف کميسيون شکايات   ـ ۲۲۵٬۳۶۳ ـ  فيصد  ـ  ۴٫۶۷ در صد

ج ـ کل آراء طرف تاييد کميسيون(آراء اصلی و جعلی  ـ ۴٬۸۲۳٬۰۹۰ ـ  فيصدی ـ ۱۰۰٫۰۰در صد

د ـ منبع : کميسيون مستقل(!) انتخابات افغانستان.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دکتر عبدالله رقیب آقای کرزی، که در جايگاه دوم قرارداشت، اعلام کرد که چون درجريان انتخابات دست برد گسترده بر آراء مردم صورت گرفته و صدها هزار کارت سفيد جعلی، مثل انتخابات سال 2004، توسط شماری از وزراء کابينه و والی های ولايات به همدستی رئيس وعده ای از اعضای کميسيون انتخابات در صندوق های کرزی انداخته شده، صِرف بخشی از اين جعلکاری برملا گرديد.

بنابرآن دروجود و حضورگردانندگان اين کميسيون واعضای حکومت،اين عمل تقلب تکرار می گردد؛ بايست رئيس کميسيون انتخابات تعويض و جريان ادامه ی کار آن عده وزرای که دراين تقلب کاری دست داشتند، تا ختم انتخابات در حالت تعليق قرارداده شود تا انتخابات دوردوم درفضای سالم و بدون دست درازی در آراء مردم آغاز و فرجام يابد.

اما حامد کرزی که در اين دوره مانند دور اول سال 2004 خود را بازنده ی انتخابات می دانست؛ تقاضای دکتر عبدالله را درمورد برکناری رئيس کميسيون و وزرای حامی و همدست اش دردور دوم رد نمود واز عملکرد و ادامه ی کار آنها بطورقاطع حمايت نمود.

دکتر عبدالله امادگی برای تظاهرات سراسری را در ولايات رویدست گرفت؛ اما از آن جايی که افغانستان يک کشور تحت اشغال امريکا و شرکای غربی و منطقه ای وی قرارداشت؛ دستور تازه ی رئيس جمهور ايالات متحده ی امريکا مبنی برانصراف دکترعبدالله از اعتراضات مدنی و رفتن به دور دوم، از واشينگتن صادر و به کابل، مواصلت ورزيد و برايش ابلاغ گرديد.

درآن زمان شايع گرديد که حدود بيست مليون دالر هزينه ی انتخابات دکتر عبدالله از جمع کمک های داده شده ی برای برگزاری انتخابات(!)، از جانب دولت امريکا به حسابش انتقال وايشان در تلويزيون با حالت افسرده ظاهرشد و گفت" با نوشيدن جام زهر"(!)، بدور دوم انتخابات نمی روم.

درنتيجه، وی مطابق هدايت ولينعمت کرزی و خودش، بدون اعتراض به عملکرد نادرست حکومت و تقلب کاری کمیسیون انتخابات، که همه آگاهان سياسی، بويژه 30 کانديد اين پروسه بشمول طرفداران دکترعبدالله ازاين رسوايی، مانند دوراول انتخابات، آگاهی کامل داشتند؛ دردور دوم شرکت نکرد و انتخابات با همان آراء تقلبی وآنهم کمتر از 50 درصد؛ از طرف کميسيون انتخابات پايان يافته اعلان و حامد کرزی بدون رفتن بدور دوم، خلاف ماده (61) قانون اساسی بحيث رئيس جمهور افغانستان بالای شهروندان نگون بخت آن مانند دور اول تحميل و قانون اساسی خود ساخته ی آنان، باری زيرپا گرديد.

پس از اعلان پیروزی حامد کرزی در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری، ايشان ۲۳ نامزد را در قوس ۱۳۸۸، بحيث اعضای کابينه خود به مجلس نمايندگان افغانستان معرفی نمودند. ازميان آنان فقط ۷ نفر از اعضای کابینه توانستند از پارلمان رأی اعتماد بگیرند. آقای کرزی در دومین لیست ۱۸ نفر را در ۱۹ جدی ۱۳۸۸ به پارلمان معرفی کرد که در این میان بازهم ۷ تن آنان، از اعضای پارلمان رأی اعتماد بدست آوردند.

در اخيرماه جدی ۱۳۸۸ پس از استعفای حنيف اتمر از وزارت داخله؛ رئیس‌جمهور کرزی برای بار سوم ۷ نفر دیگر را به پارلمان معرفی کرد که از آن میان ۵ تن آنان توسط مجلس رأی اعتماد دریافت کردند. در بین ۲۵ وزارتخانه افغانستان ۶ وزارتخانه توسط سرپرست اداره می‌شد.

لیست اعضای کابینه حکومت کرزی از سال ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۳ به شرح آتی معرفی و ثبت تاريخ گرديد:

 شماره ـ اسم سمت دولتی ـ اسم شخص ـ  دوران کارش در سمت ـ چگونگی گزينش در پست دولتی

1 ـ رئيس جمهورافغانستان ـ  حامد کرزی ـ ۲۰۰۹ـ ۲۰۱۴ـ توسط ۴۹ درصد رأی متذکره انتخاب شد ؛

2 ـ معاون اول ـ محمد قسيم فهيم ـ ۲۰۰۹ ـ ۲۰۱۴ـ توسط رأی متذکره انتخاب؛ اما در مارچ۲۰۱۴فوت کرد؛

3 ـ معاون اول ـ محمد يونس قانونی ـ ۲۰۱۴ـ با کسب رأی مجلس نمايند گان،عوض فهيم، انتخاب شد؛

4 ـ معاون دوم ـ محمد کريم خليلی ـ ۲۰۰۹ ـ ۲۰۱۴ ـ توسط  ۴۹ رأی ذکر شده انتخاب شد؛

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

5 ـ وزير امور خارجه ـ دکتر زلمی رسول ـ ۲۰۱۰ ـ ۲۰۱۳ ـ درهمين سال از اين پست استعفاداد؛

6 ـ وزير خارجه ـ ضرار احمد مقبل ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ـ رای اعتماد مجلس نمایندگان را کسب کرد؛

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

7 ـ وزير دفاع ـ عبدالرحيم وردک ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۲ـ درسال۲۰۱۲توسط پارلمان رد صلاحیت شد؛

8 ـ  وزير دفاع ـ بسم الله محمدی ـ  ۲۰۱۲ـ ۲۰۱۴ـ رای اعتماد مجلس نمایندگان را کسب کرد؛

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

9 ـ وزير داخله ـ محمد حنيف اتمر ـ ۲۰۱۰ ـ ۲۰۱۰ـ در ژوئن (جون) ۲۰۱۰ استعفا داد؛

10 ـ وزير داخله ـ بسم الله محمدی ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۲ـ در سال ۲۰۱۲ توسط پارلمان رد صلاحیت شد؛

11ـ وزير داخله ـ غلام مجتبی پتنگ ـ ۲۰۱۲ـ ۲۰۱۳ـ در سال ۲۰۱۳ توسط پارلمان رد صلاحیت شد؛

12ـ وزيرداخله ـ محمدعمر داوود زی ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ـ رای اعتماد مجلس نمایندگان را کسب کرد؛

13 ـ وزير داخله ـ محمد ايوب سالنگی ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ـ در سنبله/شهریور۱۳۹۲به عنوان مشاورارشد امور امنیتی وزارت داخله منصوب شد و پس از انتخابات تا دلو ۱۳۹۳ عنوان سرپرست وزارت امور داخله فعالیت کرد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

14ـ وزير ماليه ـ محمد عمر زاخيل وال ـ ۲۰۱۰–۲۰۱۴ـ رای اعتماد مجلس نمایندگان را کسب کرد؛

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

15ـ وزير اقتصاد ـ عبدالهادی ارغنديوال ـ ۲۰۱۰–۲۰۱۴ـ رای اعتماد مجلس نمایندگان را کسب کرد؛

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

16ـ وزير عدليه ـ حبيب الله غالب ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۴ـ رای اعتماد مجلس نمایندگان را کسب کرد؛

17ـ وزير عدليه ـ سيد يوسف حليم ـ ۲۰۱۴–۲۰۱۵ـ درسمت سرپرست وزارت عدلیه فعالیت داشت؛

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

18ـ وزيراطلاعات وفرهنگ ـ سيد مخدوم رهين ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۴ـ کسب رای اعتمادازمجلس نمایندگان؛

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

19ـ وزير معارف ـ غلام فاروق وردک ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۴ـ رای اعتماد مجلس نمایندگان را کسب کرد؛

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

20ـ وزير تحصيلات عالی ـ محمد سروردانش ـ ۲۰۱۰ـ۲۰۱۲ـ  در همين سال توسط مجلس نمايندگان رد صلاحیت شد.

21ـ وزير تحصيلات عالی ـ عبيدالله عبيد ـ ۲۰۱۲ـ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد از مجلس نمايندگان؛

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

22 ـ وزير تجارت ـ غلام محمد ايلاقی ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۰ـ توسط پارلمان رد صلاحیت شد.

23ـ وزير تجارت ـ انورالحق احدی ـ ۲۰۱۰ـ۲۰۱۳ـ در سال ۲۰۱۳ استعفا داد.

24ـ وزيرتجارت ـ محمد شاکرکارگر ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد از مجلس نمايندگان،

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

25ـ وزيرانرژی وآب ـ محمد اسماعيل خان ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۳ـ با کانديد در پست معاونيت دوم سياف از اين پست استعفاداد.

26ـ وزير انرژی و آب ـ محمد عارف نورزی ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ـ کسب رای اعتماد از مجلس نمایندگان.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

27ـ وزيرترانسپورت وهوانوردی ـ محمدالله بتاش ـ ۲۰۱۰با رد صلاحيت از مجلس نيمی ازسال در سمت سرپرست به کار ادامه داد.

28ـ وزيرترانسپورت و هوانوردی ـ داوود علی نجفی ۲۰۱۰ـ۲۰۱۴ـ در سال ۲۰۱۰ توسط پارلمان رد صلاحیت شد دو سال در سمت سرپرست کار کرد و در سال ۲۰۱۲ رای اعتماد پارلمان را کسب کرد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

28 ـ وزيرفوايد عامه ـ سهراب علی صفری ـ در سال ۲۰۱۰ مدتی در سمت سرپرست فعالیت داشت اما به پارلمان معرفی نشد.

29ـ وزيرفوايد عامه ـ عبدالقدوس حميدی ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۲ـ کسب رأی اعتماد از مجلس نمايندگان.

30ـ وزيرفوايد عامه ـ نجيب الله اوژن ـ ۲۰۱۲ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد از مجلس نمايندگان.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

31ـ وزيرامور زنان ـ حسن بانو غضنفرـ ۲۰۱ـ ۲۰۱۴ـ نتوانست از پارلمان رأی اعتماد بگیرد اما در سمت سرپرست به کار، ادامه داد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

32ـ وزيرارشاد، حج و اوقاف ـ محمد يوسف ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد از مجلس نمايندگان.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

33ـ وزيرصحت عامه ـ دکتر ثريا دليل ـ  ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۴ـ درسال ۲۰۱۰ توسط پارلمان رد صلاحیت شد دو سال در سمت سرپرست فعالیت کرد و در سال ۲۰۱۲ توانست رای اعتماد پارلمان را بگیرد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

34ـ وزير زراعت و مالداری ـ محمد آصف رحيمی ـ ۲۰۱۰ـ۲۰۱۴ـ  کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

35ـ وزيرمعادن و پتروليم ـ وحيدالله شهرانی ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۳ـ در سال ۲۰۱۳ استعفا داد.

36ـ وزيرمعادن وپتروليم ـ محمداکبربارکزی ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ رای اعتماد مجلس نمایندگان راکسب کرد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

37ـ وزير مخابرات ـ اميرزی سنگين ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۴ـ در سال ۲۰۱۰ توسط پارلمان رد صلاحیت شد دو سال در سمت سرپرست کار کرد و در سال ۲۰۱۲ توانست رأی اعتماد پارلمان را بگیرد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

38ـ وزيرانکشاف دهات ـ جارالله منصوری ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۲ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

39ـ وزيرانکشاف دهات ـ ويس احمد برمک ـ ۲۰۱۲ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

40 ـ وزيرکار واموراجتماعی ـ آمنه افضلی ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

41 ـ وزيرسرحدات و قبايل ـ اسدالله خالد ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۲ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

42 ـ وزير سرحدات ـ عزيز الله دين محمد ـ ۲۰۱۲ـ ۲۰۱۳ـ توسط پارلمان رد صلاحیت شد.

43 ـ وزيرسرحدات ـ محمد اکرم خپلواک ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

44 ـ وزيرشهرسازی ـ سلطان حسين حصاری ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۲ـ توسط پارلمان رد صلاحیت شد.

45 ـ وزير شهرسازی ـ حسن عبداللهی ـ ۲۰۱۲ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

46 ـ وزيرمبارزه با مواد مخدرـ ضراراحمد مقبل ـ ۲۰۱۰ـ ۲۰۱۳ سپس وزيرخارجه تعيين شد.

47 ـ وزير مبارزه بامواد مخدرـ مبارزراشدی ـ ۲۰۱۳ـ ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

48 ـ وزيرعودت کنندگان ـ جماهير انوری ـ ۲۰۱۰ـ۲۰۱۴ـ کسب رأی اعتماد مجلس نمایندگان.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

49 ـ رئيس اداره امنيت ملی ـ  امرالله صالح در سال ۲۰۱۰ از اين سمت استعفا داد.

50 ـ رئيس اداره امنيت ملی ـ ازسال ۲۰۱۰ ـ ۲۰۱۴ ـ آقايان: ابراهيم سپين زاده ـ اسدالله خالد و رحمت الله نبيل دراين سمت بحيث سرپرست ايفای وظيفه نمودند.

51 ـ مشاور امنيت ملی ـ دکتر رنگين دادفر سپنتا ـ ۲۰۱۰ ـ ۲۰۱۴ دراين پست انجام وظيفه نمود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

از متن نگارش بالا اين حقيقت روشن گرديد، که حامد کرزی علی رغم ريخته شدن صدها هزار تکت جعلی، مانند انتخابات دوره اول در صندوقش؛ با آنهم اکثريت آراء مردم اين کشور را مطابق به ماده (61) قانون اساسی بدست نياورده بود؛ اما وی مانند دوره ی اول انتخابات،مطابق به دستور قصر سفيد بر کرسی رياست جمهوری نصب و بر سرنوشت مردم نگون بخت افغانستان، تحميل گرديد.

وی درمدت پنج سال (2009 ـ 2014) با وجود سرازيرشدن ملياردها دلار کمک های کشورهای جهان، افغانستان فقيرـ بی ثبات ـ ناامن و معروض به سقوط را،مطابق برنامه ی قبلاً تنظيم شده ی اتازونی به اشرف غنی هم تبارديگرش، تحويل نمود.

درمورد ميزان کمک های کشورهای جهان دربيست سال گذشته، (ازجمله 13 سال دوره ی زمامداری کرزی و هفت سال اشرف غنی) ارقام دقيق و مستند آن دردست نگارنده نبوده و نقد برعملکردی های بيست سال اين دو کارمند افغان تباراستخدام شده ی ايالات متحده ی امريکا، ميزان استفاده ازاين کمک ها وهمچنان اندازه ی دستبرد و چور و چپاول از اين مساعدتها؛ مستلزم پژوهش دانشمندان فرهيخته و نگارش اثری جداگانه بوده، باور کامل است که از پرويزن نقد تاريخ نگاران، خواهد گذشت.

اما به باور نگارنده،هرگاه درمورد استفاده ی درست از کمک های اقتصادی کشورها در زمينه ی زيرساختهای اقتصادی ـ اجتماعی افغانستان برنامه ی علمی، مطابق نيازهای اوليه و ضروری شهروندان کشور تدوين و توسط کادرهای علمی و مسلکی در معرض تطبيق قرار می گرفت؛ بدون ترديد می توان گفت که دست کم، با احداث بند های برق و حفرکانالهای آبگردان در مسير

رود خانه های آمو ـ هيرمند ـ پنجشير و کنر... نه تنها صدها هزار هکتار دشت های خشک و سوزان و زمين های بائر، آبياری و آماده ی کشت و زراعت شده، صدها هزار خانواده صاحب آب و نان می گرديد؛ بلکه با استفاده از بندهای برق مردم در شهرها و حتا دهستانها از انرژی برق مستفيد می شدند و ما امروز محتاج خريداری انرژی برق و تمديد لين پُرهزينه و خدمات محافظتی آن، از تاجيکستان ازبکستان ـ ترکمنستان، همچنان خريداری بيش از 50 درصد گندم از خارج نمی شديم.

همينگونه اگر با استفاده از ملياردها دالر پول سرازيرشده به کشور،در بخش صنعت برنامه ريزی علمی صورت می گرفت، ما به اين پيمانه محتاج خريداری کالاهای بی کيفيت پاکستان و چين و ايران نشده بيلانس صادرات و واردات کشورمان؛ (وزارت صنعت و تجارت می‌گوید که بیلانس صادرات و واردات کالاها در افغانستان نامتعادل است و سالانه به ارزش هفت میلیارد دالر کالا وارد میشود، درحالی‌که صادرات کالا به کشورهای خارجی به کم‌تر از یک میلیارد دالر می‌رسد) به اين پيمانه تکاندهنده و کمرشکن نمی بود.

به همين منوال ميتوان تمام کارنامه های نکبتبار 13 ساله حامد کرزی را درساير بخشها در بی برنامه گی حکومت وی در زمينه ی استخراج معادن، دربخش صنايع، مواصلات، دام پروری و باغداری، که منجر به افزايش بی کاری، دامنگيرشدن فقر جانکاه و فرار کادرهای ملی ونيروی جوانان، به کشورهای ديگر وسرانجام مسبب زندگی فلاکتبار بر مردم افغانستان گرديد، بگونه مشت نمونه ی خروار، محاسبه نمود.        

با آنهم بهتر خواهد بود تا نتيجه گيری از دوران کار13 ساله حامد کرزی را، از رشحه ی قلم و داوری شماری از نويسندگان وجوانان ميهن مان؛ در زمينه ی عملکردهای سياست داخلی و خارجی وی، به خوانش گيريم:

الف ـ ديدگاه يک فعال حقوق بشر:

حکومت سیزده ساله حامد کرزی، با وجود چالشهای بزرگ، یک امتیاز داشت: این حکومت پس از حدود چهار دهه بحران، بی‌ثباتی و جنگ داخلی ایجاد شده بود و کارکردهای آن، همواره در افکار عمومی با دوره‌های قبلی مقایسه می‌شد.

کارنامه حکومت سیزده سال اخیر افغانستان در عرصه حقوق بشر را اگر بررسی مقایسه‌ای را کنار بگذاریم، آیا افغانستان درجریان حکومت‌داری آقای کرزی در سیزده سال گذشته، توانست احترام به ارزش‌های حقوق بشری را نهادینه کند؟ آیا گام‌های استواری در زمینه تامین حقوق بشری افغان‌ها برداشته شد؟ چه‌قدر افغانستان نسبت به تعهدات خود در قبال معاهدات و پیمان‌های بین‌المللی حقوق بشری وهمچنین دربرابر ارزش‌های حقوق بشری تضمین شده درقوانین داخلی این کشور پای‌بند بود؟

آنچه در زیر می‌آید، بررسی اجمالی از وضعیت حقوق بشری افغانستان در دوره حکومت حامد کرزی، با توجه به چند عرصه مهم حقوق بشری و همچنین تعهدات ملی و بین‌المللی دولت است.

۱. کارکرد دولت درزمينه ی آزادی بیان:

علی رغم اين که دولت به رهبری حامد کرزی تا حد زیادی به حق آزادی بیان احترام قایل شد. رسانه‌های زیادی در سیزده سال اخیر آغاز به کار کرده و تندترین انتقادها را به نشانی نهادهای مختلف دولتی، از جمله ارگ ریاست جمهوری مطرح کردند....

با این حال، افغانستان در زمینه آزادی بیان بهشت نبود. شماری از روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی به دلیل افشاگری‌های‌شان مورد تهدید و خشونت قرار گرفتند. بیشتر محافل رسانه‌ای در افغانستان به این باور هستند که انتقاد از کارکرد حکومت و حلقات بیرون از حکومت، عمدتاً تا زمانی قابل تحمل بود که مسایل "سطحی" مطرح می‌شد، اما وقتی افشاگری‌های جدی صورت می‌گرفت، پیامدهای ناخوش‌آیندی برای روزنامه نگاران و فعالان مدنی داشت.

این مسأله در بسیاری موارد، باعث خودسانسوری شده و در نهایت منجر شد تا تخطی‌های بزرگ‌تر مسئولان دولتی و غیردولتی، افشاناشده باقی بماند.

همچنین نمونه هایی نیز دیده شد که حکومت آقای کرزی هرچند انتقاد سیاسی را نا دیده می‌گرفت؛ اما در موارد فکری و اندیشه ای، کماکان سخت‌گیربود و اجازه وارد شدن به حوزه های فکری و فلسفی که جامعه سنتی افغانستان آن را برنمی تافت، بصورت اعلام نشده ای ممنوع بود.

۲. برخورد در زندگی زنان:

قانون اساسی افغانستان از حقوق برابر زنان و مردان دفاع می‌کند. افغانستان همچنین پیمان‌های بین‌المللی برای حمایت از حقوق زنان امضا کرده است.

در سیزده سال گذشته، زنان تبدیل شدند به نیرویی نسبتا فعال در عرصه اجتماعی و سیاسی. براساس آمار رسمی، حدود چهل و دو درصد از جمله ده و نیم میلیون دانش‌آموز در مکاتب افغانستان را دختران تشکیل می‌دهند. حضور فعالان زن در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی نیز برجسته بوده است.

قانون اساسی افغانستان از حقوق برابر زنان و مردان دفاع می‌کند.

رادیو فارسی بی‌بی‌سی

یکی از مهم‌ترین دستاوردها، تهیه قانون محو خشونت علیه زنان بود که با فرمان رئیس جمهور کرزی اجرایی شد. این قانون برای نخستین بار بیست مورد خشونت علیه زنان را جرم پنداشته و برای آن مجازات تعیین کرده است.

با این حال، پیشرفت‌ها در زمینه تامین حقوق انسانی زنان، بیشتر روی کاغذ باقی ماند و پیاده کردن آن در عمل با تهدیدهای جدی روبرو شد. حلقاتی که در درون نهادهای دولتی، از جمله پارلمان و دستگاه قضایی تلاش کردند جلو تامین حقوق انسانی زنان را بگیرند، با برخورد جدی رئیس جمهور کرزی روبه‌رو نشدند و حضور زنان در پست‌های مهم دولتی و اجرایی به شدت محدود ماند.

همچنین در عرصه آموزش و پرورش، بیشتر دختران دانش آموز قبل از رسیدن به دوره متوسطه، عمدتا به دلیل تهدیدهای امنیتی و موانع فرهنگی، وادار به ترک مکتب شده و براساس آمار رسمی، تنها یک نفر از ده دانشجو در دانشگاه‌ها را دختران تشکیل می‌دهند.

حضور زنان همچنین در برنامه‌های آشتی با گروه‌های مسلح مخالف دولت افغانستان نمایشی و محدود بود. فعالان حقوق زنان نگران هستند که دستاوردهای آنها در معاملات سیاسی حکومت با گروه‌های چون طالبان و حزب اسلامی قربانی شود.

فعالان حقوق بشری همچنین از چگونگی رسیدگی قضایی به پرونده‌های خشونت علیه زنان، از جمله خشونت‌های چون تجاوز جنسی، راضی نیستند. در مواردی، دادگاه‌ها به عاملان تجاوز جنسی و سایر خشونت‌های جنسیتی برائت داده و در زمینه تامین حقوق قربانیان تعلل کرده است.

۳. تلفات غیرنظامیان:تصویر،AFP

بیشترین تلفات غیرنظامیان ناشی از حملات گروه‌های مسلح مخالف دولت بوده، افغانستان پس از ایجاد حکومت به رهبری حامد کرزی نیز صحنه خونین‌ترین درگیری‌ها بوده است. اگرچه براساس گزارش‌های سازمان ملل متحد و دیگر ناظران، بیشترین تلفات غیرنظامیان ناشی از حملات گروه‌های مسلح مخالف دولت بوده، اما نیروهای دولتی و نظامیان بین‌المللی نیز مسئول بخشی از این تلفات بوده‌اند.

گزارش سازمان ملل متحد از تلفات غیرنظامیان نشان می‌دهد که تنها در سال ۲۰۱۳ نزدیک به سه هزار غیرنظامی در جریان خشونت‌ها در افغانستان کشته و بیش از پنج و نیم هزار نفر دیگر زخمی شدند. این گزارش، نیروهای دولتی و بین‌المللی را مسئول یازده درصد این تلفات قلمداد کرده است.

دولت افغانستان اما در زمینه ایجاد مکانیسمی برای شناسایی و مجازات عوامل این گونه تلفات ناکام بوده و در بسیاری موارد، سربازان دولتی که مرتکب نقض حقوق بشری شده‌اند، آزادانه گشت و گذارمی‌کنند.

۴. پيرامون عدالت انتقالی:منبع تصویر،BBCPERSIAN.COM

کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان در زمان کرزی ایجاد شد. بسیاری از فعالان حقوق بشر باور دارند که اگر دولت حامد کرزی برخورد جدی و شفافی با جنایات گذشته و عاملان آن می‌داشت، افغانستان امروز هم از نظر امنیتی و هم از نظر دولت‌داری، در موقعیت بهتری قرار داشت.

دولت حامد کرزی نه تنها تلاش جدی برای رسیدگی به جنایات علیه بشریت که در جریان چهار دهه گذشته صورت گرفته بود، انجام نداد، بلکه شمار زیادی از افرادی را که متهم به ارتکاب چنین جنایاتی بودند، در پست‌های مهم دولتی منصوب کرد.

تنها "برنامه عمل" که در سال ۲۰۰۵ برای رسیدگی به جنایات گذشته تصویب شد، در عمل روی کاغذ باقی ماند و پس از آن‌که مدت اعتبار آن در سال ۲۰۰۹ به پایان رسید، تلاشی برای تمدید آن صورت نگرفت.

علاوه بر این، در سال ۲۰۰۷، پارلمان افغانستان قانون جنجال برانگیز "عفو عمومی" را تصویب کرد که متهمان به ارتکاب جنایات جنگی و مرتکبان موارد جدی نقض حقوق بشری را از محاکمه و پیگرد قانونی معاف می‌کند.

این قانون با وجود اعتراض‌های گسترده داخلی و بین‌المللی، از سوی هر دو مجلس پارلمان تصویب و در جریده رسمی چاپ شد.

کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان عمدتا به دلیل مستندسازی جنایات علیه بشریت در جریان سی سال گذشته، زیر فشار قرار داشته است. سه عضو ارشد کمیسیون مستقل حقوق بشر در سال ۲۰۱۲ به دلیل کار روی گزارش "ترسیم منازعه" که جنایات جنگی در افغانستان از ۱۹۸۷ تا ۲۰۰۱ را مستندسازی می‌کرد، پس از پایان مدت کاری شان در کمیسیون حقوق بشر ابقا نشدند.

یکی از موارد خوش‌بینی، حداقل برای رسیدگی به جنایات جنگی سال‌های اخیر، پیوستن افغانستان به دادگاه جرایم بین‌المللی در سال ۲۰۰۳ است.

این دادگاه، براساس آیین‌نامه رم، صلاحیت دارد به پرونده‌های جنایات جنگی، در صورتی که کشورها نخواهند و یا نتوانند عاملان جنایات را مورد پیگرد قرار دهند، رسیدگی کند. با این حال، هنوز این دادگاه موارد نقض حقوق بشری و جنایات جنگی در افغانستان را رسما مورد بررسی قرار نداده است.

۵. شکنجه، بدرفتاری و اعدام: تصویر،FILE

در جریان سیزده سال حاکمیت رئیس جمهور کرزی، حداقل ۵۱ مورد اعدام در افغانستان صورت گرفته

افغانستان راه طولانی را در زمینه کاهش شکنجه در بازداشتگاه‌ها به تناسب حکومت‌های قبلی پیموده است، اما هنوز تا رسیدن به وضعیت نسبتا ایده‌آل، فاصله زیادی دارد. دولت افغانستان در سیزده سال اخیر، توانسته تا حدی با افراد و گروه‌های که زندان‌های شخصی داشتند، برخورد کند.

همچنین اصلاحات گسترده‌ای در زندان‌های دولتی افغانستان ایجاد شده است. از جمله، ایجاد خدمات تفریحی و آموزشی برای زندانیان. اما هنوز ناظران داخلی و بین‌المللی از وجود بدرفتاری و شکنجه در زندان‌ها گزارش می‌دهند.

مجازات اعدام نیز، که از آن در ادبیات بین‌المللی، به عنوان "مجازات نهایت غیرانسانی، ظالمانه و تحقیرکننده" یاد می‌شود، کماکان در افغانستان اجرا می‌شود. این مجازات، به ویژه زمانی زیر سوال قرار می‌گیرد که شفافیت و عادلانه بودن سیستم قضایی افغانستان به شدت سوال‌برانگیز است.

براساس گزارش سازمان عفو بین‌الملل، در جریان سیزده سال حاکمیت رئیس جمهور کرزی، حداقل ۵۱ مورد اعدام در افغانستان صورت گرفته و هم اکنون، حدود سیصد زندانی دیگر نیز با مجازات اعدام روبه‌رو هستند.

۶. بی‌جاشدگان داخلی:

ادامه جنگ در افغانستان باعث شده صدها هزار نفر در افغانستان از خانه‌های‌شان بی‌جا شده و به مناطق دیگری کوچ کنند. این خانواده‌ها، در بسیاری موارد، در وضعیت ناگواری بسر می‌برند. یکی از دستاوردهای مهم دولت افغانستان در زمان ریاست جمهوری حامد کرزی، تصویب "سیاست‌گذاری ملی بی‌جاشدگان داخلی" در فبروری سال ۲۰۱۴ بود.

این سیاست، اگر به‌درستی اجرا شود، قادر خواهد بود حمایت‌های لازم به بی‌جاشدگان داخلی فراهم کند. این سیاست، جدا از این‌که مواد جداگانه‌ای برای رسیدگی ویژه به وضعیت بی‌جاشدگان زن، کودکان و کهن‌سالان دارد، بی‌جاشدگان داخلی را براساس قوانین بین‌المللی تعریف می‌کند که این مسئله منجر به کمک‌رسانی منظم و گسترده به این خانواده‌ها خواهد شد.

با این حال، نمی‌توان از تقصیر دولت افغانستان برای رسیدگی به وضعیت بی‌جاشدگان داخلی در جریان سیزده سال اخیر چشم‌پوشی کرد. براساس آمار رسمی، هم اکنون حدود ششصد هزار نفر در افغانستان از خانه‌های‌شان بی‌جا شده‌اند. این افراد عمدتا با مشکلات جدی از جمله دسترسی محدود به آب پاک، غذا، خدمات درمانی، سرپناه و مراکز آموزشی روبه‌رو بوده‌اند.

حوزه بهداشت و درمان با بودجه ای بیش از یک میلیارد و دوصد میلیون دلار گرچه گسترش زیادی در افغانستان داشته اما هنوز نتوانسته است از سفرهای درمانی سالانه هزار نفر به کشورهای همسایه جلوگیری کند. طبق اعلام وزارت صحت افغانستان، میانگین عمر افغان ها از ۴۵ به ۶۳ سال افزایش یافته است.

سوم ـ حکومت کرزی بر اساس آراء مردم شکل گرفت. اگر چه در دوره آخر او تقلب گسترده در انتخابات صورت گرفت اما آنچه مهم است این است که رئیس جمهور کرزی به سازکارهای دموکراتیک قدرت خود را حفظ نمود. حقوق بشر برای اولین بار در تاریخ افغانستان در دوره او مطرح شد و به حقوق زنان و کودکان توجه شد. اگر با ناقضان حقوق بشر برخورد های جدی صورت نگرفت اما کار های در راستای حقوق بشر و تحکیم دموکراسی صورت گرفت.‏...

اما وضعیت حقوق بشر در سال های آخیر نگران کننده شده بوده است. بررسی این مسأله نیازمند یک تحقیق جدی است که آیا رئیس جمهور کرزی در سال های اخیر به حقوق بشر بی توجه شده است و یا اینکه حکومت او ضعیف شده است و در مقابل گروه های مخالف مسلح دولت قدرتمند شده است.دراين بخش به صورت مشخص حقوق زنان مورد نقض جدی قرار گرفته است.

بدترین رفتار ها با زنان در سال های اخیر ثبت شده است. بنابراین در این نمی توان به صورت جدی گفت که عملکرد کرزی چگونه بوده است. اگر چه وضعیت زنان از سیزده سال قبل خوب شده است اما وضعیت زنان نسبت به سال های اول حکومت او بدتر شده است.‏

چهارم ـ عملکرد کرزی در سياست خارجی و برخورد با گروههای مخالف مسلح قابل نقد است.

 سیاست خارجی و سیاست او در قبال گروه های مخالف مسلح دولت بیش از همه مورد نقد قرار گرفته است. او در عرصه سیاست خارجی نتوانست سیاست شفاف و روشن را در پیش بگیرد. سیاست او در قبال پاکستان یکی از موارد است. او در مواردی پاکستان را کشور برادر خوانده است و در مواردی دیگر او را دشمن حکومت افغانستان دانسته است....

اگر چه در بیشتر موارد سیاست او در قبال آمریکا روشن بوده است؛ اما در سال های اخیر سیاست دوگانه را در قبال ایالات متحده آمریکا در پیش گرفته است. به صورت مشخص او امضاء پیمان امنیتی را به مردم افغانستان واگذار کرد. اما بعد از برگزاری لوی جرگه پیمان امنیتی را امضا ننمود.‏

‏ در قبال گروه طالبان نیز سیاست مماشات را در پیش گرفت. گروه طالبان را از گروه تروریسم جدا کرد و آن ها را برادر ناراضی خطاب کرد.‏ این در حالی است که مردم افغانستان گروه طالبان را دشمن خود می داند.

سیاست خارجی او در قبال پاکستان و ایالات متحده آمریکا و همچنین سیاست او در قبال گروه طالبان از مواردی بوده است که بدون شک قابل انتقاد است.‏

ما می دانیم که برآوردن همه خواسته های مردم از طرف رییس جمهور امری دشوار است، اما مردم ما انتظار داشتند رییس جمهور با جدیت فوق العاده، برنامه ریزی دقیق و پیشبرد راهکارهای معقول در جهت حل مشکلات و کاهش رنجهای مردم اقدامات مفیدی انجام دهد.
طی این دوازده سیزده سال گذشته کنفرانس ها و نشستهای چند جانبه زیادی برگزار شد، ولی مردم همچنان تغییر محسوسی در نحوه حکومتداری و حتی تغییر وضعیت جامعه خود شاهد نبودند. با اینکه میلیاردها دالر برای کمک به افغانستان وعده داده شده، اما ملت هیچ خیری از این پولها ندیده و حتی از آثارش نیز خبری ندارند.
ملت افغانستان توقع داشتند تا کابینه های دولت و در راس آن جناب رییس جمهور بتوانید با یک برنامه ریزی دقیق و پیشنهاد یک طرح جامع، کوتاهی های گذشته را جبران نماید، اما هر سال که گذشت دیدیم که این امر تحقق نیافته است.
این امید وجود داشت که رییس جمهور در ابتدایی ترین اقداماتش در دور دوم ریاست جمهوری در تجهیز و تقویت ارتش مستقل ملی تلاش فراوان بنماید، اما هنوز می بینیم که خبری از پیشرفت چشمگیر ارتش و پولیس ملی نیست و هر چند وقت یکبار شاهد حمله مخالفین به پایتخت کشور هستیم و هنوز ناامنی در سراسر ولایات موج می زند و اکنون هم که پاکستانیها آشکار ولایت کنر را مورد اصابت موشکهای خود قرار می دهند.
از آرزوهای مردم این بود که بهره برداری از معادن تحت انحصار دولت در آمده و به قوای مستقل امنیتی سپرده شود چرا که این معادن می تواند زمینه جلب سرمایه گذاری های بزرگ خارجی را در کشور فراهم آورد و منبع مالی خوبی برای بودجه دولت تامین گردد، ولی ظاهرا این نکته مهم نیز از دید رییس جمهور پنهان ماند.
برخورد جدی با جرایم و جنایات سازمان یافته و ایجاد هماهنگی لازم میان دستگاه های امنیتی ، عدلیه و قضایی کشور از شعارهای بود که رییس جمهور هنگام دومین انتخابات به آنها خیلی تاکید می کرد. ولی در این مدت ما حتی یکبار نشنیدیم که یک مقام بلندپایه دولتی که متهم به فساد مالی باشد، در محاکم خاص قضایی مورد بازخواست قرار گیرد.
رفع مشکلات بیکاری مردم مخصوصا جوانان با ایجاد تسهیلات ویژه و دادن وام های قرض الحسنه از سوی دولت با باز پرداخت های مناسب با هدف زمینه سازی کاهش فقر و محرومیت در کشور، حل مشکل بی سرپناهی مهاجرین باز گشته به وطن با اعطای برخی زمین های حاشیه شهرها، رسیدگی به قوانین سرحدات جهت رفع مشکلات سرحدی و حقوقی با بعضی از همسایه ها، توسعه سيستم تعليم و تربيه و ارتقاي سطح دانش عالي علمي و مسلکي در کشور و حل مشکل بی سوادی، حل بنيادي مشکل مواد مخدر از طريق ارايه کشت بديل و جایگزین به کشاورزان، نابودي مزارع خشخاش، برخورد قاطع با قاچاچيان و ... همه و همه شعارهایی بود که آن روزها رییس جمهور حامدکرزی برای انجام آنها به مردم ولایات مختلف قول عمل می داد.
اما اکنون باید از جناب رییس جمهور پس از گذشت این همه سال از آن وعده ها، پرسید که چقدر از آن تعهدات تان را عملی نمودید؟ برای رفع مشکلات مردم چه اقدامات مفیدی انجام دادید؟چند نفر از مفسدین اقتصادی را محاکمه و به مجازات عملشان رساندید؟ چقدر زمینه را برای برگزاری یک انتخابات به دور از تقلب برای رییس جمهور آینده مهیا ساختید؟ وزراتخانه های شما چقدر آمادگی تحویل وزارت به دولت آینده را دارند البته بصورت سالم و صحیح؟
ما از جناب حامد کرزی توقع نداشتیم که همه مشکلات موجود را یک شبه حل نماید اما این حق ملت ما است که از رییس جمهور منتخب خود سوال نمایند بعد از گذشت چهارهزار و ششصد روز ریاست جمهوری، چه اقداماتی را برای آنها انجام داده است. چقدر خوب می شود که محترم کرزی قبل از مراسم تحلیف رییس جمهور جدید (البته اگر عبدالله و اشرف غنی با یکدیگر به تفاهم برسند و روند شمارش مجدد ارا نتیجه دهد) در رسانه ملی یا تلویزیون های خصوصی حاضر شود و مردم را در جریان برنامه های کاری دولت خویش قرار دهد و بگوید در این سالها چه کرده است؟(1)

ب ـ انديشه های طنز گونه چند جوان درد ديده ی کشورمان:

ـ  کارهای مهم اين جانب حامد کرزی:

1 ـ درین مدت برایتان انتحاری اوردم .موانع را از راه عملیات های طالبان برداشتم. برای خوب گرم کردن جنگ همه طالبان را ازاد کردم . تجاوزات جنسی را ازاد کردم . گست حوص را تشویق کردم .... جاده ها را خورد کردم . دولت را از طالبان ترساندم.کمک های خصوصی ازکشورها بنام تحفه گرفتم. حساب خود را چاق کردم اینده خود را در پاکستان... تضمین کردم غاصبین را افرین و شهرک سازان را شادباش گفتم؛ در هر کوچه با ساختن بلند منزل ها مالکان شان را وکیل کوچه ساختم؛ خان را خانتر و غریب را غریب تر ساختم؛ دارایی های ملت را هفتاد فیصد پاینتر به مافیا فروختم. معادن را به چور گذاشتم. ملیت ها را بحان هم انداختم؛ به دل هر شهروند وحشت ایجاد کردم و خواب ارام از چشمان شان گرفتم؛ طالبان را تاپشت دروازه های کابل اوردم؛ جهان را فریب دادم... پاکستان را خوش ساختم دیگر حوصله ندارم برو او بچه.... م.ا.کابل
2ـ  من، بنابر مصروفیت دفتری که دارم صرف عنوان این متن را خواندم و چنین جواب میدهم:
کرزی صاحب؛ در 13 سال قدرت خود بجز ازگدائی چوروچپاول؛ انتحار؛ آزادی برادران نام بد جهانی؛ قوم گرائی؛ خرابی؛ دزدی و مثل خرم واره اشخاص را مقرر کرد و موصوف آنقدر بیچاره است که هرگز به فکر آزادی؛ پیشرفت؛ برادری؛ برابری و همدلی هموطنان ما نبوده است.
از روزیکه من مصاحبه یکی از جاپانی ها در بگرام را که در بگرام با تلویزیون آریانا نیوز نموده بود ما کاملآ با خبر از جامعه خود شدیم:
مشاور بخش باز سازی جاپان در امور افغانستان چنین اظهار نمود و گفت:
افغانستان به مکاتیب و انستیتوت های حرفوی تخنیکی و صنعتی ضرورت دارد؛ نه به دانشگاهای حق و ناحق؛ افغانستان باید در بخش صنعت استخراج معادن؛ کسبه کاری؛ زراعت و مالداری؛ انستیتوت های کوتاه مدت حرفه، عبارت از نجاری، خیاطی، موتر سازی، بایسکل سازی، کراچی سازی، ترمیم طیاره، اسلحه، تانک وغیره نیازمندی های کوچک افغانستان؛ تا این کشور کم کم خود کفاه شود.
اما بدبختانه یا متآسفانه با شرمنده گی زیاد باید گفت که در طول 13 سال گذشته اصلآ یک ذره هم پیشرفت فعال ساختن شرکت ها؛ کمپنی های تولیدی و یا امثالهم با وجود بیشتر از 700 ملیارد دالر کمک در این کشور هیچ فعالیت صورت نگرفته است.
بنا برآن در جواب متن شما باز هم مکررآ میگویم که کرزی در طول 13 سال کاری خود، بجز از فساد اداری، قاچاق، انتحار، آزادی طالبان، گدائی و خیرات، هیچ کار دیگری نکرده است و باید مردم افغانستان و مجامع بین المللی بدانند که افغانستان هرگز از کشوری نه قرض گرفته و نه قرضدار کسی است صرف کرزی و هم تیمانش مثل: خرم رئیس دفتر ارگ؛ عمر زاخیلوال؛ احدی وزیر اسبق مالیه؛ رحیم وردک... وغیره اشخاص که در تیم موصوف است؛ آنها مقروض اند نه ملت بیچاره و گدای افغانستان، که بخاطربدست آوردن یک لقمه نان و زندگی بخور و به تدريج بمير! شب و روز کار

می کنند و زحمت میکشند.(2)

(پايان بخش بيست و پنجم)

1 ـ رامین انوری ـ فعال حقوق بشرـ ۲ مهر ۱۳۹۳ - ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۴؛

2 ـ سيد اميد انتظار ـ کابل؛

4 ـ برداشت از سايت " بی. بی. سی" و برگه های نشرات در انترنت.